Читать книгу Cukrzyca. Personalizacja terapii i opieki nad pacjentem - Группа авторов - Страница 52

Wiek dziecka z cukrzycą jest jednym z ważniejszych czynników ryzyka hipoglikemii. Dlatego problem hipoglikemii u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym wymaga szczególnej uwagi. Jest to grupa chorych stale się powiększająca – w ciągu ostatnich 15 lat wskaźnik zapadalności wzrósł 4-krotnie. Ryzyko wystąpienia ciężkiej hipoglikemii i/lub nawracających hipoglikemii jest w niej dużo wyższe niż u osób dorosłych i starszych dzieci. Wynika to ze znacznej insulinowrażliwości oraz niedojrzałości neurologicznej i endokrynnej dzieci w tym wieku. W połączeniu ze słabo rozwiniętymi rezerwami glikogenowymi dodatkowo może być upośledzona odpowiedź organizmu na obniżające się stężenie glukozy. U dzieci bardzo często niedocukrzenia maskowane są przez zaburzenia zachowania, nieadekwatne reakcje, gwałtowne zmiany nastrojów. W trakcie hipoglikemii mogą wystąpić objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takie jak zaburzenia koncentracji, pamięci czy koordynacji wzrokowo-ruchowej świadczące o jego dysfunkcji. Dzieci przedszkolne nie mają również wykształconej umiejętności sygnalizowania swojej kondycji psycho-fizycznej, nazywania swojego stanu abstrakcyjnymi pojęciami, takimi jak „hipoglikemia”. Trudno jest także adekwatnie do sytuacji adaptować dawkę insuliny do posiłków i w czasie wysiłku fizycznego. W przypadku małych dzieci sama zabawa ruchowa jest formą wysiłku fizycznego. Dzieci są nieprzewidywalne pod względem apetytu, często nie zjadają posiłku przygotowanego przez opiekunów. Nierzadko mają też wygórowany odruch wymiotny, np. przy zapaleniach gardła pierwszym objawem są wymioty. Jest także grupa dzieci z cukrzycą, u których najczęściej występują celiakia i choroby pasożytnicze sprzyjające zaburzeniom wchłaniania, a tym samym stanom hipoglikemii.