Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 11

Զարմանք բան է, հենց գիտենաս

Աղեք տանը չեն նըստում,

Իսկի չելավ վուր մի գըթնիմ

Աղալոին իր տընում:

– Մի՛ արմանա, պարուն Սարգիս,

Էս աշխարքի ադաթին,

Իշխանք, գանա, դու խաբար չի՞ս,

Վուր քասիբին կու ատին:

Առ օրինակ, թե մեծավուր,

Ապալետնիրը ուսին,

Գա դըրան մոտ, հարցնե աղին,

«Տա՞նն է». – տանն է, կոսին:

Նըրա էդնից մի փեշաքար,

Էլի էն նոքրին հարցնե.

«Տա՞նն է աղեն». կընծին տալով

Խեղճին իսկույն դուս կոնե:

Թե աղի մոտ լավ շուրերով

Կու գաս` տանը կու գըթնիս.

Վա՛յ թե չուխեդ հընացած է,

Լավն էս է, տուն չի մըտնիս:

Թե սալոպով աղջիկ պարոն

Կու գա` թող ներս հրամայե,

Թե ղաթիպով պառավ Ձալոն

Հարցնե` կոսին տանը չէ:

Թե վուր ձեռիդ քիսա բըռնած,

Պարոնին փուղ բերիլ իս,

Փառք ու պատվով ներս մըտնում իս,

Գլխի վրա տիղ ունիս:

Թե դուքանդար իս, հիսաբով

Փուղի էդնից իս էկի,

«Տա՞նն է աղեն». կոսին – հալա

Ժամիցը տուն չի էկի:

Էս է հիմիկվա ադաթը.

Կուզիս ջիգրից տըռաքի.

Թե քասիբ իս` ջուրը նընկի,

Թե խոջա իս` տու՛ն մըտի: