Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 5

Ի՞նչ ես ջարդում անձըդ, է՛յ մարդ, ցավերով,

Գլխիդ բարդում գանձըդ անթիվ նավերով.

Արի՛, աղբեր, իմ խրատին դու մի՛տ դիր,

Հոգս ու ջաֆեդ ա՛ռ քեզանից ու ե՛տ դիր:

Մերկ ու թեթև դու էս աշխարհ եկել ես

Բեռան տակը մեջքըդ ինչո՞ւ թեքել ես,

Ժանգ արծաթի խաթրին դու քեզ գերել ես,

Դեղին ոսկու սիրուն հոգվով մեռել ես:

Դիպակ շորեր, անգին քարեր, գանձ ու գահ

Ե՞րբ ես տեսել, որ մարդուս անեն անմահ,

Նահախ պըտրում ես արծաթի մադանը,

Որ արժան է օխտը գազ քու քաթանը:

Էսօր, էգուց քեզ կու գրկե պատանքը

Ու չի փրկիլ մահից ոսկին, ո՛չ հանքը: