Читать книгу Pad na jou hart - François Bloemhof - Страница 6

2

“Dis die spier in die menslike lyf wat die hardste werk …”

Hy is gewoond daaraan om sulke retoriek met die nodige gewigtigheid te lewer. Mense luister as hy praat, hy het die regte stem en houding. En kennis. Verder is hy immers Basson van Rensburg, 27, ryk en aantreklik en gebore om aankondigings te maak, net soos soveel ander mense gebore is om te luister.

“Met die vermoë om aan te hou klop buite die liggaam,” voeg hy by en beduie na die mure om hom. “ ’n Korporatiewe masjien.”

Basson is gemaklik in stylvolle grys, al is dit nie die soort pak waarin die man op straat sou weet hoe om reg te beweeg nie. Nie elke lyf is ontwerp vir korporatiewe flair nie. Om die langwerpige tafel sit sy toehoorders. Dit is stil hier in die raadsaal in Sandton, Johannesburg, maar elders in die gebou is daar ’n kakofonie van produksie, masjinerie, industrie.

“Menere, ek waarborg julle ’n groei van 14.8 persent in ons winste, en dis net in die eerste jaar.”

Teen die skerm is dit uitgebeeld, geprojekteerde syfers. By WERKERSMAG is daar ’n minusteken, by PROFYT ’n plus. As jy op die regte manier daarna kyk en jou emosies uit die ding uit hou, is dit ’n pragtige som.

Sakelui wys nie maklik hul gedagtes nie; dis mos dodelik vir besigheid. Tog verklap die aandeelhouers se gesigte ’n kombinasie van skeptisisme en opgewondenheid. Die projeksies is haas te goed om te glo, maar Basson van Rensburg sê dan so – Basson junior, grootgemaak om te weet wat gaan vir wat, in elk geval wat faktore soos produktiwiteit en winsgewendheid betref.

“Tegnologie het lankal die res van die wêreld se hande-arbeid oorgeneem.” Sy stem is beslissend. Hy kyk hulle een vir een in die oë. “En dis hoekom ons by Vecto Petroleum mens met masjien gaan vervang. ’n Hart wat nooit ophou klop nie.”

Onder hom, onhoorbaar, hou die maatskappy se masjiene aan met werk. Die mense wat vervang gaan word, ook.

Deur meer as een van dié om die tafel se kop flits die gedagte: Wat dink sy pa hiervan?

“Wys nou hande.” Dit registreer nie as ’n bevel nie omdat hy dit op die regte manier vra. Dié om die groot tafel wissel blikke, kry dit selfs reg om hulle gevoelens weg te steek. Tog kan hulle nie dadelik die hande gelig kry nie: hande wat moet help besluite neem oor ander se lewens.

Dan tog. Hulle lig daardie hande. Hy met die moderne mondering en vlymskerp besigheidsbrein verwag dit dan en het alles so logies uiteengesit.

Basson se gesig verraai niks. Dis tog die uitslag wat hy verwag het.