Читать книгу Ena Murray Keur 9 - Ena Murray - Страница 7

Hy sit agter die lessenaar en skryf toe sy binnestap, kyk vlugtig op, en Petra is bewus van ’n paar deurdringende ligblou oë wat ’n oomblik hare vaspen.

Hy staan beleef op. “Goeiemôre. U is …?”

“Prinsloo. Petra Prinsloo.”

“Sit gerus. Verskoon my net ’n oomblik, asseblief.”

Sy neem plaas, en sy het tyd om vlugtig om haar rond te kyk. Soos sy verwag het, lyk hierdie spreekkamer maar nes enige ander dokter s’n. Dan gaan haar blik na die dokter self.

’n Lang man, het sy opgemerk toe hy netnou vlugtig opgestaan het. Soos sy ook verwag het, is die vingers wat die pen hanteer lank en skraal, die fyn hande van ’n chirurg. Hulle is kunstenaarshande wat dit wat lelik en vermink, gebreklik en verwronge is, tot iets moois omskep.

Sy kyk teen sy voorkop vas: ’n hoë voorkop met streng agteroor gekamde hare. Tog is daar op hierdie oomblik ’n moedswillige haar of twee wat dwing om oor sy voorkop te val. ’n Effens krom, langerige neus met ’n besliste, vol mond daaronder. ’n Skraal gesig en nek op ’n paar breë skouers.

Sy oë is ligblou, baie lig … ’n eienaardige kleur. Dan fladder haar ooglede wanneer sy besef sy kyk al ’n hele rukkie in die vreemde ligblou oë vas. Dis ’n reguit blik; opsommend, maar sonder veel belangstelling. Onpersoonlik.

“Is daar iets waarmee ek kan help … e … juffrou Prinsloo? Dit is ‘juffrou’, nie waar nie?”

“Ja.” Sy sluk, lek oor haar droë lippe, maar die woorde wil nie kom nie.

Sy sien daar kom meer belangstelling in die oë.

“Ek veronderstel jy het my oor iemand kom spreek?” sêvra hy, sy stem kalm, diep, gerusstellend, soos ’n dokter s’n behoort te klink wanneer hy met ’n duidelik senuweeagtige persoon te doen kry. “U moes die persoon sommer saamgebring het. Hoe gouer ’n mens die pasiënt self onder oë kry, hoe gouer weet jy wat om te doen. Is dit een van u familie?”

Sy kyk hulpeloos op. Is die man dan blind? Kan hy nie self sien hoekom sy hier voor hom sit nie? Dat dit nie om iemand anders gaan nie?

“Ek … e … ek het oor myself gekom.”

’n Ligte, verwarde fronsie plooi tussen sy wenkbroue. “Is daar dan iets verkeerd? Ek het niks opgemerk toe jy netnou ingekom het nie. Staan op dat ek kan sien, asseblief.”

Sy sluk weer, klou haar handsak vas met albei hande en staan dan stadig gehoorsaam op. Sy is bewus van ’n paar oë wat ondersoekend oor haar gaan en dit voel vir haar asof hy met daardie blik haar klere van haar lyf stroop. ’n Pynlike blos vlek haar gesig, spoel oor haar hals. Maar sy oë is nie op haar gesig gerig nie. Dit dwaal oor haar liggaam, sak laer.

“Stap asseblief tot by die oorkantste muur en kom terug.” Weer gehoorsaam sy, draai om en gaan staan dan voor die lessenaar. Hy staan op, kom om die lessenaar en nou is daar werklike belangstelling in die oë wat in hare kyk. “Dan moet dit die een of ander litteken wees wat normaalweg nie sigbaar is nie, nè?”

Hy wag nie op haar antwoord nie, maar sê terwyl hy terugdraai na sy stoel: “Daar is die ondersoekkamer. Ontbloot asseblief die betrokke deel.”

“Dokter …”

“Ja?”

“Dis nie … Daar is geen litteken nie. Ek het gekom …”

Sy frons verdiep. “Jy het gesê dis oor jouself, nie waar nie? Jy is heeltemal normaal sover ek kan sien en jy sê daar is geen verborge litteken nie. Waarvoor het jy dan gekom?”

“Maar … maar, dokter, kan jy dan nie self sien nie?” vra sy skor en weer vra sy haarself af: Is die man dan blind?

“Ek is bevrees ek sien niks wat nie heeltemal normaal is nie, juffrou.”

Haar kop sak en ’n vreemde laggie borrel skielik van binne af in haar op en ontsnap deur haar bewende lippe. Natuurlik, ja. Sy kan dit tog begryp. Hierdie man is so gewoond aan die ellende en afstootlikheid van verwronge liggame en gesigte dat hy nie meer doodgewone onaantreklikheid eien wanneer hy dit sien nie. Solank ’n gesig lyk soos ’n gesig, ’n liggaam soos ’n liggaam, dan sien hy niks daarmee verkeerd nie. Dis net wanneer ’n gesig werklik vermink is, ’n liggaam krom getrek is of ’n ledemaat verwronge is dat dit sy aandag trek.

Sy lig weer haar kop op en kyk in die skerp blou oë. “Ek is lelik en vet.”

Baie vlugtig dwaal sy blik oor haar gesig, skiet vlugtig af oor haar liggaam en dan pen sy oë weer hare vas. ’n Siniese trek speel om die mondhoeke.

“Ek begryp. Een van dáárdie.” Sy sien hom weer agter die lessenaar plaasneem, sy hand reik na ’n pen, sy stem bly totaal onpersoonlik. “Ek sal jou die adres en telefoonnommer van ’n dokter gee wat jy kan gaan spreek.”

“Maar …”

Sy oë rus op die stukkie papier voor hom. “Ek doen nie sulke operasies nie.”

“Maar jy is ’n plastiese chirurg!”

“Ja. Ek is.” Hy kyk op, hou die papiertjie na haar uit. “Maar ek doen nie die soort operasie wat jy verlang nie.”

Sy neem nie die papiertjie by hom nie, kyk hom net verslae aan. “Hoekom nie?” hoor sy haarself vra.

Weer speel die siniese trek om die mondhoeke. “Ek is gans te besig om mense te help wat werklik hulp nodig het om …”

“Ja?”

“Ek het nie tyd vir vroulike ydelheid nie.”

“Ydelheid!”

“Ja.” Hy kom weer om die lessenaar gestap en druk byna die papiertjie in haar hand. “Die dokter na wie ek jou verwys, sal jou maar te graag help. Goeiedag, juffrou Prinsloo.” Hy draai om en sy hoor hom sê: “Stuur maar die volgende pasiënt in, suster.”

By die deur staan sy opsy om die volgende pasiënt binne te laat – ’n mooi, jong meisie … sonder een arm. Vlugtig, voordat die deur agter haar toegaan, sien sy hoe dokter Wagner nader stap en breed vir die meisie glimlag. “A, Charlene! Dis gaaf om jou weer te sien. Hoe gaan dit nou?”

Eers toe sy agter die stuurwiel sit, kyk sy na die papiertjie in haar hand. Sy herken die naam dadelik. Dié dokter is baie bekend in die stad, veral onder die lede van die vroulike geslag. Almal weet waaruit sy bloeiende praktyk bestaan, seker al kort duskant ’n fortuin, bloot te danke aan vroulike ydelheid, soos dokter Klaus Wagner dit so onomwonde gestel het.

Sy frommel die papiertjie op, kyk strak voor haar. Maar hierdie keer is dokter Wagner verkeerd. Hierdie keer is dit nie bloot vroulike ydelheid nie. Dis ’n vereiste, ’n dringende noodsaaklikheid. Haar hele toekoms is op die spel. Noudat sy finaal daarop besluit het, sien sy nie meer kans om te bly lewe as dit nie gedoen kan word nie. En net die beste man moet dit kan doen, want net die knapste vingers in die land sal hierdie wonderwerk kan bewerkstellig. Want ’n wonderwerk sal dit moet wees … ’n fantastiese, ongelooflike wonderwerk. En die knapste vingers in die land op hierdie gebied behoort aan net één man – Klaus Wagner.

“Hoe vorder jou planne vir die vakansie?” hoor sy haar ma aan tafel vra. “Jy het ons nog niks daarvan vertel nie.”

Sy kyk op, glimlag stram. “O, ek sal sodra ek alles gereël het. Dis ’n verrassing.”

“O?” Mara Prinsloo kyk haar groot dogter onseker aan. Sy kan maar net nie van die gevoel ontslae raak dat daar iets … ongekends, iets vreemds in hierdie dogter van haar aan ’t broei is nie. Sy kan nie die vae onrus in haar afskud nie. Hoekom so geheimsinnig oor die voorgenome vakansie?

Sy probeer wal gooi. “Jy moet net onthou jy het nog nie tant Petronella se geld ontvang nie, kind. Dit duur ’n tydjie vir ’n boedel om afgehandel te word.”

“Die prokureur het my gesê ek kan solank vooruit kry soveel ek wil hê. Die sekuriteit is daar.”

“Maar jy sal rente moet betaal …”

“Wat maak dit saak?”

Mara sien haar dogter uitstap en kyk haar fronsend agterna. Daar het ’n verandering in Petra plaasgevind. Sy het nooit in die verlede so ’n traak-my-nieagtige houding gehad nie. Maar die afgelope dae …

Sy sug, begin die leë borde inmekaarskuif. Al wat sy kan doen, is om vir haar kinders te bid. Wanneer hulle hierdie ouderdom bereik het, kan ’n ouer kwalik meer doen.

Terwyl sy aan diens is, is Petra bewus daarvan dat Eugene se oë dikwels op haar rus wanneer hy in die operasiesaal is. Maar dit ontsenu haar nie so erg soos wat sy verwag het nie. Sy het hierdie laaste week gevrees waarin hulle twee noodgedwonge nog baie moet saamwerk. Sy het gewonder hoe sy daarin gaan slaag om beheers en kalm te bly en haar gevoelens nie te verraai nie. Maar dikwels is sy kwalik bewus daarvan dat dit Eugene is saam met wie sy werk.

Haar gedagtes word te besig gehou deur ’n persoon … ’n ander dokter. Hoe maklik en ongeërg het hy haar nie die pad gewys nie! Wat weet hy? Hoe kan hy so maklik oordeel en haar ook as ’n geval van vroulike ydelheid klassifiseer? Hoe kan hy net ná ’n paar woorde so ’n besliste diagnose lewer?

Wat weet hy van al die smart en verydeling en frustrasie wat agter daardie enkele paar woorde geskuil het … nog skuil? “Ek is lelik en vet.” Hy kon nie die patos, die hunkering, die hartverskeurdheid agter daardie woorde lees nie. Hoekom sou hy ook? Hy is ’n aantreklike man, eintlik baie aantreklik, noudat sy terugdink. Hoe sal hy weet hoe dit voel om altyd skaam te wees om jou gesig op te lig, om pynlik selfbewus te wees oor jou liggaamlike voorkoms? Hoe sal hý weet hoe dit voel om die lewe maar net altyd by jou te sien verbygaan sonder om ooit werklik deel daarvan te wees?

Nee, hy sal nie weet nie, en daarom het hy haar geval onder “vroulike ydelheid” geklassifiseer en haar verwerp.

“Petra …”

“Ja?”

“Hoe vorder die vakansieplanne? Het jy al begin …?”

“O ja. Ek is besig daarmee.” Sy glimlag onpersoonlik vriendelik na hom op, net soos daardie ander man met haar gedoen het. “Verskoon my. Ek is nou van diens af en wil nog gou ’n draai by die winkels maak.”

Sy stap by die operasiesaal uit en weet dat Eugene haar agterna kyk, maar, vreemd genoeg, daardie ergste brandpyn, daardie doringsteek in die hart, is nie meer so seer nie, want haar gedagtes is weer met ander dinge besig.

Sy sal weer na die chirurg gaan, hierdie keer vooraf ’n afspraak reël. Daar is darem seker meer as een juffrou Prinsloo in die stad. Hy sal nie weet dis sy voordat sy reeds in sy spreekkamer is nie. En dan sal sy hom nie kans gee om haar weer summier uit te stuur nie, nie voordat sy hom vertel het hoekom dit so dringend noodsaaklik vir haar is dat sy daardie operasie of operasies ondergaan en dat juis hý die een moet wees wat dit moet doen nie. Sy is seker hy sal dan begryp en instem …

Die volgende dag ruil sy dienstye met ’n ander suster en daardie middag stap sy weer by die deur in waarop sy naam pryk. Die vriendelike dametjie agter die ontvangstoonbank vind dit glad nie vreemd dat sy weer gekom het nie. Dokter Wagner se pasiënte raak later soos ou bekendes, want in sy soort werk is tyd een van die belangrikste faktore. ’n Dokter kry nie ’n verwronge liggaam of ’n geskende gesig in ’n week of twee reg nie. Dikwels duur dit maande, selfs soms jare voordat hulle hier uitstap soos normale mense, of dan so na aan normaal as wat Klaus Wagner dit kan kry, want selfs hý het beperkinge, hoewel so baie kan getuig dat hy soms wonderwerke verrig.

Haar knieë voel bewerig toe die ontvangsdametjie aan haar beduie sy kan maar deurstap.

Hy staan met sy rug na haar, besig om na iets in ’n kas te soek, toe sy binnestap. Sy bly stokstyf en gespanne in die middel van die vertrek staan en toe hy omdraai, kyk hy in ’n paar groot, bang oë vas.

Sy verbasing is opreg. So ook die ergerlike frons wat blitsig tussen die oë verskyn toe hy haar herken.

Dan pleit die groot oë. “Dokter, ek is jammer, maar ek moes …”

“En ek is jammer, juffrou Prinsloo, maar ek kan jou nie help nie. Het ek my standpunt gister nie duidelik genoeg gestel nie?”

“Ja, maar …”

“Jy mors my tyd, juffrou. Goeiedag.”

Hy stap met lang treë deur toe, maak dit beslis oop. Sy kom tot by hom, waag dit om ten spyte van die kilheid wat so duidelik uit hom straal, weer te probeer.

“Wil jy nie net na my luister nie … asseblief, dokter?”

“Daar is baie hartseer stories, werklik hartseer stories, juffrou, waarvoor ek die tyd moet maak om na te luister. As jy ’n biegvader soek, die Rooms-Katolieke kerk is hier om die eerste hoek.”

“Ek sal jou betaal … goed betaal,” pleit sy met oë wat in die trane swem.

“Gee jou geld vir die biegvader en daardie ander dokter na wie ek jou verwys het. Hulle sal daarin belangstel – nie ek nie.”

“Nie in …” En sy noem ’n bedrag wat die ergernis in sy oë vir ’n oomblik deur verstomming laat vervang.

Dan vertrek sy mond weer in die nou byna bekende grynslag. “Ek het jou gister skynbaar die verkeerde adres gegee. Ek moes jou na ’n psigiater verwys het.”

“Ek is nie mal nie!”

“Net lelik en vet … en ydel. Ek kry geld vir my diens, juffrou Prinsloo, maar ek is nie te koop nie.”

Sy kyk gespanne en bleek in die blitsende blou oë. “Selfs nie as ek die bedrag … verdubbel nie?”

“Jy is van jou sinne beroof.” Nou is hy verbysterd, kyk eers weg, dan weer met openlike ongeloof na haar. “Jy hoort agter tralies, nie in ’n operasiesaal nie. Weet jou ouers van hierdie fantastiese bedrae wat jy loop en aanbied vir …”

“Ydelheid? Nee, maar al weet hulle ook, maak dit nie saak nie, want dis my eie geld wat ek aanbied. Dis geld wat ek geërf het en ek kan daarmee doen wat ek wil.”

Hy kan haar net verstom staan en aankyk, en met ’n moed wat uit nood voortvloei, stoot sy die deur weer toe, leun daarteen aan en kyk moedig op. “Ek is seker jy sal dit goed in jou kliniek kan gebruik, nie waar nie? Jy het een buite die stad. Ek het al daarvan gehoor.”

“Juffrou Prinsloo …”

“Gaan jy toelaat dat jou kleinlike obsessie oor vroulike ydelheid in die pad staan van die goeie dinge wat jy met so ’n som geld kan uitrig?” Die man is seker reg. Ek is seker mal, dink sy koorsagtig. Waar kom ek daaraan om só met ’n dokter te praat? Ek, wat al die jare geleer is om net die grootste respek vir ’n dokter te hê? En dan is die man nog dokter Klaus Wagner, die beroemdste, bekwaamste plastiese chirurg in die land en ver buite die land se grense bekend.

Maar desperaatheid laat haar met ’n byna gevoellose stem vervolg: “Sal dit soveel saak maak as jy net een keer ’n meisie mooi maak net omdat sy graag mooi wil wees, veral as so baie ander mense daarby gaan baat? Of is die bedrag nog te klein na jou smaak? Moet ek dit opskuif?”

Sy hoor hom met ’n gedempte kragwoord van haar wegdraai, terugstap na sy lessenaar. Dan draai hy weer om, en kyk haar aan asof sy iets is wat die kat ingedra het.

“Ek ken nie juis al die baie ryk mense van die stad nie, maar ek weet nie van ’n Prinsloo-miljoenêr hier rond nie, of kom jy van ’n ander plek?”

“My pa is nie ’n miljoenêr nie … maar ek is … ’n multimiljoenêr. Ek verseker jou die bedrag wat ek aanbied, het ek wel. Ek kan jou die waarborg daarvoor gee.”

Met sy oë op skrefies sit en bekyk hy haar. “Is dit al wat jy het – of is daar nog?”

“Daar is nog net soveel en ek sal alles vir jou gee as jy daarop aandring.”

Hy skud sy kop, vee oor sy oë en ’n vreemde, ongelowige glimlaggie pluk aan sy mondhoeke. Dan wil dit amper lyk asof hy bekommerd is. “Nou begin ek weer voel jy hoort in ’n kleuterskool. Hoe oud is jy, juffrou? Weet jy nie dat ’n mens nie sommer jou finansiële sake uitblaker aan elke vreemdeling wat daarna vra nie? As jy by die ander dokter beland het na wie ek jou verwys het, sou hy alles uit jou getrek het en jy sou dit waaragtig nog gegee het ook.”

“Nee, ek sou nie, want dis net jy wat op my gaan opereer, niemand anders nie.”

Hy kyk haar weer stip aan. “Hoekom dring jy juis so op mý diens aan?”

Haar oë kyk star, uitdrukkingloos terug. “Omdat jy ’n wonderwerk moet verrig. Ek wil mooi wees … asemrowend mooi wanneer jy met my klaar is.”

Hy knik en staan op, stap om die lessenaar en gaan sit weer. ’n Rukkie lank kyk hulle net na mekaar.

“Hoekom is dit so verskriklik belangrik vir jou om … asemrowend mooi te wees? Terloops, elke mens se begrip verskil van wat mooi is en wat nie mooi is nie. Wat miskien vir my lelik is, is vir jou mooi en omgekeerd.”

Sy aarsel. Sy was van plan om vandag haar hart oop te maak vir hierdie man, hom alles te vertel, van al die jare se minderwaardigheid, van Paula en wat elke keer gebeur het … van wat nou weer gebeur het. Maar iets waarsku haar. As hy moet weet hoekom sy mooi wil wees, sal hy summier weier om haar te help. Klaus Wagner is ’n eienaardige man; dit het sy reeds in hul kort kennismaking agtergekom. Hy is ’n individualis – ’n man wat nie op die breë lees geskoei is nie. ’n Man met sy eie opvattinge wat hom nie maklik na ’n ander se sienswyse sal laat oorhaal nie. Instink vertel haar hy sal beslis nie haar beweegredes goedkeur nie.

Daarom sê sy nou ontwykend: “Enige vrou wil mooi wees.” Sy draai haar gesig weg om die deurdringende blik te ontwyk. “Seker omdat ek nog altyd nie net lelik was nie, maar skreeulelik,” antwoord sy met wrange humor.

Hy sit agteroor, kyk peinsend na haar. “Dis natuurlik onnodig vir my om jou te vertel dat jy heeltemal oordryf.” Sy antwoord nie, en hy sug. “Was jy werklik ernstig oor daardie bedrag, die eerste een, bedoel ek?”

“Natuurlik was ek. Net so ernstig ook om dit te verdubbel.”

Dis weer stil. Lank stil.

“Wat ek eintlik moet doen, is om jou terug te neem huis toe en jou ouers te vra om toe te sien dat jy êrens gaan vakansie hou waar jy jou perspektief sal herwin.”

“Ek sal nie gaan nie.”

“So het ek vermoed. Juffrou Prinsloo …” Hy het ’n ongeduldige frons, maar dis of sy ongeduld meer teen homself gerig is as teen haar. “Ek behoort te weier om die saak verder met jou te bespreek, maar … luister, weet jy presies waarvoor jy jou inlaat? Het jy die vaagste benul wat jy van my én van jouself vra?”

Sy kyk weerloos terug. “Ek weet dit gaan die grootste … e … kundigheid en vaardigheid van jou verg om van my ’n … besonder mooi vrou te maak, maar as daar iemand is wat dit kan doen, is dit jy.”

“Kom ons vergeet eers van mý aandeel. Besef jy wat dit vir jóú gaan inhou? Ek dink nie jy het die vaagste benul …”

“Tog wel. Ek het nog nooit by ’n operasie van dié aard bygestaan nie, maar ek het ’n idee.”

“Wat bedoel jy?”

“Ek is ’n teatersuster. Ek weet dit gaan ’n lang en pynlike proses wees voordat alles verby is, maar ek is daarop voorbereid.”

Hy staan weer op. “Jy weet nog niks nie, suster Prinsloo,” sê hy sarkasties. “Jy noem dit ’n lang en pynlike proses, maar ek sê vir jou jy het hoegenaamd geen benul van wat op jou wag nie. Jy gaan maande en maande lank in ’n hel van pyn leef – en ek bedoel hél.” Die twee paar oë brand in mekaar. “Begryp jy? En as ons eers begin het, is daar geen omdraaikans nie. Begryp jy dít ook? Want as ons halfpad ophou, gaan jy regtig sien wat skreeulelik beteken.” Nog kyk sy onverskrokke terug. “Is jy regtig gereed dáárvoor?”

Sy is bleek en daar is ’n ligte sweetskynsel aan haar voorkop. “Ja.”

Hy trek sy asem diep in. “Ek weet jy dink ek praat jou net bang, maar …” Hy stap vinnig na die deur en haak sy baadjie af, begin dit aantrek. “Ek sal jou gaan wys wat ek bedoel. Kom.”

Sy word met ’n hand agter die rug deur die voorste kantoor gedruk en sy hoor hom agter haar sê: “Dis al vir vandag, suster. Dankie. Sal u asseblief die deur sluit?”

Buite lei hy haar na die parkeerterrein en sluit die motordeur vir haar oop. Dis stil tussen hulle terwyl hulle deur die verkeer vleg. Selfs toe hulle al die buitewyke van die stad bereik, word daar nie gepraat nie. Hulle kom voor die kliniek tot stilstand en sy kyk daarna. Dis nie ’n groot plek nie, maar binne die mure het honderde mense weer moed en hoop op ’n nuwe toekoms gekry. Hier gaan sy dit ook kry.

By die trap loop hulle twee mans raak. Hy stel haar kort-af bekend aan dokter Fritz Kunneke en dokter Alf Bouwer. Eersgenoemde is ’n man van om en by sy eie ouderdom en laasgenoemde is middeljarig. Klaus Wagner en Fritz Kunneke skat sy so om en by twee tot vier en dertig.

Petra is ’n verpleegsuster en smart en lyding is vir haar ’n bekende gesig. Maar dis iets waaraan ’n mens nooit werklik gewoond raak nie. Sy kon nie. Daarom dat sy die operasiesaal bo algemene verpleging verkies het. In die operasiesaal is ’n pasiënt onder narkose, voel hy niks en het hy nog nie bygekom wanneer hy daar uitgestoot word nie. Dan is haar werk afgehandel.

Maar dis of dokter Wagner behae daarin skep om haar van bed tot bed te lei, om haar presies alles uit te wys indien enigiets haar blik mag ontsnap. Ook die pyn, die brandende vuur in die verminkte, verwronge liggame, die rou gesigte, lê voor haar bloot sodat sy met die naakte oog die werklikheid móét aanskou. Sy voel mislik toe hy haar eindelik by ’n kantoor instuur, ’n stoel aanbied en tee bestel.

Sy drink in stilte, haar oë afgewend. Hy is ook stil. Dan sit sy haar leë koppie neer, kyk moedig op. “Wan … wanneer moet ek kom?”

Lank staar die blou oë in hare. Sy draai weg, stap onseker na die lessenaar en tel haar handsak op, knip dit oop.

“Wat doen jy?”

Sy hou iets na hom uit. “Dis die eerste paaiement. Ek sal jou nog soveel gee die dag wanneer ek hier uitstap.”

Hy kyk na haar uitgestrekte hand en dan is dit of hy ook skielik tot ’n besluit kom. Hy neem die tjek, sit dit in ’n laai en sy stem is baie professioneel toe hy antwoord: “So gou as wat dit gereël kan word. Wanneer kan jy kom?”

“Ek het uit my werk bedank. Ek hou die einde van hierdie week op.”

“Goed. Meld Sondagaand omstreeks sesuur aan. Ek sal Maandagoggend vroeg met die toetse begin. Daar is baie voorbereidingswerk voordat die werklike operasies begin. Kom, ek neem jou terug.”