Читать книгу Hartklop Omnibus 4 - Malene Breytenbach - Страница 10

Met groot waardering loop Rafaella in die pragtige huis rond. Dit is tipies die soort ou Toskaanse villa wat sy in flieks soos My House in Umbria en Under the Tuscan Sun gesien het, net veel minder bouvallig. Eintlik is dit besonder goed in stand gehou. Sy loop deur die tuine op terrasse en gewaar tuiniers aan die werk. Die groot bome verkleur en die wingerde aan die ver hange ook. Oral sien sy mense in boorde werk. ’n Rooi trekker met ’n sleepwa dreun sag op ’n afstand. Laastens loop sy na die nuwe gebou en sien dat daar heelwat werkers besig is. Dit is nie so groot soos die hoofhuis nie, maar Giulio het gesê hy wil nie meer as agt mense op ’n slag huisves nie. Die werkers groet haar en sy stap in, kyk hoe hulle vloerteëls lê en kaste inbou. Alles is wit en skoon.

In ’n vierkant sien sy ’n binnenshuise swembad. Dit is nie baie groot nie en mans is besig om teëls om die kante te lê. Sy wens sy kon elke oggend hier kom swem.

Sy stap deur vertrekke wat reeds voltooi is en waar daar niemand anders is nie. Agter haar hoor sy voetstappe. Sy draai om en versteen. Dit is sowaar Luigi, wat vars en uitgerus lyk en stylvol aangetrek is in ’n beige linnebroek en -hemp. Hy vorm ’n volslae kontras met die werkers in hul vuil klere.

“Buongiorno, Rafaella,” groet hy met ’n wolfagtige grinnik. “Ek het verneem jy kom kyk na ons nuwe gebou, toe kom soek ek jou.”

“Is jy nie vroeër as gewoonlik uit die bed nie?” spot sy. “Ek het gehoor jy slaap gewoonlik die oggend om.”

“Nie vandag nie. Nie terwyl jy hier kuier nie. Jy lyk pragtig vanoggend. Ek dink altyd ’n mens moet ’n vrou in die helder daglig sien waar sy nie haar gebreke en vlekke onder grimering en sagte ligte kan wegsteek nie. Dan sien jy hoe sy werklik lyk. Ek gee jou hoë punte.”

“Vleier. Ek is darem nog jonk. Die plooie het nog nie vatplek gekry nie. Nie dat ek dink dit ontsier ’n vrou nie. Dit gee eerder karakter aan haar gesig.”

Hy grinnik weer soos ’n roofdier. “Jou vel is vlekloos, jou hare blink en jou oë skitter hemelblou. Jy is ’n baie mooi meisie.”

Ongemaklik en verleë oor die stroperige vleitaal wat so uit sy mond stroom, begin Rafaella deur toe stap. Hy haal haar in en vat haar regterarm vas.

“Het jy my gisteraand gehoor? Ek het vir jou kom sing.”

Ag, genade tog, dink Rafaella verskrik. Hier kom dit nou. Hy dink hy verower haar. Sy trek haar arm ferm los.

“Het jy tog nie vir mý gesing nie? Wat het ék gedoen om te verdien dat die wêreldberoemde tenoor my kom serenade?” Sy hou haar stem lig, spottend.

“ ’n Vrou soos jy sal ’n lied uit enige man tower.”

Luigi is ongemaklik naby. So naby dat sy ’n vlekkie in die blou van sy linker-iris sien en sy soeterige naskeermiddel ruik. Hy probeer weer aan haar vat. Sy tree terug, buite sy bereik.

“Ek skat jy moet maar van my vergeet, Luigi. Ek is nie beskikbaar nie. Buitendien kom Maria Vallerta môre aan en ek wil nie hê sy moet my oë uitkrap nie.”

Luigi kry ’n ergerlike en byna sluwe uitdrukking op sy gesig. Natuurlik is hy nie gewoond daaraan om summier afgewys te word nie.

“Maria het geen houvas op my nie,” sê hy. “Vir haar hoef jy nie bang te wees nie. Ek sal jou nog verower. Jy sal sien. Ek hou van ’n uitdaging.”

Ergerlik en baie ongemaklik kyk Rafaella uit die hoogte na hom. “Ek is nie ’n Vanessa nie, Luigi …”

“Vanessa? Wat weet jy van Vanessa af?”

“Giulio het my van haar vertel.”

“Waarom tog? Ek kon nie help dat sy op my verlief raak nie. Sy het agter my aangeloop soos ’n skoothondjie. Maar jy …”

“Ek probeer nie vir jou ’n uitdaging wees nie, Luigi. Ek waarsku jou om nie valse indrukke te kry nie. Ek is nie beskikbaar op die manier wat jy soek nie. Ons kan vriende wees, niks meer nie.”

Hy gee ’n blaflaggie, asof hy dink sy speel net hard to get, en loop by haar verby. Op daardie oomblik, terwyl sy weer ’n vlaag naskeermiddel ruik, hoor sy ’n kreet, iemand in pyn. Sy haas by hom verby, by die deur uit, om te sien wat aangaan. Hy volg op haar hakke. In ’n vertrek waar daar kaste ingebou word, sien sy ’n werker wat sy bloeiende hand versigtig voor hom in die lug hou. Hy het dit skynbaar raak gesaag met ’n elektriese saag. Ander werkers kom aangehaas, praat hard en deurmekaar.

“Hierdie vrou is ’n dokter,” roep Luigi hard bo die rumoer en hulle bly stil. “Sy sal help. Ek gaan iemand stuur met die mediese tassie.”

Hy draf uit. Die werkers kyk Rafaella verbaas, ongelowig aan.

“Kom, laat ek sien wat jy aangevang het,” sê sy paaiend en laat die man, wat krul van die pyn en jammerlik kreun, op die vloer sit. Sy hurk by hom en ondersoek die diep sny aan sy voorvinger. Die bloed stroom daar uit, maar sy sien hy het geensins deur die been gesaag nie.

“Jy kon jou vinger afgesny het, maar gelukkig sit hy nog,” terg-troos sy hom. Sy doen haar bes om die bloeding te keer met ’n skoon lap wat een van die ander mans vir haar gee, en deur drukking toe te pas. Alda kom hygend ingehardloop met die mediese tassie. Rafaella haal watte, ontsmetmiddel en verbande uit en vinnig het sy ’n skaflike verband prakseer. Nou nie wat sy in die hospitaal sou kon doen nie, maar darem.

“Hierdie is net voorlopig. Die vinger sal steke moet kry, en jy verloor bloed. Ons moet jou na ’n plek neem waar dit gedoen kan word.”

“Ek sal met hom jaag na dottore Giulio,” bied ’n man aan wat soos die voorman lyk. “Dis nie so ver nie.”

“Ja, gaan dadelik.”

Die man is nie so ernstig beseer dat sy hoef saam te gaan nie – hoe jammer tog. Sy stap egter saam na die bakkie en kyk hoe hulle wegjaag.

“Neem asseblief die tas weer terug,” sê sy vir die diensmeisie wat verskrik daar rondstaan. “Dankie dat jy dit so gou gebring het, Alda.”

“Is u werklik ’n dokter?” vra een van die mans wat haar nuuskierig staan en bekyk.

“Ja, ek is.”

Sy loop terug na die villa, bewus daarvan dat sy agternagekyk word. Luigi het wel vinnig gereageer, maar toe maak hy hom heeltemal uit die voete en kom nie eens weer kyk wat word van die werker nie. Rafaella vermoed hy is een van daardie mense wat nie bloed wil sien nie. Nie lief vir die werklikheid nie. Hy wil eerder in sy romantiese droomwêreld bly waar seerkry en sterftes net skyn is. Sy besef sy het bloed aan haar hande en ’n spatsel aan haar jeans. Luigi sou daarvoor gril. Sy sal haarself behoorlik gaan skoonkry in haar eie badkamer.

Vir Luigi sal sy beslis moet vermy, dink sy terwyl sy haar hande met geurige seep skrop. Hy het sy kaarte nou duidelik gewys en sy wil nie speel nie. Was dit maar Giulio wat haar vertel het hy wil haar verower! Dat sy vir hóm ’n uitdaging is. Maar hy sal haar nie so benader nie. Hy is vir háár ’n uitdaging.

Toe sy weer bloedvry is, gaan soek sy haar ouers en vind hulle op die terras waar hulle die vorige middag gesit het. Haar pa het ’n Italiaanse koerant beet en haar ma lees ’n boek.

“Hoe lyk die rusoord?” vra haar ma. “Ons moet vanmiddag gaan kyk.”

“Dit lyk belowend, mooi en skoon. Daar is ’n binnenshuise swembad wat aanloklik lyk, maar dis nog nie klaar nie. Die mense werk nog eenstryk deur. Een van hulle het sy vinger raak gesaag en ek moes hom verbind. Die voorman het hom na Giulio gevat vir steke.”

“Jy het weer net gaan werk soek, lyk dit my,” terg haar pa en vou die koerant toe. Hy kyk op sy horlosie. “Dis etenstyd. Ons moet eetkamer toe. Louisa was tot nou toe besig, maar sy behoort daar te wees, sy en Luigi.”

Rafaella vryf moedeloos oor haar voorkop en wonder of sy hulle moet vertel van sy aanslag. Liewer tog maar nie. Netnou hou hulle hom en haar dop en hulle weet sy stel eintlik in Giulio belang. Alles so ongemaklik!

Louisa is in die eetkamer, maar nie Luigi nie.

“Kom sit,” nooi sy. “Luigi is hier weg. Verskoon tog. Hy het seker iets wat hy wou gaan doen, maar hy het nie gesê wat nie.”

Rafaella het haar gestaal om onbetrokke en koel te lyk terwyl Luigi haar met kalfsoë aankyk. Nou kan sy ontspan. Sy gesels oor die aanbouings en die man wat die ongeluk gehad het. Maar toe moet sy noem dat Luigi ook daar was.

“O, hy wou jou seker rondwys, dié dat hy so ongewoon vroeg op was,” sê Louisa. “Maar as hy die ongeluk gesien het, sou dit hom ontstel het. Dis seker waarom hy weg is. Van kleins af is hy baie sensitief vir bloed en sulke dinge. So anders as Giulio, wat altyd almal wou verpleeg. Francesco se siekte het vir Luigi groot trauma veroorsaak. Hy kan siekte en besering nie hanteer nie.”

Rafaella dink aan hoe hulle haar ma se siekte moes hanteer. Dit was ook traumaties, maar hulle het gedoen wat hulle moes en nie vir mekaar vertel hoe getraumatiseer hulle is nie. Haar ma, wat alles gely het, wat pyn verduur het, was deurgaans dapper. Nee, sy verstaan mense soos Luigi eintlik nie.

Ná ete gaan stap Rafaella ver, tot by die wingerde waar die mense oes. Hulle ry die mandjies druiwe aan na ’n gebou in die verte wat soos ’n kelder lyk. Sy wil nie so ver gaan nie en stap met die pad langs tot by ’n klipbrug oor ’n riviertjie. Sy kom eers teen vieruur weer by die huis aan, lekker dors, haar voete stowwerig en gesig rooi van die hitte.

Luigi staan op die terras en sy weet sommer hy het haar dopgehou. Op die tafel lê sowaar ’n verkyker.

“O, jy is weer terug,” sê sy, net om iets te sê. Onmiddellik is sy spyt. Dalk dink hy sy het hom gemis.

“Ja, ek was net gou dorp toe. Dit lyk my jy is een van daardie vroumense wat graag voetslaan. Vir Maria kry jy nie maklik buitenshuis nie. Ons sangers moet maar oppas vir koue en wind of enigiets wat ons stemme kan aantas.”

“Julle lewe baie beskermd.” Sy kan en wil die sarkasme nie uit haar stem hou nie.

Hy staan met een hand in sy sak, en met die ander een stryk hy liggies oor sy professioneel gestileerde hare. “Ja, dit kan nie anders nie. Jy is seker dors. Ek het vir ons limoncello bestel toe ek sien jy sukkel hier teen die steilte uit.”

“Dankie, ek ís dors. Ek het darem nie gesukkel nie. Ek verseker jou ek is betreklik fiks.”

“Dartelende wildsbokkie, nè?”

Hulle gesprek word gelukkig onderbreek deur Alda wat met ’n skinkbord met glase, limoncello in ’n glasbeker en ys uitkom. Rafaella merk die bewonderende, verblufte blik wat die meisie Luigi gee, en dat hy bewus lyk daarvan. Geen wonder hy is so grootkop nie.

Luigi skink vir haar en gee aan. Sy gaan sit op een van die stoele en tuur oor die vallei in die rigting van Cortona. Wat doen Giulio nou? Teen dié tyd het hy lankal die beseerde werker versorg. Sy wéns dit was eerder hy as Luigi wat nou by haar was. Luigi wat haar dophou en vir wie sy nie wil kyk nie. Hy moet net nie weer met sy vleitaal kom nie. Hy bly eerder, ongelukkig, stil totdat die atmosfeer met ’n mes gesny kan word.

“Waar het jy al oral gesing?” vra sy om die versmorende stilte te verbreek.

“Londen, Wene, Parys, Rome, Florence, Venesië, New York, Berlyn … baie plekke in Italië. Ek sing al van jongs af in die openbaar.”

“Het jou pa jou geïnspireer?”

“Ja, maar hy het my ook laat besef dat jy iets kan oorkom wat jou sangloopbaan kan vernietig. Daarom lewe ek, soos jy so bytend opgemerk het, besonder beskermd.”

Sy kyk vlugtig na hom. Miskien moet sy nie so bevooroordeeld wees nie. Hy kan tog nie anders as om sy grootste bate te beskerm nie. As hy net nie so arrogant en seker van sy aantrekkingskrag was nie, sou sy dalk van hom kon leer hou. Met voorbehoude, maar nogtans.

Gelukkig kom Louisa en Rafaella se ouers te voorskyn uit die huis.

“Ek het jou ma-hulle die nuwe gebou en die uitgrawing vir die buiteswembad gaan wys,” sê Louisa. “Dit vorder regtig goed. Ons is binnekort gereed om mense in te neem en personeel aan te stel. Daar was al heelwat navrae, maar Giulio sal die aansoekers eers keur. Ons gaan dit die Francesco di Mareneschi-rusoord noem om liewe Papà te gedenk. Die naam is natuurlik nog nie aangebring nie, maar dit sal groot op die hek en gebou staan.”

“Daar kom die lykswa aangery,” sê Luigi.

Rafaella sien ’n swart motor van ver af aankom, maar dit lyk soos ’n viertrek, nie ’n lykswa nie.

“Ag, jy is verspot,” berispe Louisa. “Dis Giulio se Alfa Romeo Kamal, mense, nie ’n regte lykswa nie. Hy is vroeg. Ek het hom eers veel later verwag.”

Rafaella se hart begin sommer vinniger klop. Sy hou die aankoms van die sjiek motor dop, om die draaie en deur die bome, totdat dit voor die huis stilhou. Giulio klim uit, haal ’n dokterstassie uit en kom aangestap. Rafaella se dag helder sommer heeltemal op.

“Hallo, is daar vir hierdie moeë man ook iets te drinke?” roep hy glimlaggend.

“Hier is nog limoncello oor, maar eintlik is jy net betyds vir skemerdrankies,” roep Luigi terug.

Giulio lyk nie so moeg soos die vorige dag nie. Hy groet almal en soen sy ma. Luigi skink vir hom limoncello. Hy drink dit vinnig, dorstig, en sit die glas weer terug op die skinkbord.

“Lyk my jy het bietjie jou beroep beoefen,” terg hy vir Rafaella. “Die beseerde ou, Franco, is vreeslik beïndruk met die mooi dokter wat sy lewe gered het.”

Sy lag. “Ag, ek sou dit nou nie as lewensredding bestempel nie. Gelukkig was ek toevallig daar om die nuwe gebou te inspekteer.”

“Dra dit jou professionele goedkeuring weg?”

“Absoluut. Ons hoor dit word na jou pa genoem.”

“Ja. Ek is bly jy hou daarvan.”

“Dis ook maar goed ek was ook by toe daardie ou sy vinger amper afsaag,” sê Luigi. “Toe kon ek darem die medisynetas laat kom.”

Giulio kyk van hom na Rafaella en sê niks. Hy dink ek verwyl my tyd in Luigi se geselskap, dink Rafaella wanhopig, baie vies vir Luigi. As Giulio moet glo sy was heeldag by Luigi! Sy hou niks van die behoedsaamheid wat skielik op Giulio se gesig verskyn nie. So asof hy dink sy broer kry al weer maklik die meisie. Hoe gaan sy dié wanindruk nek omdraai sonder om te deursigtig te wees?

“Luigi het net betyds daar opgedaag om die ongeluk te sien,” spot sy. Dis al wat sy kan doen om te kenne te gee dat hy nie heeltyd by haar was nie.

“Verskoon my eers,” sê Giulio. “Ek sien julle later.” Hy verdwyn by die deur in.

Louisa bibber teatraal. “Kom ons gaan ook in. Sodra die son sak, word dit koud buite dié tyd van die jaar. Ek gaan verklee en sien julle om seweuur in die sitkamer vir drankies.”

Almal volg haar in en Rafaella gaan na haar kamer om te stort en skoon klere te kry. Sy het ver gestap en voel vuil. Terwyl sy onder die stort staan en voel hoe die warm water deur haar hare en oor haar lyf spoel, dink sy, soos gedurig, aan Giulio. Sy is só bang sy broer sit hom van haar af. Luigi! Hoe kon enigiemand hóm kies? Hy is sekerlik losbandig, ’n vrouejagter. Vroue wat op hom verlief raak, sal so nooit as te nimmer op hom kan peil trek nie. Hy sal van die een na die ander vlieg, soos ’n by van die een soet blom na die ander. Hy sal hulle afwissel soos die vroue saam met wie hy in operas sing. En Giulio sal nie ’n meisie wil hê wat sy broer ingepalm en dan weggegooi het nie. Sy wil nie ’n Vanessa wees nie. Nie dat sy haar enigsins gaan laat vang nie.

Weer doen Rafaella moeite met haar voorkoms en trek ’n donkerblou gebreide rok aan. Dis vleiend, sy weet. Sy borsel haar hare uit sodat dit in ’n blonde vag tot by haar skouers hang.

Toe sy by die sitkamer aankom, is Louisa en Luigi daar, maar nie Giulio nie. Haar ouers daag ook op, maar hy bly steeds weg. Wil hy haar nou sommer vanaand glád nie sien nie? Het Luigi se lawwigheid hom laat besluit sy is ’n flerrie? Rafaella se gedagtes het angels. Uiteindelik daag Giulio tog op, net voordat hulle wil ingaan vir ete.

“Ekskuus, ek is op die telefoon besig gehou,” sê hy afgetrokke.

Deur wie nogal? Sê nou dis ’n vrou? Een wat vir hom belangrik is en met wie hy graag so lank gesels? Hy verduidelik niks verder nie. Nou gaan Rafaella haar heelaand met dié vermoede folter.

Aan tafel hou sy hom stip dop. Hy kyk skaars na haar. Hy ignoreer haar! Luigi gesels land en sand opera met haar pa, min gepla. Sý oë draai weer heeltyd na haar, goedkeurend, asof sy haar vir hóm mooigemaak het en hy dit raaksien. Die nare man!

Net ná ete verskoon Giulio hom wéér en verdwyn die huis in. Almal gaan vroeg na hul kamers en Rafaella maak asof sy ook baie moeg is sodat sy tog net nie in Luigi se geselskap moet agterbly nie.

Dis ’n moedelose Rafaella wat daardie aand probeer lees en op geen woord kan konsentreer nie. Paragraaf ná paragraaf moet sy oor en oor lees. Naderhand sit sy met ’n sug die boek neer en skakel maar die lig af.

En as die vervlakste Luigi vanaand weer onder haar balkon kom plaasneem? Sy wil tog nooit hê Giulio moet weet sy broer pleeg snags Rafaella-serenades nie!