Читать книгу Cukrzyca. Personalizacja terapii i opieki nad pacjentem - Группа авторов - Страница 54

Uważa się, że ciężka hipoglikemia częściej występuje u młodszych dzieci i pacjentów lepiej wyrównanych metabolicznie z HbA1c < 8%. Rokowanie co do SH znacznie się poprawiło zwłaszcza od czasu wprowadzenia pomp insulinowych. Na podstawie badania wieloośrodkowego (6309 dzieci z cukrzycą typu 1) możemy twierdzić, że u dzieci przedszkolnych dwa razy częściej występują ciężkie hipoglikemie niż u starszych. Podobnie jak w badaniu DPV-Wiss wskaźnik dla całej badanej grupy wynosił 19,7/100 pacjentów/rok i był znacząco wyższy w grupie najmłodszych dzieci, w której wynosił 40/100 pacjentów/rok, szczególnie w małych ośrodkach diabetologicznych.

Wraz z upowszechnieniem metody ciągłego podskórnego wlewu insuliny – pomp insulinowych – w leczeniu dzieci z cukrzycą radykalnie poprawiło się rokowanie co do ryzyka wystąpienia SH. Częstość epizodów SH obniżyła się do kilku/100 pacjentów/rok. Polska z początkiem lat 2000. była prekursorem leczenia pompami najmłodszych dzieci z cukrzycą. W pediatrycznych ośrodkach diabetologicznych prowadzony był Ogólnopolski Prospektywny Program Leczenia Pompami Insulinowymi. W trakcie realizacji 4-letniego programu odnotowano 23 przypadki ciężkiej hipoglikemii (wskaźnik 0,9/100 pacjentów/rok) w grupie 723 pacjentów w wieku 1,2–14,6 roku.

Podczas realizacji programu odnotowano 23 przypadki ciężkiej hipoglikemii (wskaźnik 0,9/100 pacjentów/rok). Dyskutowane są późne konsekwencje powtarzających się lub ciężkich niedocukrzeń. Pytaniem bez odpowiedzi pozostaje, czy powodują one trwałe ogniskowe zaburzenia neurologiczne lub upośledzają funkcje poznawcze. Nie do końca poznano, w jaki sposób hipoglikemia uszkadza struktury centralnego układu nerwowego, ale istnieją badania wskazujące na taki związek. W jednym z badań kliniczno-kontrolnych prowadzonych w Szwecji, obejmującym 5159 dzieci z T1DM 1 i 1 330 968 zdrowych dzieci, stwierdzono negatywny wpływ cukrzycy na osiągnięcia w nauce. Nieliczne wieloletnie badania prospektywne wskazują na związek między epizodami ciężkich hipoglikemii a dysfunkcją poznawczą, zwłaszcza w obszarze procesów zapamiętywania, koordynacji motorycznej i koncentracji. Uważa się również, że mogą one być przyczyną padaczki w późniejszym wieku. Wielu autorów podkreśla częstsze, niż u dzieci zdrowych, zmiany w zapisie EEG (elektroencefalogram). Nieprawidłowy zapis notuje się u ok. 25% dzieci i młodych dorosłych z cukrzycą typu 1. Grupę tę w większości stanowili pacjenci, którzy mieli co najmniej pięć epizodów ciężkich hipoglikemii. Wiele danych świadczy o tym, że najbardziej obciążającym czynnikiem sprzyjającym wystąpieniu padaczki jest wczesny wiek rozpoznania cukrzycy i wdrożenia insulinoterapii z nawracającymi epizodami ciężkich hipoglikemii. Wobec danych epidemiologicznych wskazujących na najwyższy wskaźnik ciężkich hipoglikemii u najmłodszych dzieci dobór metody leczenia ograniczający ryzyko hipoglikemii jest kluczowym zadaniem pediatrów i diabetologów.