Читать книгу Абое рабое - - Страница 9

У жанчын самы каштоўны час – абедзенны перапынак… Усяго адна гадзіна паміж дзвюма паловамі працоўнага дня, а трэба ўсё паспець – ад наведвання цырульні да закупкі прадуктаў.

На рынку ў гэты час не праціснуцца. Вунь і дзве маладзенькія жанчыны мітусяцца. Як трысцінкі, хіляцца пад цяжарам сваіх пакупак, кідаюцца ад аднаго прылаўка да другога.

– Кацька, я за мылам гаспадарчым, а ты хлеб купі!

– А які браць? Белы або чорны?

– І той, і другі!

Каця прыкметна нервуецца, на гадзіннік глядзіць. Чарга, ледзь рухаецца… У дадатак наперадзе пажылая жанчына стаіць. Яна дрыготкімі рукамі кожную дробную купюрку мне, вуснамі незадаволена прыцмоквае, маўляў, пачакайце, пакуль я ўсе рэчы ў торбу паскладваю.

– Давайце ж хутчэй! – не вытрымлівае Каця і, як толькі пенсіянерка закрывае кашалёк, упэўнена суне грошы і хутка прамаўляе:

– Два белыя, два чорныя. У мяне без здачы!

Пажылы мужчына, якога яна так спрытна абскакала, з прыкрасцю разводзіць рукамі:

– Жанчына, ну што вы? Не адна спяшаецеся…

І тут здалёк раздаецца голас Алены:

– Кацька, тут зніжкі! Дзве мятлы па цане адной! Браць?!

– Бяры і паляцелі! – крычыць Каця. – Праз тры хвіліны абед канчаецца.

– Паляцелі яны! – каментуе пакрыўджаны мужчына. – Вядзьмаркі!

– Гэта не вядзьмаркі, – хіхікае прадаўшчыца, – а клапатлівыя хатнія феі!