Читать книгу Änfach frei laafe geloss - Josef Peil - Страница 20
ОглавлениеFassonschnitt
Eich honn uff em Frisierstuhl gehuckt. Newedraan de anner war frei. Vor mer honn bunte Zeirunge gelehn, awer was die Feerschte vor Wehwehcher honn, war mer dann doch nitt so arich interessant. Was kam-ma suns noch mache, wem-ma beim Hoorschneirer wart unn suns is kä Menscheseel do. Die Mästersch war in der anner Eck mit eme Fraamensch beschäfticht, hot nor em Lehrmädche Order genn, es soll mer schun emoh Kraach unn Umhang aantun. Viel Luste ze schwetze harre eich unn aach das Mädche nitt.
Hucke unn warte, hucke unn warte. Vun der Deck kam Musik runner. »So en Gedudel«, daacht ich. Am beste, e bisje lunzele, Aue zu unn Ohre zu. Es hot funktioneert.
Uff ämoh kam aus dem Radio in der Eck en Lied, das honn ich kannt, das war en Schlager zu meiner Kinnerzeit. Wie eich en klä Kerlche war, is mei Vadder sunndaachs Nummedaachs mit mer ins anner Doref bei de Hoorschneirer gang. Das war de Ernst, en alter Junggesell, de hot de Mannsleit sunndaachs Nummedaachs for 50 Penning die Hoor geschniet. Mondaachs is er dann als bei Fraaleit ins Haus unn hot dene mit de Brennscheer Locke gemach.
Wie mer aankame, war die Stuh schun gestoppte voll, do honn se aach noch im Hausgang gestann. Das schönste war die Musik. De Ernst hatt immer die noue Schallplatte. Do ware jo nor zwei Liere druf, uff jeder Seit äns. De Ernst hatt awer aach schun en Zehn-Platte-Wechsler. De hot automatisch zehn Platte hinnernanner gespielt, das hot en gut haleb Stunn gedauert, dann hot es Heinzje de Stapel rum gedreht, unn währenddem die anner Seit gelaaf is, hot de Heinz de nächste Stapel Platte ausgesucht. Hout tät mer’n DJ häße, nor honn domols die Kerl dem Heinzje aach gesaht, was er for Platte uff-lehe sollt. Do hot’s so ebbes wie en Hitparade genn. So is die Zeit rumgang, unn irgendwann is ma draankomm. Dann war paar Wuche Ruh, bis die Hoor wiere lang genuch for die Scheer ware. Dann sim-mer als wiere bei de Ernst. Unn es Heinzje war aach wiere do, de war nämlich immer do. De is jo aach nor for die Musik komm, hot jo en Hoorschneirer gar nitt gebraucht. De hatt en Pläät.«
De kam wehe de Musik unn wehe de Gesellschaft. In de Weertschafte honn domols die Musikboxe gestann, unn die honn nor gespielt, wem-ma Geld nin geschmiss hot. De Ernst hatt die selwe Platte wie in de Musikbox ware. Beim Ernst war’s billicher.
Mei Händie hot sich gemeldt. »Wo bleibst dou? De hast doch nor 10 Eier hule solle!«
»Beim Friseur sin ich.« Eigentlich war ich uff em Weech ins Geschäft in de Friseurlare nor nin gang for mer en Termin genn ze losse, weil ich das immer noch nitt so gere per Telefon mache. Awer do honn ich Beschäd krieht, en Kunne hätt grad abgesaht, eich könnt mich schun emoh hucke, käm gleich draan.
Dass ich hout vun praktisch iewerall aanrufe unn ausmache kann, wann ich draan komme, dass ma sich nimmee die Bään in de Bauch stehn muss, das is schun bequem, unn dass ich kaum noch ze warte honn aach. Awer dass ich so gut wie kä Leit meh treffe lo, dass beim Warte nimmee verziehlt unn als emoh gesung weerd, irgendwie will mer das nitt gefalle.
Indem hatt aach es Warte en Enn. »Wie soll ich heute schneiden?«, die Froh kam jedesmoh, unn wie immer mei Antwoort: »Wie immer, en halwe Meter keerzer. Wenn ich en anner Fasson honn will, sahn ich’s.« Unn dann hom-mer iewer’s Were, Orlaab unn annere Leit geschwetzt. Wie se fertich war, hot mer die Fraa meine Hinnerkopp im Spiehel gezeiht, ob’s mer so reecht wär. Ei jo, warum dann nitt. Wem-mer die Hoor nitt ins Gnick sperre, is es gut. Unn das merk ich aach ohne Spiehel.
Beim Ernst hatt kä Spiehel an de Wand gehonk unn en Handspiehel is aach nitt gebraucht wor. War aach gar nitt näärisch, Hoorschneire war ganz änfach: vun unne aus em Gnick grad nuff, alles noh der seleb Fasson. – No ja, is jo hout aach nimmee ze mache, for 50 Penning Hoor schneire. Unn is jo aach wohr, sunndaachs nummedaachs hot mer hout doch ebbes anneres ze tun als wie stunnelang beim Friseur ze warte. Moh ganz abgesiehn dovun, dass dem Ernst das hout jo ganz verbot wär. Die Zeite ännere sich. Mach ebbes draan.
Nor, wenn’s aach schun Johrzehnte her is, en fein Kerlche sin eich doch immer noch, gelle?«