Читать книгу Cukrzyca. Personalizacja terapii i opieki nad pacjentem - Группа авторов - Страница 53

Okres ten charakteryzuje, w przeciwieństwie do wieku wczesnodziecięcego, niska wrażliwość na insulinę. W czasie przemian dotyczących procesu dojrzewania obserwujemy narastającą insulinooporność, często z towarzyszącą nadwagą i otyłością brzuszną. Epizody hipoglikemii występują rzadziej. Ciężkie stany hipoglikemii najczęściej wynikają z przedawkowania insuliny, w mniejszym zaś stopniu z uwarunkowań fizjologicznych. Jest to okres stopniowego usamodzielniania się, a tym samym dziecko przejmuje na siebie decyzyjność związaną z dawkowaniem insuliny. Nieuniknione są więc błędy przy programowaniu pompy insulinowej oraz dawkowaniu i wstrzykiwaniu insuliny, takie jak 2-krotne wykonanie zastrzyku z insuliny, zazwyczaj w przypadku insuliny bazalnej. Młoda osoba coraz częściej przebywa poza domem i poza opieką rodziców. Uczestniczy w spotkaniach towarzyskich, spożywa posiłki w barach i kawiarniach. Jest to okres próbowania alkoholu, często bez autorefleksji i jakiejkolwiek kontroli. W grupie tej występują ciężkie hipoglikemie przy niewyrównanej cukrzycy z wysoką HbA1c > 10%. Dochodzi do prób samobójczych z wykorzystaniem insuliny niezależnie od metody leczenia (pompy i wstrzyknięcia), manipulacji insuliną, przedawkowania jej przy posiłkach i hiperglikemii w celu szybkiego wyrównania stężenia glukozy. Są to sytuacje, które wymagają pogłębionej diagnozy psychologicznej i współpracy wielu specjalistów w dalszej opiece nad dorastającą osobą.