Читать книгу Բանաստեղծություններ - იაკობ ცურტაველი - Страница 6

Ա՛յ իմ չար բախտ, քեզ ի՞նչ ասեմ, արդյոք քեզ ի՞նչ անուն տամ,

Թե կույր ասեմ` իրավ կույր ես, բայց այդ դեռ չէ բավական.

Դու անմիտ ես, դու հիմար ես, նախանձոտ ես չափազանց,

Դու աստված չե՛ս, ինչպես կոչեց քեզ հին դարը դյուցազանց,

Կույր է և քո թշվառ կյանքը և այդ պաշտոն տվողը,

Ոչ բախտ, այլ աղբ քեզ չէի տալ` պարարտացնել կոշտ հողը,

Այդպե՞ս խըղճով կատարում ես Արամազդա պատվերը,

Ա՛խ, թե իջներ նա երկնիցը, տեսներ առատ հունձերը

Քու այլանդակ սերմնացանին, էլ ի՞նչ սուր-սուր նա սլաքներ

Պիտի շաղ տար քու գըլխին…

Քեզ շատ անգամ ես տեսել եմ երիզապինդ աչքերով,

Կու՞յր ես արդյոք, թե՞ գիտությամբ ման ես գալիս այդ կերպով.

Բայց կուզեի, որ դու մեկ օր հանգամանքե ըստիպված`

Այս աշխարհքը ծայրե ի ծայր մեկ ժուռ գայիր աչքաբաց,

Ի՞նչ ահարկու տեսարաններ պիտի բացվեր քո աչքին

(Ցընորամիտ արարքովըդ լի են երկիր ու երկին). —

Կը տեսնեիր մոլի վագրեր հովիվ դրած հոտերուն,

Նենգ աղվեսներ, անհագ գայլեր միշտ անպակաս մոտերուն.

Կը տեսնեիր դու ժիր մեղվանց բունը` արջի քանդելը,

Բյուր մի անմեղ միջատների հացը` ծույլի ուտելը.

Կը տեսնեիր դու վարուժան մենակ վու՛-վու՛ն կարդալիս —

Նա իր սիրուն աղունակի կարճիկ կյանքիկն է լալիս,

Ամպի մեջեն վեր սլացավ սըրաչ շահեն դեպի ծառ,

Բռնեց սիրուն աղունակին, անխիղճ արավ չորս պատառ:

Թողնենք մի կողմ անբաններին` բանականի մեջ մտնենք,

Նույն զըրկանքը, նույն նեղություն անշուշտ, և հոն կըգտնենք,

Տե՛ս դու, թշվառ հողագործի գարնանային վաստակը —

Լափլիզեցին մարախները ցորնու նործիլ հասակը.

Դորա ներհակ` նավահանգիստ մտավ նավը փարթամին,

Ո՛չ մի վնաս չի հասցրուց նորան ուռուցիկ քամին:

Տե՛ս այս խղճուկ իմ կըտրիճիս – առույգ, պարկեշտ ու գիտուն,

Բայց հորական փող չունելով` հաճելի չէ՛ ամենուն.

Սորան հավասար չեն հարգում իշխանին կամ հարստին,

Բացեիբաց հեռանում են, որ սորա մոտ չի նըստին,

Այլ նստում են նորա մոտը, որի ջիբը ոսկի կա,

Չեն ամաչիլ աստված ասել հարստին, թե խոսքի գա…

Ասա՛, խնդրեմ, ինչո՞վ մեղավ այն խեղճ գիտուն պատանին,

Մի՞թե աղքատ աշխարհ գալը մարդիկ հանցանք համարին.

Դըդմագլուխ իշխանորդին ինչո՞ւ ի վեր դասեցավ,

Սոկրատեսի՞ արդյոք լեզվով հանկարծակի խոսեցավ…

Ահա՛, այսպես չարութենով լցրել ես դու աշխարհքը,

Մի՞թե չես գալ սարսափանքի` տեսնելով քո արարքը: