Читать книгу Analiza przypadków klinicznych w psychiatrii - Группа авторов - Страница 21

Lekarz rodzinny rozpoznał u pacjenta „depresję maskowaną” i włączył leczenie citalopramem. Pacjent przez ponad miesiąc przyjmował ten lek w dawce 20 mg/24 h, następnie przez kolejne 4 tygodnie w dawce 40 mg/24 h – bez istotnej poprawy. W chwili zgłoszenia się do psychiatry wynik elektrokardiogramu wskazywał na nieznaczne wydłużenie odstępu QT.

Lekarz psychiatra zdecydował o zaprzestaniu podawania citalopramu. Po odstawieniu leku odstęp QT mieścił się w granicach normy. Włączono paroksetynę w dawce 20 mg/24 h, jednak u pacjenta wystąpiły działania niepożądane w postaci trudności w oddawaniu moczu oraz nieostrego widzenia. Mężczyzna skarżył się ponadto, że nadmierny apetyt, który pojawił się po rozpoczęciu terapii paroksetyną, spowodował przyrost masy ciała o ponad 5 kg w ciągu miesiąca. W okresie 4 tygodni leczenia paroksetyną nie stwierdzono poprawy stanu psychicznego. Nadal pacjent był zniechęcony, mało aktywny, skarżył się, że nic go nie interesuje. Akcentował przygnębienie, brak życiowych perspektyw, jakkolwiek zaprzeczał myślom samobójczym.

Wyniki badań laboratoryjnych (jonogram, morfologia, AspAT [aspartate aminotransferase – aminotransferaza asparaginianowa], AlAT [alanine aminotransferase – aminotransferaza alaninowa], CRP [C-reactive protein – białko C-reaktywne) były w normie. Jedynym odchyleniem od normy był utrzymujący się od wielu miesięcy podwyższony poziom kreatyniny 1,4 mg/dl, GFR (glomerular filtration rate – współczynnik przesączania kłębuszkowego) > 60 ml/min.