Читать книгу АСАРЛАР (II жилд) - - Страница 3

Мезон кетди, ақраб кетди, қавс кетди,

Шафтолилар бергидан бир сас кетди.

Бу сасдин дил деворига дарз кетди,

Момом кетди, ҳовлисидан файз кетди.

Аввал кашнич, райҳонлари қуриди,

Сўнг сув сепган айвонлари қуриди,

Арилар ҳам бундан буткул ариди,

Тут букчайди, бир кечада қариди.

Неваралар юрар эди ҳарбийда,

Бири шарқда, бири дунё ғарбида.

Улар қайтди. Момом эса ҳозир ҳам

Йиғлаб ётган бўлса керак қабрида.

Шўрлик момом. Бир умр гирён бўлди,

Гоҳи у ён, гоҳида бу ён бўлди:

Келинларни яраштира олмайин,

Бутун умр юрак-бағри қон бўлди.

Тоғаларим юрар қадлари сўроқ,

Кўнгиллари ёришмас ёқса чироқ.

Кенжалари қирққа етмай кексайган,

Ўртанчаси тўнғичидан қарироқ.

Ғамга тўлдим ногоҳ нохуш тасвирдан,

Зах ҳидлари келиб қолди тандирдан.

Тўйхонага ўхшаган катта ҳовли

Кўз олдимда жимиди қолди бирдан.

Энди бунда кечалари ой йиғлар,

Пиёлада ичилмаган чой йиғлар.

Япроқларни дув-дув тўккан шамолга

Қўшилишиб сўри, ҳовли-жой йиғлар.

Энди сувда еру осмон лойланар,

Бошим узра ўгирибон ойналар,

Дарду ҳасрат ипларини йигириб

Дунё момом урчуғидай айланар.