Читать книгу Doping w sporcie - Группа авторов - Страница 17

Międzynarodowa konwencja o zwalczaniu dopingu w sporcie to akt prawny przygotowany w ramach UNESCO. Projekt końcowy konwencji został zaprezentowany i przyjęty 19 października 2005 r. podczas Konferencji Generalnej UNESCO w Paryżu. Konwencja UNESCO zaczęła obowiązywać 1 lutego 2007 r. Polska ratyfikowała ją 28 grudnia 2006 r., a weszła ona w życie w stosunku do naszego kraju 1 marca 2007 r.

Konwencja UNESCO miała stanowić panaceum na wszelkie problemy, zwłaszcza natury prawnej, związane z funkcjonowaniem dotychczas obowiązujących przepisów antydopingowych. Miał to być dokument, który wprowadzając bezpośrednio zharmonizowane i zunifikowane standardy Kodeksu WADA, pozbawiony będzie wad tego ostatniego. Konwencja bowiem, jako umowa międzynarodowa, posiada w przeciwieństwie do kodeksu walor prawa powszechnie obowiązującego. Jednak idea, by Kodeks WADA stanowił załącznik do konwencji i był jej integralną częścią lub nawet został wprost inkorporowany do treści konwencji, nie została zrealizowana. Do Konwencji UNESCO w formie załączników dołączono jedynie Listę substancji i metod zabronionych w sporcie oraz wyciąg z Międzynarodowego standardu wyłączeń dla celów terapeutycznych.

Kodeks WADA został dołączony do Konwencji UNESCO w formie dodatku, który na mocy postanowień samej konwencji ma jedynie charakter informacyjny i nie stanowi jej integralnej części, a przez to nie tworzy dla państw żadnych zobowiązań w sferze prawa międzynarodowego. Niemniej konwencja ta bezpośrednio i pośrednio wspiera założenia Kodeksu WADA, nakładając na państwa-strony zobowiązania w obszarze jego obowiązywania.

Konwencja UNESCO obliguje państwa-strony do podjęcia określonych działań na szczeblu krajowym oraz w zakresie współpracy międzynarodowej. Na polu działań krajowych państwa odpowiadają m.in. za ograniczenie dostępności i stosowania w sporcie substancji i metod zabronionych oraz usprawnienie kontroli antydopingowych. W tym celu mają one podejmować starania w zakresie zwalczania nielegalnego handlu substancjami i metodami zabronionymi oraz kontroli ich produkcji, importu, dystrybucji i sprzedaży. Państwa zobowiązują się także do podjęcia określonych kroków w stosunku do personelu pomocniczego zawodników, w przypadku naruszenia przez nich reguł antydopingowych.

Konwencja UNESCO w zakresie współpracy międzynarodowej nakłada na państwa obowiązek wspierania misji walki z dopingiem, realizowanej przez WADA. Ponadto ustanawia tzw. Fundusz Dobrowolny, przeznaczony na eliminowanie dopingu. Środki funduszu obejmują m.in. wkłady wnoszone przez państwa-strony, darowizny lub zapisy dokonywane przez określone podmioty.

Konwencja odgrywa również istotną rolę w kwestii zapobiegania praktykom dopingowym, nakłada bowiem na państwa liczne obowiązki w zakresie edukacji i szkolenia, które mają służyć realizacji funkcji prewencyjnej. Konwencja zawiera także postanowienia odnoszące się do badań naukowych.

Monitorowaniem przestrzegania Konwencji UNESCO zajmuje się Konferencja Stron, stanowiąca jej suwerenny organ. Status doradczy przy Konferencji Stron otrzymała WADA, a status obserwatora m.in. MKOl, Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski czy Rada Europy. Katalog obserwatorów ma charakter otwarty. Konwencja UNESCO określa szczegółowo zakres obowiązków Konferencji Stron, sposób komunikacji między państwami-stronami a Konferencją Stron oraz jej strukturę organizacyjną, a także tryb zmiany konwencji i jej załączników.