Читать книгу Doping w sporcie - Группа авторов - Страница 21

Aktem prawa, który w Polsce w sposób horyzontalny reguluje zagadnienia związane ze sportem, jest ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 1468). Założenia ustawy opierają się m.in. na zasadzie poszanowania autonomii polskich związków sportowych, ograniczając do niezbędnego minimum przypadki ingerowania w nią. W konsekwencji ustawa reguluje sposób organizacji sportu w Polsce, rolę polskich związków sportowych, PKOl oraz postępowania przed Trybunałem Arbitrażowym ds. Sportu przy PKOl. Ustawa nie definiuje pojęcia zawodnik, które jest istotne z perspektywy rozwiązań antydopingowych. Jednakże z wielu opracowań doktryny można w dużym uproszczeniu stwierdzić, że pojęcie to swoim zakresem obejmuje osoby uprawiające sport w ramach „systemu” polskich związków sportowych.

Analizując treść ustawy o sporcie w kontekście zagadnień antydopingowych, warto wskazać na sposób, w jaki polskie związki sportowe wprowadzają do swoich porządków prawnych reguły antydopingowe dotyczące zasad ponoszenia odpowiedzialności za doping w sporcie. Z zapisów ustawy wynika, że polski związek sportowy uznaje i respektuje reguły dyscyplinarne dotyczące dopingu w sporcie, do realizacji których wyłączne prawo ma POLADA.