Читать книгу Pad na jou hart - François Bloemhof - Страница 11

7

Hy is ’n visserman wat huiswaarts keer met nog ’n vangs. Nee, hy is vars van die slagveld af en het nog ’n verslane teenstander aan sy kerfstok.

Hoeveel keer het hy al só by hierdie penthouse opgedaag? G’n idee nie. Hy het net geweet dit sal uitdraai presies soos wat dit vanaand weer gebeur het, en dat hy nie moet wonder hoekom dit vir hom so na roetine begin voel het nie – hy moet net aanhou onthou dat voorspoedige roetine slegs een ding beteken.

Sukses.

So haastig is hulle om by die voordeur in te kom dat hy dit omtrent oopstamp. Hy en Sexy Bartender het mos onafgehandelde sake.

Sy maak ’n waarderende geluidjie toe hy haar stewiger vasvat. Gee ’n laggie, want sy het een of twee te veel in van daardie drankies wat sy so goed meng. Dis egter nie ’n issue nie, want hy het ook. Haar lyf is sag en sy’s oulik en hy sal môre nie veel hiervan onthou nie, maar dis môre en dis fine dat hy vergeet, hy ken dan steeds nie haar naam nie.

Sy vryf oor sy nek, iets waaroor hy mal is. As ’n meisie sy koerasie so hoog wil opjaag as kan kom, dan moet sy in sy nek peuter. Hel, sy ruik lekker.

Dan …

Die geluid van ’n keel wat geskraap word.

As daar een ding is wat sy koerasie net so vinnig laat daal, so laag as kan kom, is dit om ’n man daar anderkant op die bank te sien sit. Darem ’n bekende man, maar dêmmit, nóú?

“André?”

Kiertsregop sit sy pa se kollega daar met strikdas en al, hoewel dit losgemaak om sy nek hang. Wag dalk al lank.

Sexy Bartender staan effens weg van Basson af, ongemaklik. Nie aangeklam genoeg vir wat sy klaarblyklik dink hier aan die gang is nie.

Dit is dan ook so. “Uhmmm,” sê sy, “ek speel nie dubbels nie.”

Basson weet hy behoort haar beter te hanteer, maar André knip sy oë agter sy bril se lense; hy is ooglopend ontsteld en die vooruitsig op pret met die meisie is in elk geval nou na die maan.

“Jy moet gaan. Vra vir Ben onder by ontvangs om vir jou ’n taxi te bel.”

Basson help haar by die deur uit. Sy is stomgeslaan oor hoe vinnig die situasie verander het, maar rem nog halfhartig terug en net voor hy die deur kan toemaak, kry sy die volgende uit:

“Bel my …”

André het nader gekom. “Ek probeer jou al die hele aand in die hande kry, junior.”

“Wat is so dringend?” Hy onthou hy het sy selfoon afgeskakel. Die goed lui mos net as jy nie wil hê hulle moet nie.

“Ek’s jammer. Dis jou pa.”

André vat hom aan die skouer, die eerste keer dat hulle aan mekaar raak behalwe vir ’n handdruk. Dit voel eienaardig. Verkeerd. Nog meer kommerwekkend as wat hy pas gesê het.

Hy lig ’n DVD in ’n deurskynende plastiekhouer van die tafeltjie af.

“Hy het laas week vir my gevra om hierdie vir jou te gee, die dag wat …”

Die man kry nie sy sin klaargemaak nie. Hy hou die DVD na Basson toe uit, maar Basson kom nie so ver om dit te vat nie. As hy dit nie vat nie, kan hy dalk die oomblik laat vries, kan hy die verskriklike gevoel vermy wat reeds van hom begin besit neem.

Maar hy moet dit vat. Die werklikheid gaan nie vermy word nie.

“Ek is regtig jammer,” sê André. “Dit is vir ons almal ’n groot verlies.”

Basson kyk na die DVD. Op die blink oppervlak staan bloot met ’n swart koki geskryf:

JUNIOR

André knip sy oë. “Ek dink hy wou hê jy moet dit so gou moontlik kyk.”

Dan loop hy weg, verwyder hy homself diskreet.

Basson kom agter hy is besig om na die DVD-speler toe te beweeg. Dit behoort nie moontlik te wees dat hy loop nie, sy bene is so dood. En die hand wat die DVD vashou is so swaar. Skok, besef hy. Skok, maar hy funksioneer nog.

Dit is vir ons almal ’n groot verlies, het André gesê. Hy wil glo dit kan iets anders beteken, maar daar is net die een moontlikheid.

Basson laai die DVD in die speler. Skakel die groot tele­visie aan. Val terug in die bank in. Weet nie of hy kans sien vir wat kom nie, weet nie eens wat dit gaan wees nie.

Die skerm kry dadelik lewe. Die opname is klaarblyklik nie deur ’n professionele persoon gemaak nie, want die beeld swiep deur die een of ander vertrek, ’n …

Ja, dis ’n hospitaalkamer.

Here, nee.

Dan kom sy pa se gesig in fokus. Daardie bekende gesig, die man wat hy soveel kere verwens het, die man aan wie hy nogtans so heg verbonde was. Twee mense wat in party opsigte so eenders is en in die res so radikaal verskil, kan nie anders as om mekaar …

Hulle het mekaar tog nooit gehaat nie. Dit het nie so ver gegaan nie, al is haat en liefde so na aan mekaar.

“Kan ek maar begin?” vra sy pa.

Basson weet hy praat met die kameraman, of wie ook al die kamera vashou, maar dit voel asof sy pa hier na sy dood vir hóm toestemming vra, soos hy in die lewe nooit het nie.

Sy pa bring effens rukkerig ’n papier te voorskyn. Senuweeagtig, hý? Nie moontlik nie. Net so min as wat al die emosie op sy gesig werklik daar kan wees. Maar dit ís en hy vou die papier oop en begin lees.

“Hallo, seun …”

Basson sluk hard.

“As jy hierna kyk, beteken dit ek en jou ma slow-dance weer. Jy weet seker hoe lank ek al daarna uitsien. Ek sou baie graag hierdie gesprek met jou in persoon wou hê, maar soos jy weet, is ek en jy deesdae petrol op mekaar se vure.”

Here, dis so waar. Dit wás so waar. Hoekom het hy nie tog maar net een keer sy mond gehou, om te hoor wat sy pa wou sê nie? Dan was dit nie nodig om dit op hierdie manier te moet hoor, met hom wat soos ’n gevangene moet sit nie. Hy wil opspring en padgee, en weet hy kan nie.

Daar is ’n huiwering by die man op die skerm toe hy vir die kamerapersoon vra: “As ek in die lens kyk, sal hy my in die oë kan kyk?”

So ’n slim man, maar tegnologie was hom altyd ’n klomp treë vooruit. Die persoon agter die kamera het nie ’n geluid gemaak nie, maar Basson senior se reaksie wys hy is gerusgestel. Hy kyk reguit na die kamera toe.

“Toe Ma oorlede is, het ek eers myself in my werk verloor, en toe het ek vir jóú verloor …”

Basson kan nie anders as om te dink nie: Hoe lank wag ek nie al om daardie woorde te hoor nie? Die bekende ou bitterheid, dit is nog hier, die skok en hartseer en die lam gevoel van verlies het dit nie verdryf nie.

“Maar of jy dit nou wil hoor of nie, jy het ook die pad byster geraak, seun. Ek erken my rol daarin, maar aangesien ek dit nie kon regmaak terwyl ek nog gelewe het nie, gaan jy my die kans moet gun om weer te probeer.”

Waarvan praat die man tog? Nou sluit ’n mismoedige kwaadheid aan by die ander emosies. Hy klou aan die afstandbeheerder. Ek kan jou nóú stilmaak as ek wil, dink hy. Vir wat kom krap jy my so om, en dit nadat jy dood is? En vir iemand wat so lank deel van my lewe was, vir iemand wat ek beter as enige ander mens behoort te geken het, kon jy jouself donners onverstaanbaar maak!

Die verduideliking kom egter, met ’n stout glimlag:

“Jy weet ek is ’n slegte verloorder. Die maatskappy is joune. Al 51 persent daarvan, maar soos alles in die lewe kom dit met fynskrif. ’n Uitdaging. André sal vir jou alles verduidelik. As jy aan al my vereistes kan voldoen en dit betyds tot by die begrafnis in die Kaap maak, is jy Vecto Petroleum se nuwe CEO. Ek vertrou jy sal oor die volgende paar dae die regte besluite neem.” Sy oë raak meteens troebel. “Blerrie hel, ek dink ek het by jou ma se begrafnis laas gehuil. Ek is lief vir jou, my seun …”

Die pa staar lank na die skerm. Dan kyk hy verby dit.

“Was dit oukei?”

En die seun mik met die afstandbeheerder. Die skerm gaan dood.

“Hierdie is vir jou,” hou André iets na hom toe uit. Basson het hom nie eens sien aankom nie.

Hy neem die koevert, huiwerig.

André verklaar, formeel en simpatiek en onwrikbaar: “As Vecto Petroleum se prokureur is ek kontraktueel verplig om jou pa se aandele gelykop tussen die aandeelhouers te verdeel, sou jy nie elke een van sy wense nakom nie.”

Hy tel sy aktetas op, gereed om te vertrek. Moes voor die tyd besluit het dis hoe hy dit gaan doen: loop sodra hy sy taak verrig het.

Basson skeur die koevert oop. Binne-in is ’n vel papier waarop iets met die hand geskryf is:

’n Naam en adres.

Basson kyk André uitdagend aan. “So nou toets hy my?”

“Jy het vyf dae om in die Kaap te kom. Laat weet my of jy dit aanvaar.”

André draai om en loop.

Basson luister hoe die voordeur toegaan. Staar voor hom uit. Sien die potplantjie op die koffietafel.

Verdroog, verdor.

Hy klap dit dat dit doer trek en val en breek. Sand oral om hom, soos as wat gestrooi is.