Читать книгу Psałterz grecki - Henryk Paprocki ks. - Страница 6

Psalm Dawida, niepodpisany u Żydów.

¹S zczęśliwy mąż, który nie idzie na radę bezbożnych, nie stoi na drodze grzeszników

i nie zasiada w zgromadzeniu szyderców.

² Ale jego upodobanie w Prawie Pańskim

i w Jego Prawie będzie pouczał się dzień i noc.

³ Będzie jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód, które swój owoc wydaje w swoim czasie

i jego liść nie opada,

a wszystko, co czyni, będzie pomyślne.

⁴ Nie tak będzie z bezbożnymi, nie tak,

są bowiem jak proch, który wiatr porywa z oblicza ziemi.

⁵ Przeto nie ostoją się bezbożni na sądzie,

ani grzesznicy w zgromadzeniu sprawiedliwych.

⁶ Albowiem Pan zna drogę sprawiedliwych, a droga bezbożnych zaginie.

Tłumacze Bożych Pism, gdy w starożytności znaleźli u Żydów tytuły psalmów, przetłumaczyli je na język grecki. Natomiast niepodpisane psalmy pozostawili bez tytułów, nie ośmielając się do słów Ducha dodać cokolwiek od siebie. Psalm zawiera w sobie oskarżenie grzesznych i niegodziwych ludzi oraz radzi nieustannie wnikać w Prawo Boże, które oddala człowieka od pokrewieństwa ze złem. Pierwszy psalm jest podstawą wszystkich psalmów, gdyż kieruje wszystkich ludzi do dokonywania przyjemnych Bogu uczynków i przybliża do szczęśliwości życia wiecznego, dlatego też zaczyna się od słowa „Szczęśliwy” (Teodoret z Cyru, Grzegorz z Nyssy).

1. Szczęściem człowieka jest upodobnienie się do bóstwa. Pełen szczęśliwości i jedyny Władca, Król królujących i Pan panujących (1 Tm 6,15). Dawid kładzie początek proroctwu o Chrystusie, który miał się narodzić z jego rodu (Mt 1,1), dlatego też prorok przede wszystkim mówi o szczęściu tych, którzy mają nadzieję w Bogu. Warunkiem Bożej szczęśliwości jest czystość naszych zamysłów i rozumne oddalanie się od wszelkiego zła. Szydercą jest każdy niewdzięczny człowiek, a bezbożnym człowiek zły, doradca zła. Pod radą bezbożnych należy rozumieć także grzeszne zamysły idące od biesów, kiedy człowiek wyjawia swoją zgodę na grzech, to znaczy staje na drodze grzeszników i w końcu oddaje się żądzy grzechu, co oznacza zasiadanie w zgromadzeniu szyderców (Bazyli Wielki, Jan Chryzostom, Atanazy Wielki, Teodoret z Cyru).

2. Chrześcijanin zawsze powinien mieć Chrystusa w myślach i w swoim sercu, a ducha Chrystusowego w całym swoim życiu, naśladując Jego życie, szukając tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga (Kol 3,1) i w tym pożytek dla całego świata, gdyż świat istnieje dzięki modlitwie, a kiedy osłabnie modlitwa lub gdy nie będzie na ziemi ludzi modlitwy, to świat się skończy, nastaną wielkie nieszczęścia, które są już i teraz… (Jan z Kronsztadu, Sylwan z Atosu).

3. Ten, kto czyta nieustannie Pismo Święte, chociażby i nie miał nikogo, kto by mu je wytłumaczył, to przez nieustanne czytanie, jakby przez jakieś korzenie, gromadzi w sobie strumienie i rosę Ducha Świętego. Nic innego z ludzkich rzeczy nie może pocieszyć w smutku tak, jak czytanie Bożych Pism. Rzeczy ludzkie są bowiem zniszczalne i niestałe, więc i pociecha, jakie dają, szybko przemija, a czytanie Pisma Świętego jest rozmową z Bogiem. Kiedy zaś Bóg pociesza kogoś będącego w smutku, to jakaż okoliczność może przemienić to pocieszenie w zniechęcenie? (Jan Chryzostom).

4. Kto ciągle obciąża siebie marnymi troskami o ciało i nie troszczy się o duszę, ten upodobnia się do niegodziwca, którego Słowo Boże demaskuje, wskazując, że całe życie niegodziwca jest troską (Hi 15,20). Ci bowiem, którzy nie troszczą się o swoją duszę, z pogardą są deptani przez nieczyste duchy gniewu i upodobniają się do nieprzynoszącego owocu suchego prochu, który jest tu i tam targany przez przeciwne wiatry (Nil Sorski, Teodoret z Cyru).

5. Najświętszy Duch wszystko wyjaśnił z wielką dokładnością. Nie powiedział, że niegodziwcy nie zmartwychwstaną, ale że nie zmartwychwstaną na sąd, gdyż nie ma potrzeby ich oskarżać, niegodziwość bowiem ich jest jawna. Podobnie jak zabójców schwytanych na miejscu przestępstwa sędzia doprowadza do sądu nie dla oskarżania, ale dla wygłoszenia zgodnego z prawem wyroku, tak i ci, którzy niegodziwie spędzili życie, zmartwychwstaną na Sąd Ostateczny dla usłyszenia sprawiedliwego wyroku, gdyż Pismo mówi: Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa (2 Kor 5,10) (Teodoret z Cyru, Jan Chryzostom, Bazyli Wielki, Cyryl Aleksandryjski).

6. Sędzia jest sprawiedliwy i wszystko wie na sądzie, nie potrzebuje więc ani dowodów, ani oskarżeń. Oddając każdemu według uczynków, jednych uczyni godnymi chwały i koron, a innych pośle na wieczne męki (Teodoret z Cyru).