Читать книгу Interpretacja EKG. Kurs podstawowy - Группа авторов - Страница 12

Nowoczesne elektrokardiografy dokonują rejestracji sygnału cyfrowo, natomiast zapis prezentowany jest na papierze milimetrowym (ryc. 2.1). Podstawowe informacje, na jakie należy zwrócić uwagę, to przesuw papieru oraz cecha, czyli wzmocnienie zapisu. Najbardziej właściwe jest wykonywanie badania przy przesuwie 25 mm/s. W takiej sytuacji 1 mm to 40 ms, a jedna duża kratka – 5 mm – to czas 200 ms. Niekiedy spotyka się zapisy wykonane z przesuwem papieru 50 mm/s, jednak nie poprawia to czytelności zapisu ani nie pomaga w jego interpretacji. Standardową cechą jest 10 mm/1 mV. W sytuacjach gdy zapis ma bardzo małą amplitudę, co utrudnia jego interpretację, można zastosować większe wzmocnienie, czyli zmienić cechę na 20 mm/1 mV. Jednak nieuzasadnione lub przypadkowe wykonanie zapisu z taką cechą może prowadzić do błędnych wniosków, przykładowo dopatrywania się cech przerostu tam, gdzie ich nie ma (ryc. 2.2). Oczywiście można również wykonać zapis ze zmniejszonym wzmocnieniem, czyli cechą 5 mm/1mV. Korzystamy z tego u chorych, u których wysokość załamków w „normalnie” wykonanym EKG jest bardzo wysoka i „nachodzą” na siebie zespoły QRS z sąsiadujących odprowadzeń. Należy też sprawdzić, czy zapis wykonany jest z właściwie ustawionymi filtrami. Dokładne omawianie tego problemu wykracza poza ramy niniejszego podręcznika. Zapis powinien być wykonany przy filtrach 0,05–150 Hz. Inne ustawienia mogą powodować zniekształcanie odcinka ST lub zmiany amplitudy poszczególnych załamków.

Rycina 2.1.

Przykład zapisu w formacie 2 × 6 odprowadzeń. Ramką zaznaczono cechę w formie graficznej na początku zapisu oraz prędkość zapisu 25 mm/s, cechę w formie numerycznej i ustawienie filtrów zapisu.

Rycina 2.2.

Przykład zapisu wykonanego z cechą × 2 (20 mm/1 mV). Zwracają uwagę zespoły QRS o wysokiej amplitudzie, nachodzące na siebie w odprowadzeniach V1, V2, V3. Filtr ustawiony jest niewłaściwie na 20 Hz.