Читать книгу Ból przewlekły - Группа авторов - Страница 10

Ból stanowi jeden z najczęstszych objawów występujących u chorych na nowotwory oraz z innymi schorzeniami przewlekłymi, a zapewnienie jak najbardziej skutecznego postępowania przeciwbólowego, które jest niezbywalnym prawem każdego pacjenta i równocześnie podstawowym obowiązkiem każdego lekarza i pielęgniarki, pozwala na utrzymanie możliwie najwyższej jakości życia chorych i opiekunów [1]. Według Międzynarodowego Stowarzyszenia Badania Bólu (International Association Study of Pain, IASP) ból stanowi nieprzyjemne doznanie zmysłowe i doświadczenie emocjonalne, związane z aktualnie występującym lub potencjalnym uszkodzeniem tkanek albo opisywanym w kategoriach takiego uszkodzenia. Ból można różnicować ze względu na:

• czas trwania (ostry – przewlekły);

• patomechanizm (receptorowy – neuropatyczny – mieszany);

• miejsce odczuwania (zlokalizowany – uogólniony).

Nieleczony lub nieskutecznie leczony ból stanowi czynnik, który przyczynia się do niekorzystnych zmian w funkcjonowaniu organizmu. Ból nasila objawy wstrząsu, pogarsza odporność organizmu i istotnie obniża jakość życia chorych, co w konsekwencji utrudnia bądź uniemożliwia prowadzenie skutecznego leczenia przeciwnowotworowego i zwiększa wielokrotnie koszty terapii. Ból może również powodować zaburzenia emocjonalne, psychotyczne i depresję [2]. Ból powinien być rozpatrywany i leczony w kontekście konkretnej sytuacji klinicznej, uwzględniającej stan ogólny chorego, inne objawy, schorzenia współistniejące oraz prowadzone leczenie choroby podstawowej; należy wziąć też pod uwagę aspekty pozamedyczne – problemy w sferze psychologicznej, socjalnej i duchowej pacjenta oraz opiekunów. U chorych na nowotwory częstość występowania bólu oceniana jest na 40–50% chorych w trakcie leczenia onkologicznego i 60–70% pacjentów w zaawansowanej chorobie nowotworowej [3]. W rozdziale przedstawiono standardy postępowania przeciwbólowego u chorych z bólem przewlekłym.