Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 14

Ակնապիշ, անձայն, խորհուրդ ճակատիդ,

Պատանի, ո՞ւր ես մըտքով մոլորած,

Ներկ ու վըրձիններ ցիր ու ցան առաջիդ,

Վշյա կըտավը քու հանդեպ փըռած:

Շո՛ւռ տուր աչերդ, նայե՛ դես ու դեն

Տե՛ս, քեզ ծաղրում է անմիտ ամբոխը,

Զարթի՛ր, սիրելի, այդ անուշ քընեն,

Գոնե մի անգամ հանե՛ քու ոխը:

Բայց դու ներում ես նոցա վեհ հոգով,

Խուլ ես աշխարհի ունայն շըշուկին…

Հանկարծ աչերըդ փայլեց սուրբ շնորհքով,

Հըսկայի սիրտըդ թընդաց խիստ ուժգին:

Առիր վրձինը, թաց արիր ներկով,

Շունչ տվիր անշունչ կոպիտ կըտավին.

Երկնից խորհուրդը մեկնեցավ քեզմով,

Քեզ անկարելին անհայտ է բնավին:

Սեր, ատելություն, հանճար, բարկություն

Տըվիր պատկերին մատիդ շարժվածքով,

Ինչ որ չի հայտնեց ճարտարի լեզուն,