Читать книгу Абое рабое - - Страница 7

– З Новым годам, дарагая! – пяшчотна прамовіў Іван і працягнуў жонцы канверцік, міла ўпрыгожаны пунсовымі сэрцайкамі.

– Нічога сабе! – разгарнуўшы яго, усклікнула Ліда.

– Гэта табе на новую сукенку! Вось так… Уся мая заначка, – пераступаючы з нагі на нагу, збянтэжана прамовіў Іван.

– Трэба ж! – ад нечаканасці ў Ліды перахапіла дыханне. І яе заўсёды спакойны, сур’ёзны погляд раптам стаў наіўна-радасным, як у сямнаццацігадовай дзяўчыны.

Ліда адразу прадставіла сябе ў доўгай серабрыстай сукенцы, упрыгожанай тонкім залатым паяском. І ад блізкасці гэтай мары ў яе па-вясноваму прыемна закружылася галава.

– Усё! Бягу ў краму! Адразу!

Некалькі разоў яна прымяралася да новай яркай сукенкі, сарамліва перабірала спатнелымі далонямі хвалі яго мяккай тканіны, прыкладвала да плячэй лёгкі прахалодны матэрыял. І вось зараз яна магла купіць жаданую рэч! Гэта здавалася сапраўдным жаночым шчасцем!

– Сто рублёў! Не кожны мужчына вырашыцца на такі падарунак. Які ж мой Іван усё-такі выдатны… – па дарозе ў краму разважала Ліда. – А сам, глядзіш, цэлы год з адным гальштукам ходзіць… Трэба было б і яму абноўку купіць.

І Ліда, нядоўга думаючы, спынілася ў аддзеле з мужчынскай вопраткай. Там яна набыла каханаму мужу і новы гальштук, і чарговую пару шкарпэтак.

– Усё добра… – яшчэ раз гаспадарскім поглядам ацаніўшы свае пакупкі, пры выхадзе з аддзела падумала Ліда. – Толькі вось пра Ярынку я забылася. Атрымліваецца, мужу купіла, а дачцэ – нічога. А яна, між іншым, даўно прасіла новы берэт.

І Ліда спынілася каля дзіцячага аддзела.

Там яна, прыслухоўваючыся да парад дагледжанай немаладой прадаўшчыцы, зноў занепакоілася:

– Як жа я забылася… У свякрухі хутка дзень нараджэння. Яна хацела духі «Ландыш залаты».

Прыйшлося Лідзе пасля набыцця берэта затрымацца і ў парфумерным аддзеле…

А потым Ліда доўга з зачараваннем удыхала пах новай сукенкі, цярпліва чакаючы сваёй чаргі ў прымерачнай. Пасля чаго нетаропка, метадычна расправіўшы на сабе ўсе складачкі прыемнай навобмацак тканіны, з задавальненнем разглядала сукенку ў вялікім люстэрку.

– Каралева! – захаплялася прадаўшчыца.

– Якая ж вы стройная! – зайздросна праспявала другая. – І колер вам да твару!

– Шкада, грошай не хапае, – уздыхала Ліда. – Я, мабыць, халацік куплю… Вунь той, цёмненькі. Ён і пэцкацца не будзе, і шырыня зручная. Я ж цэлымі днямі на кухні, ля пліты, – нібы апраўдваючыся, дадала Ліда.

У які раз яна па-жаночаму рашуча і без асаблівага шкадавання паліла ў жыццёвай руціне сваю чарговую маленькую мару…