Читать книгу Зграя - - Страница 6

Максім прачнуўся і закрычаў. Вялікая ванючая рука накрыла яго рот.

– Мы прыйшлі, як дамаўляліся.

Над хлопцам навісаў учарашні знаёмы з чорнымі валасамі.

– Змоўкні, а то будзе горш.

Максім замаўчаў.

– Так лепш, – чарнявы прыбраў руку і сеў на стул каля ложка. Бялявы і лысы былі побач з ім. – Не трэба пужацца. Мы прыйшлі дамаўляцца. Зараз усё вырашым і будзеш вольны.

– Што ты цягнеш? Дай па зубам і ўсё, – белы быў самым нецярплівым з траіх.

– Не трэба. Куды спяшацца. Ды й здаецца мне гэты хлопец добра ўсё разумее. Так, Максім?

– Што вам трэба? Забірайце што хочаце. Толькі не забівайце.

– Пашанцавала гэтым разам, – замычэў лысы. – Добра, што ты ідзеш на кантакт. Аднак мы не забойцы. Нам патрэбна толькі гісторыя. Аддай яе і ўсё.

– Я перакажу гісторыю дзяўчыны, калі трэба…

– Не. Мы ведаем, што яна сказала. Нам патрэбны працяг.

– Але ж я не ведаю…

– Дай згоду і ўсё.

– Я згодны.

Лысы падыйшоў бліжэй і прыклаў свае вялікія пальцы да скронь хлопца. Перад вачамі хлопца панесліся каляровыя выявы, быццам нехта паставіў кіно на перамотванне. Калі ён ачухаўся, троіцы ў кватэры не было, а галава расколвалася ад болю. Макс памацаў скроні і аддзёрнуў пальцы ад болю. Устаць з ложка і пайсці ў ванну ён не змог – ногі не слухаліся. Розум праваліўся ў сон.