Читать книгу Sirkus - Irma Venter - Страница 16

Sy kom staan langs my, tel ’n mes op. “Onthou, elke gooi bou op die vorige een. Nog een, nog een. Totdat jou hand jou oog en jou brein vertrou en jy nie meer hoef te dink nie.”

Die mes vlieg uit haar hand en slaan in die broodbord teen die muur vas. Sy glimlag tevrede. “Dis genoeg. Kom ons gaan eet.”

“Ek wil nog oefen.”

“Jy staan al van drieuur af hier.” Sy kyk op haar horlosie. “Wat van jou huiswerk? Tiny gaan raas. Jou pa dink dat jy hier kom leer, nie rondneuk nie.”

Ons oefen middae in die stoorkamer sonder dat oom Tiny weet. My boeke lê oop op die tafel asof ek kamstig besig is met huiswerk.

Ek gaan haal die messe uit die broodbord. “Hoe ken hulle mekaar? My pa en oom Tiny?”

“Weet jy nie?”

“Nee.” Ek het nog nooit gedink om te vra nie.

“Ek ook nie eintlik nie. Tiny het eenkeer gesê jou pa het lank gelede vir hom geld geleen.”

Ek draai die mes om en om in my hand. “Ek kan nie dink hy het die geld om dit te doen nie.”

“Dan was dit seker toe hy nog klas gegee het by die universiteit. Net ná hy uit Nederland hier aangekom het om met jou ma te trou. Dink ek.”

Ek gooi die mes. Net links van die swart kol in die middel van die broodbord.

Daisy sit haar hand op my skouer. “Jy gooi asof jy iemand wil doodgooi. Los dit nou. Gaan doen jou huiswerk.”

“Ek sal dit vanaand doen.”

“Wat krap so aan jou vandag? Is jou ma okay?”

Nee, maar ek sê dit nie. Die Hollander, my pa, is al weer oorsee en my ma het weer in haar kop in gefoeter. Dalk sal ek eendag verstaan, soos almal sê. Nou is dit moeilik.

Ek trek my arm terug. Thuk. Weer net links van die swart kol.

Ek hou van die geluid van die mes en die hout. Die skoon, soliede, warm klank. Die eenvoud van dit alles. Mens gooi mis, of raak. Niks tussenin nie.

“Adriana. Kom nou. Jy moet gaan leer.”

Daisy gaan nie ophou neul tot ek my huiswerk doen of oor iets praat waarin sy belangstel nie. “Het julle al nuus oor Jonas?”

Sy bly stil.

Ek draai na haar.

“Jonas is gearresteer,” sê sy uiteindelik.

My hand, gereed om weer te gooi, sak. “Wat het hy gedoen?”

“Iets oor die Staat. Ek verstaan nie mooi nie. Tiny probeer uitvind, maar niemand wil hom eers sê waar Jonas aangehou word nie.”

“Iemand moet seker weet.”

“Mense in hierdie land word gereeld gearresteer sonder dat iemand ooit weet hoekom.”

“Ek’s jammer.” Ek weet nie wat anders om te sê nie. En ek weet om stil te bly oor wat ek dink, nes die Hollander altyd sê ek moet.

Daisy kyk lank na haar skoene. “Jy weet nie dalk iets nie? Soos waarmee Jonas besig was nie? Hy wou niks vir my sê nie.”

“Wat bedoel jy, weet ek iets? Hoe sal ek iets weet?”

“Jou pa. Hierdie plek. Tiny.” Sy trek haar skouers op. “Julle leef nie soos die meeste wit Suid-Afrikaners nie.”

Ek gooi die mes, mis die bord amper heeltemal. “Jy ook nie.”

Sy bly stil, lag dan. Draai dat ek nie haar gesig kan sien nie.

Thuk.

Amper daar. Dis beter.

Thuk.

Donnerse gemors van ’n land.

Thuk.

Van ’n huis.

Thuk.

Van ’n lewe.