Читать книгу Ena Murray Keur 9 - Ena Murray - Страница 5

Hulle sien haar nie dadelik nie, en sy het genoeg tyd om die toneel voor haar te bestudeer en alles in te neem.

Die musiek is hard, byna oorverdowend, soos Paula daarvan hou. Dis een van die nuutste ritteltreffers wat Petra nog nie vantevore gehoor het nie – natuurlik ’n nuwe toevoeging tot haar suster se versameling. Ook hul musieksmaak verskil hemelsbreed. Sy, Petra, hou van klassieke en strelende, rustige musiek. Paula weer, is dol oor popmusiek.

Daar is ’n trek van verbasing in haar oë terwyl haar blik op die man rus wat met onwaardige uitbundigheid – volgens haar, altans – die ingewikkelde passies van die jongste ritteltitmusiek probeer bemeester, sy blink oë op sy leermeesteres vasgenael wat dit reeds perfek kan doen. Sy het nooit geweet Eugene sal te vinde wees vir sulke verspotte uitgelatenheid nie. Om die waarheid te sê, dit skok haar. Die paar keer dat hulle al gaan dans het, was dit altyd op die maat van rustige, dromerige musiek. Wanneer iets van dié aard gespeel is, het hulle gesit en toekyk hoe die ander mense spektakels van hulself maak. En nou … Sy kan kwalik haar oë glo!

Sy staan nog doodstil toe haar ma by haar verbyskuur en met ’n besliste beweging die platespeler se klank afskakel. Daar is kwalik bedekte kommer in haar oë toe sy omdraai en haar blik na die stil, strak gestalte in die deur gaan.

Dis eers toe die musiek skielik ophou dat die ander twee daarvan bewus word dat hulle nie meer alleen is nie, en Paula val uitasem op die rusbank neer, glad nie selfbewus nie. Dis Eugene wat skielik sy glimlag verloor, selfbewus ’n sakdoek uithaal en oor sy voorkop vee. Dan stap hy vinnig nader, buk en soen die stil, stram lippe.

“Julle is gou terug.”

Te gou, flits dit deur haar, maar sy antwoord: “Ons het net ná die begrafnis gery.”

“O, ja.” Hy sluk, lyk beslis ietwat skaam ook. “Het … het alles goed afgeloop?”

“Ja, dankie.”

“Hallo, sus. Middag, Mams, Paps.” Paula kyk hulle belangstellend aan. “Wat sê die testament?”

“Paula!” Haar ma kyk haar openlik ontevrede aan. Sy weet hierdie dogter van haar is nie werklik swak van inbors nie, maar onnadenkend, omdat dit nog altyd met haar net goed gegaan het. Maar soms …

“Ag, Mams, wat is nou daarmee verkeerd om te vra? Die ou siel is dood en sy het geswem in die geld. Dis maar net menslik om te vra …”

“Paula, ek hou nie van die manier waarop jy van jou oorlede tante praat nie!” sê Kerneels Prinsloo ook streng, bewus daarvan dat daar ’n onverklaarbare spanning in die lug is.

“Ag, Paps, jy weet tog ek bedoel dit nie neerhalend of so nie. Maar die ou mens het nooit veel ooghare vir my gehad nie en die gevoel was wedersyds. Dit het altyd gelyk asof sy my vreeslik verkwalik oor iets – waaroor, sal ek nie kan sê nie. Ek het haar nooit iets aangedoen sover ek kan onthou nie. Nou toe. Wie erf wat?”

Mara Prinsloo sug. Wel, sy kan dit net sowel nou hoor. “Petra is haar enigste erfgenaam.”

“Wat!” Die oë draai groot en rond na haar tweelingsuster. “Jy was altyd haar witbroodjie, maar ek het darem gedink …” Die skouers word traak-my-nieagtig opgetrek: “Ek is nie regtig verbaas nie. Ek het dit vermoed.” Sy lag hardop, haar oë skertsend. “Mag, Eugene, ek wonder of jy weet met hoe ’n ryk vrou jy gaan trou. Geluk, ou maat! Dis min mans wat só in die botter val!”

“Paula!” Mara kan haar skok en ontevredenheid nie verberg nie. “Jy is nou vulgêr, om die minste daarvan te sê!”

“Wat waar is, is waar, Mams.”

“Dis nou genoeg, Paula!” klink haar pa se streng stem op.

Haar onderlip pruil ontevrede, maar sy swyg.

Dis Petra wat die ietwat ongemaklike stiltetjie verbreek. “Julle moet my asseblief verskoon,” sê sy sag. “Ek voel moeg. Ek het pas twee ure gelede voor ’n oop graf gestaan en …”

Hulle kan die snik in haar stem hoor toe sy vinnig omdraai en die gang af verdwyn, en Eugene laat verskonend met ’n ontwykende blik hoor: “Ek … ek sal ook nou eers moet gaan. O ja, ek wil ook my opregte meegevoel aan u en mevrou oordra.”

Kerneels knik en kyk Eugene agterna toe hy die huis verlaat. Vlugtig ontmoet sy blik dié van sy vrou en keer dan terug na sy ander dogter, sy stem ontdaan van die gewone warmte waarmee hy sy kinders altyd aanspreek.

“Hoe het dit gebeur dat jy en Petra se vriend rinkink terwyl ons ander begrafnis hou?”

Iets in haar pa se stem waarsku die meisie op die rusbank dat sy nie in haar pa se goeie boekies is nie, maar sy glimlag onbesorg, wetend dat sy dit nog altyd in die verlede reggekry het om die bordjies te verhang.

“Paps, u is nou onredelik. Wat het ek en Eugene gesondig? Hy het hier verbygery, gesien die huis is oop, gedink julle is miskien al terug van die begrafnis en aangekom. Toe tref hy mý hier aan. Ons het ontmoet, begin gesels en …” Sy glimlag breër. “Slaan my dood, ek het geen benul hoe dit gebeur het dat ons begin dans het nie! Ek dink ons het, onder meer, oor musiek gesels en toe het ek my jongste plaat gespeel wat ek saamgebring het, en toe … wel, dit het net vanself so gebeur dat ek hom wys hoe ’n mens dit dans en dis hoe … julle ons só hier aangetref het. Daar was geen kwade bedoelings, nog minder dat ons geen respek vir tant Petronella se afsterwe het nie. Dit het net … gebeur!”

Kerneels sug en sy vrou neem oor. “Ai, my kind, ons weet jy het niks kwaads bedoel nie, maar ek wens jy wil soms net ’n bietjie verder dink. Daar was darem dood in die familie en … Eugene is jou suster se vriend. Haar spesiale vriend.”

Paula gooi haar hande in die lug. “O, goed. Ek is jammer. Jammer oor die rinkinkery, soos Paps dit noem. Maar wat moes ek met Eugene doen? Moes ek hom wegjaag toe hy aan die voordeur klop?”

Met diepe kommer in die moederhart sien Mara haar dogter opspring en uitstap, en haar blik volg die pragtig geboude lyfie deur die sitkamervenster toe Paula na haar rooi motortjie hardloop en wegry. Sy sug diep. Dis voorwaar nie maklik om die ma van Paula en Petra te wees nie.

Soos so dikwels in die verlede, besef sy dat sy teen onregverdigheid sal moet waak. Deur die een te beskerm, kan sy so maklik die ander een te na kom. Maar dis so moeilik om altyd te weet wat die regte optrede is, die regte woorde – hoe om die een te beskerm sonder om die ander een seer te maak. Sy weet Paula was net vriendelik teenoor Eugene. Haar gemaklike spontaneïteit is een van haar aantreklikste eienskappe. Natuurlik het sy nie enige bybedoelings gehad toe sy haar suster se vriend die allerjongste danspassies geleer het nie. Paula het meer kêrels as wat sy op haar vingers kan tel. En tog …

Sy weet Paula voel ook nou seergemaak soos Petra op hierdie oomblik in haar kamer. Wat doen ’n ma in so ’n situasie? Paula kom juis deesdae heelwat minder huis toe. Om die waarheid te sê, sy was baie lank laas hier. Sy moet versigtig wees om dié kind van haar nie vir altyd van die ouerhuis te vervreem deur Petra se belange te beskerm nie. Want Paula – dié mooi kind van haar – gaan haar ouers in die toekoms nog baie nodig kry … miskien nodiger as Petra. Die pad van ’n mooi meisie is vol duwweltjies en slaggate – en dan moet haar kind die pad terug huis toe ken en met vrymoedigheid hierheen haar toevlug kan neem.

En Petra? Hierdie goeie, liewe, stil, onaantreklike dogter van haar? Daar is pyn in Mara se hart. Gaan haar lewe dieselfde eensame paadjie volg as dié van haar tante wat haar ’n klomp geld nagelaat het om te probeer vergoed vir die baie ander dinge in die lewe wat sy nie gaan kry nie? Gaan Petra ’n tweede Petronella word?

Daar is mans wat verby die uiterlike kyk. Sy glo dit. Maar is Eugene Minnaar een van hulle? Sy draai die gang in, en gaan staan voor ’n deur. Ter wille van Petra móét sy dit glo, moet sy bid dat dit so is.

Dis met huiwering dat Mara nader stap, die trane teer van haar dogter se wange afvee. “Ag nee, my kind. Hoekom dan opnuut trane?”

Albei weet die trane vir tant Petronella is langs die graf gestort. Hierdie is ander … trane van vrees en magteloosheid.

“Wat het sy nóú hier kom soek?”

Die woorde val hard tussen hulle, skok die ma. Sy het nooit kon dink sy sou so iets uit dié dogter van haar se mond hoor nie. Haar hart trek saam. Dis nie die gewone vrees en magteloosheid wat sy vandag hier voor haar sien nie. Daar het iets bygekom … iets wat die moederhart ’n oomblik yskoud laat word. Dis die eerste tree op ’n lang, eensame pad van bitterheid. Nee, Petra! Nee, my kind!

“Dis haar ouerhuis ook, my kind. Sy is net so deel van ons soos jy. Sy is jou suster, Petratjie.”

“Weet ek dit nie teen dié tyd nie!”

“Petra …”

“Asseblief, Ma, ek sien nie kans om vandag na verskonings vir haar te luister nie. Ek ken dit alles al teen dié tyd. Ek kan alles self opnoem as dit nodig is.”

“Petra!”

“Sy bedoel niks daarby nie. Sy het hope kêrels van haar eie. Sy was net vriendelik. Dis haar geaardheid. Sy sal my nooit doelbewus seermaak nie. Sy …”

“Kind …”

“Maar daar is een verskil dié keer, Mamma. Die vorige kere het dit nie seergemaak nie. Ek het verneder gevoel, maar nie seer met ’n diep pyn nie. Maar hierdie keer maak dit saak, geweldig baie saak … want hy het my gevra om met hom te trou.” Twee paar oë kyk diep in mekaar. “As sy dit nou weer gaan doen …”

“Petra, my skat, moenie voorgee Paula het elke keer doelbewus jou vriend afgevat nie. Sy hét nie.”

“Ek weet.” Daar is magteloosheid, ’n radeloosheid in die oë wat stadig met trane vul. “Dis die ergste van alles. Ek wéét dit! As sy dit maar liewer doelbewus doen, kan ek haar beveg, sal ek haar dié keer beveg met alles in my. Maar dit is nie háár skuld nie, net so min as wat dit mý skuld is. ’n Man kyk net een keer na haar, is net twee minute in haar geselskap en … hy is haar slaaf, blind vir enige ander meisie totdat hy op ’n dag besef sy is ’n vlinder: pragtig, begeerlik, maar tot dusver ongebonde.” Weer trek die lippe wrang, kerf ’n kepie van verbittering in die mondhoeke wat Mara nog nie tevore daar gesien het nie. “Moet ek op daardie dag wag, Mamma? Moet ek die man wat ek liefhet op die terugtog gryp, tevrede om naasbeste te wees soos ek maar nog altyd was?”

Ag, Here! Gee my wysheid en die regte woorde! bid Mara Prinsloo byna hardop. “Doen jy Eugene nie nou ’n groot onreg aan nie? Hy het jou gevra om met hom te trou. Hy het jóú lief. Dink jy so min van sy liefde?”

“Maar dit was voordat hy Paula ontmoet het …”

“Petra!” Mara klink ietwat ongeduldig. “Jy is verskriklik negatief. En ’n mens wat so negatief is, kry ook nooit wat hy of sy begeer nie. Daar is min dinge in die lewe wat sommer in ’n mens se skoot val, my kind. Vir die meeste dinge – dít wat die moeite werd is – moet jy veg. Maar jy wil nou die man wat jy liefhet sommer op ’n skinkbord aan jou suster oorhandig, sonder om in ag te neem of hy dit so wil hê en of Paula hom wil hê. Petra, jy het ’n totaal verkeerde lewenshouding. Jy moet jou regruk of jy sal nooit enige geluk vind nie. Ja, my kind. Dit ís so. Ek wil jou nooit weer so hoor praat nie, en ek verseker jou: As jou liefde vir Eugene nie ook vertroue en respek insluit nie, is dit beter dat jy hom verloor.” Haar stem verteder weer. “Daar is nie net een Paula in die wêreld nie, my kind. Daar gaan nog baie Paulas op jul pad kom. En wat dan?”

Haar ma se streng, reguit woorde het tog inslag gevind, en toe Eugene later die dag bel en vra of sy nie saam met hom sal gaan eet nie, is dit sý wat vra of Paula ingesluit kan word. Met die vaste voorneme in haar hart om hierdie monster in haar met alle mag te bestry, maak sy daardie aand gereed vir die afspraak. Dis Paula wat teenkap, tot haar verbasing.

“Ek dink nie ek moet saamgaan nie. Dis goed dat jy gaan. Jy moet wegkom van die morbiede gevoelens oor tant Petronella. Maar …”

“Natuurlik gaan jy saam. Eugene het ook so gesê. Toe, gaan maak jou reg.”

Paula doen op haar beurt nie veel moeite met haar uiterlike nie, maar toe die twee susters in die sitkamer verskyn, is dit na haar wat alle oë draai. Die skielike, hernieude beklemming in Petra word met alle mag teruggestoot. Sy is pragtig! Dis een van haar oudste rokkies wat sy aanhet, maar Paula kan ’n goiingsak aanhê en sy sal steeds soos ’n skoonheidsgodin lyk. En sý, Petra …

Sy sien dat Eugene se blik nog op Paula huiwer en kyk dan doelbewus weg, ontmoet haar ma se blik, sien die bemoedigende, goedkeurende glimlaggie en glimlag terug. Sy sál oorwin!

Al drie doen hul bes om die aand baie gesellig te laat verloop, en tog is hulle bewus van ’n vreemde onderstroming waarteen hulle moet stry om dit nie die oorhand te laat kry nie. Die ete is heerlik, maar toe die musiek begin, kan sy telkens aanvoel dat die ander twee dit kwalik kan weerstaan. Paula is ’n gebore danseres en Eugene dans redelik goed. Sy voel grootmoedig en trots op haarself toe sy haar eie stem hoor sê: “Julle twee kan gerus dans. Die musiek is wonderlik. Ja, toe. Ek … voel nog nie vanaand lus vir dans nie, maar dans julle gerus, asseblief.”

Sy het daar met ’n breë glimlag gesit en toekyk hoe die ander twee oor die dansbaan beweeg. Die glimlag was nog steeds breed – te breed – toe Paula terug by die huis onmiddellik nag sê en verdwyn, en sy haar na Eugene wend.

“Ek voel effens moeg vanaand, Eugene. Dit was maar ’n emosionele dag.”

“Natuurlik begryp ek dit, my meisie.” Hy soen haar teer, sag op die lippe. Sy sien hom gaan, waai vir hom en druk die voordeur agter haar toe. Sy leun daarteen. Hy het haar nog nooit anders as teer en sag gesoen nie. Maar sal hy Paula ook so amper emosieloos soen? Sy dink nie so nie. ’n Man sal Paula stormagtig soen …

Vir die ouerpaar wat die verwikkelinge met bekommerde harte vol deernis dophou, is Petra in die dae wat kom soms so pateties in haar stryd dat hul harte vir hul kind bloei. Maar hoewel hulle so graag wil help, besluit hulle wyslik om die stryd aan Petra oor te laat. As sy dié keer ’n oorwinning behaal, sal sy vir altyd genees wees van die ontsettende minderwaardigheids-gevoel waaraan sy haar lewe lank wurg. As Eugene Minnaar net die toets kan deurstaan …

Petra gaan uit haar pad om die vrees in haar met alle mag te bestry: soseer dat sy ook uit haar pad gaan om Paula te betrek in alles wat sy en Eugene doen. Dis of sy doelbewus daarop uit is om die man wat sy liefhet en haar beeldskone suster bymekaar te gooi.

Eugene vind dit blykbaar nie vreemd dat Petra se suster hulle oral vergesel waar hulle gaan nie. En Paula … Ná ’n paar huiwerige teëstribbelinge vergesel sy hulle en gee skielik nie om om die vyfde wiel aan die wa te wees nie – iets waarvoor sy in haar dag des lewens nog nooit te vinde was nie óf nodig gehad het om te wees nie. Maar eintlik is dit Petra wat ongemerk die vyfde wiel word.

Dis Petra wat stil sit en toekyk hoe die twee op ’n Saterdagmiddag op die tennisbaan baljaar. Dis Petra wat by die tafeltjie bly sit wanneer die musiek ’n paar wilde akkoorde maak en Paula vir Eugene laggend dansvloer toe sleep. Dis Petra wat die stille toehoorder is wanneer Paula en Eugene met kwinkslae en geterg die geselskap aan die gang hou. Dis Petra wat met ’n ál swaarder beklemming in haar opmerk dat haar sus nou skielik elke naweek huis toe kom sonder die gebruiklike string afsprake.

Dikwels betrap sy Eugene se oë vraend, ondersoekend op haar en dan ontwyk sy hulle, te bang dat hy te diep in haar bekommerde siel sal kyk.

“Net ’n oomblik, Petra.”

Paula het pas by die deur in verdwyn nadat hulle weer saam bioskoop toe was, en Petra wou ook net vinnig afskeid neem en na binne vlug, toe Eugene se hand haar keer. Sy kyk onwillig op na hom. “Wat is dit, meisie? Verbeel ek my of is jy deesdae bang om alleen met my te wees?”

Sy probeer lag, maar dit klink nie juis oortuigend nie. Sy beduie magteloos met haar hande en hy neem haar stewig aan die skouers. “Petra, ek gee nie om dat jou suster saam met ons iewers gaan nie, maar elke keer? Ons sien mekaar nooit meer alleen nie. Deur die week is daar nie juis tyd vir afsprake nie, en Paula is elke naweek hier. ’n Meisie soos sy behoort genoeg kêrels te hê om haar oor naweke besig te hou, sonder dat ons twee haar moet help om die tyd om te kry.”

Sy kyk stadig na hom op, eers met ongeloof in haar oë en dan vreugde – ’n vreugde so fel dat die man se hart binne-in hom ruk. Dan ruk hy haar meteens teen hom vas en die eerste keer soen hy haar met ’n hartstog wat sy nog nooit voorheen in ’n man se arms ervaar het nie. Sy hoor hom by haar oor fluister: “Moenie dinge aan die gang sit wat kon gebly het nie, Petratjie. Ek gaan met jóú trou. Jý is goed vir ’n man, nie … Laat Paula haar eie pad loop. Ons twee het niks met haar te doen nie.”

In die week wat volg, is haar vreugde te groot om te dra. Eugene het alle geleentheid gehad om, soos almal voor hom, op haar pragtige suster verlief te raak, en hy hét nie. Hy stel nie in haar belang nie! Hy wil háár, die eenvoudige, lelike een, hê! Hy het háár lief! ’n Nuwe wêreld gaan vir haar oop en haar ouers neem die nuwe selfvertroue met vreugde en dankbaarheid waar.

Daardie Vrydagmiddag ruil sy dienstye met ’n ander suster. Die eerste keer in ’n baie lang tyd gaan sy stad toe om ’n nuwe rok te koop. Sy en Eugene gaan môreaand uit vir ete en sy gaan vir haar die mooiste rok koop, al kos dit ook wat. Hoekom nie? Tant Petronella het vir haar ’n klomp geld nagelaat. Liewe, dierbare tant Petronella!

Sy kry gouer ’n rok as wat sy verwag het, en met die pakkie langs haar op die motor se sitplek swaai sy by haar ouerhuis se hekke in. ’n Ander motor staan reeds voor die deur … en sy frons.

In die huis kyk dokter Eugene Minnaar die meisie op die rusbank stip aan. “Ek het weggebreek van die hospitaal om te kom hoor waaroor jy my so dringend wou spreek. Ek het nie baie tyd nie. Wat is dit?”

Paula glimlag op na hom. “So koud en formeel, Eugene? Hoe lank dink jy gaan daardie rookskermpie van jou hou?”

“Wat bedoel jy?”

“Jy weet goed. Jy doen jou bes, maar op die lange duur gaan dit nie die toets van die tyd deurstaan nie. Jy het op my verlief geraak soos ek op jou,” sê sy dan reguit, kyk vas in sy oë. “Maar omdat jy van die goeie ou soort is, het jy besluit om die eerbare ding te doen en met Petra te trou. Jammerte is nie liefde nie, Eugene.”

Eugene Minnaar lyk meteens ’n bietjie bleek, maar sy oë kyk stip terug. “Ek het geweet ’n meisie soos jy sal verwaand wees, maar só verwaand …”

“Dis nie verwaand om te sê ek het jou liefgekry nie, en ek stel net ’n feit as ek sê ek weet jy voel dieselfde oor my. Eugene, moenie ’n dwaas wees nie. Jy kán nie met my suster trou nie. Dis mý wat jy liefhet, wat jy begeer …”

“Ek dink hierdie gesprek het ver genoeg gegaan. Ek weier om dit verder te bespreek.”

Hy wil omdraai, maar sy is skielik langs hom, haar beeldskone gesig na hom opgehef. “Is jy bang, Eugene?”

Hy kyk stadig op haar af en sy sien hoe sy kake saamklem. “Jou probleem is, Paula, jy het jou lewe lank gekry wat jy wou gehad het, net gevat wat jy wou hê. En wanneer jy dit het, word jy moeg daarvoor en gooi dit eenkant toe. Dankie, maar ek is nie bereid om eenkant toe gegooi te word nie. Ek is nie een van jou jong studentekêreltjies nie. Ek is ’n man van agt en twintig wat ’n vrou en kinders wil hê, nie ’n beeldskone pop om my mee te vermaak nie.”

“En jy is in jou hart oortuig dat ek nie ’n vrou en ma kan wees nie?” Sy druk meteens teen hom aan, laat haar arms om sy nek gly. “Jy is nie baie regverdig nie, of hoe, my skat? Het jy al ooit aan my probeer dink as jou vrou en die ma van jou kind?”

Nou is hy bleek en staan stokstyf in haar omhelsing.

“Paula, ’n vrou soos jy … julle soort is nooit goed vir ’n man nie. Julle breek ’n man en los hom dan …”

“En Petra se soort? Hulle is die betroubare, die goeie, en daarom trou jy liewer met een van haar soort, al het jy haar nie regtig lief nie.”

“Ja. Ek trou liewer met ’n vrou vir wie ek die wêreld se respek het en op wie ek kan vertrou, as met een wat …”

“… jy liefhet, maar bang is om te vertrou?”

Hy trek sy asem in, sê dan byna bars: “Nou goed. As dit dan in woorde gesê moet word. Ja, ek trou liewer met Petra, al …”

Haar vingers knel stywer agter sy nek en die begeerlike liggaam is styf teen hom, die pragtige blou oë pleitend, swemmend. “Sê dit dan net een keer, Eugene. Net één keer! Asseblief!”

Sy hande gaan eindelik om haar skraal liggaam en sy stem is skor: “Al is jy soos ’n vuur in my are en kan ek aan niemand anders as jy dink nie! Goed. Ek het dit nou gesê. Laat my nou gaan.”

“Soen my net een keer, asseblief, Eugene. Soos jy my al in jou drome gesoen het. Net één keer!”

Petra sien sy mond met byna ruwe geweld op haar suster s’n neerkom, en sy draai om, weet nie eens dat sy terugstap na haar motor, inklim en wegtrek nie.

Dis eers toe sy die koppie bereik waar ’n mens oor die stad kan kyk, dat sy bewus word van die omgewing om haar. Sy klim uit, stap na die krans wat so pylreguit na benede stort. Sy kyk af. Hoe ver en diep lê die groen gras daar onder. Maar hier digby haar staar die ruwe bergkruin grynslaggend met oopgesperde draketande na haar op.

Dis baie laat die aand dat sy weer haar ouerhuis binnestap. Met dankbare verligting kyk haar ouers op en haar ma stap vinnig nader: “My kind! Ons is al byna rasend. Waar was jy?”

Waar was sy? Êrens in die hel. “Ek het sommer ’n entjie gaan ry om … om te dink.”

“Wat het jy daar onder die arm?” Paula tree nader.

Sy kyk met uitdrukkinglose oë na haar mooi suster.

“’n Rok. ’n Nuwe rok wat ek vir my gekoop het. Wil jy sien?” Sy maak dit oop, hou dit omhoog en haar suster se uitroep van bewondering laat ’n harde glimlaggie na haar lippe kom, net so hard soos haar oë. “Dis mooi, nè? En peperduur. Ek het dit met tant Petronella se erfgeld gekoop.” Dan draai sy na haar ma. “Ek wil nie eet nie. Ek is moeg. Ek gaan slaap. As Eugene bel, sê vir hom ek slaap. Ons kan môre … praat.”

“Jou rok …”

“Vat dit maar vir jou, Paula.”