Читать книгу Hartklop Omnibus 4 - Malene Breytenbach - Страница 11

Rafaella staan die volgende oggend vroeg op en gaan loop buite rond om die jong dag met sy plantgeure, varsheid en voëlgesang te begroet. Sy gaan soek die buitelugswembad naby die nuwe gebou. Dit lyk halfvoltooi en die tuin daaromheen is snuifgetrap deur die bouers. Van daar af loop sy na ’n deel van die huis en tuin waar sy nog nie was nie. Daar hoor sy stemme. Dit klink na Giulio en sy ma. Haar kalmte is dadelik daarmee heen. Sy stap nader en sien dit is ’n kantoor waaruit die stemme kom. Deur die venster sien sy Louisa voor ’n rekenaar sit en Giulio kyk oor haar skouer, omring deur nog rekenaars, lêers, liasseerkabinette. Hulle bestuur die hele La Renza vanuit hierdie hart, sien Rafaella.

Giulio kyk op en sien haar by die venster huiwer. Hy kom orent en loop na die deur, waar hy glimlaggend uitkyk.

“Môre, waarom slaap jy nie nog nie? Dis baie vroeg.”

Sy verwens haar gloeiende wange. “Ek is nie gewoond aan laat slaap nie. Is julle besig met jul werk? Ek wil nie steur nie.”

“Jy steur nie. Kyk net hoe vars lyk jy. Soos ’n blom wat in die oggendson oopgaan.”

Rafaella is nooit seker of iemand ’n kompliment werklik bedoel en of hulle net probeer vlei nie, maar dis tog lekker as dit van Giulio af kom!

“Kom in, dan wys ek jou wat ons hier doen,” nooi hy.

“Dit is die plek waarheen ek verdwyn as julle my nie sien nie,” glimlag Louisa. “Hier bestuur ek en Giulio alles. Dis nogal ’n beslommernis.”

“Dit lyk asof julle ’n groot besigheid bedryf.”

“Ja, die landgoed se sake ís nogal uitgebreid,” sê Giulio. “Dis nie net ons boerdery nie. Nou is dit ook die rusoord. Oor ’n tydjie moet mense begin kom vir onderhoude en ons kyk nou deur die lys aansoekers. Ons het veels te veel aansoeke.”

Dit klink nie vir Rafaella asof Luigi enigsins help nie. Asof hy haar gedagtes lees, sê Giulio: “Luigi het niks te doen met die daaglikse bestuur van La Renza nie. Hy is te besig met sy sangloopbaan, al die repetisies en optredes. Tans is hy vir ’n kort rukkie ledig, maar hy gaan binnekort weer dolbesig raak. Sy bestuurder-cum-agent is in Milaan, besig om dinge vir die nuwe seisoen reg te kry.”

Hy soen sy ma op die wang. “Ek moet praktyk toe gaan, dus groet ek maar. Stap saam met my, Rafaella.”

Sy loop aan sy sy om die huis, op ’n paadjie wat sy nie ken nie, waar daar ’n weelderige stuk tuin is.

“My ma staal haar vir Maria Vallerta se besoek.” Hy grinnik. “So ’n kleurryke vrou. Almal moet na haar pype dans. Sy is ’n regte primadonna. ’n Aandagvraat. Net so temperamenteel soos Maria Callas en ewe veglustig. As daar nie iets is om oor te stry nie, vind sy iets, anders is die lewe vir haar te saai.”

Luigi wil ook die middelpunt van aandag wees, dink Rafaella. Hoe op aarde deel dié twee sangers die kollig?

“Ek hoop die hele drama wat op ons gaan toesak, put jou ma nie te veel uit nie,” sê hy simpatiek. “Ek hou haar dop. Sy lyk dapper, maar dis nog nie lank na so ’n groot operasie nie. Jy moet my dadelik laat weet as sy die geringste probleem ontwikkel.”

“Jy is baie bedagsaam, dankie, Giulio. Mamma is sterk en ek hou ook ’n ogie oor haar. Ek het my skootrekenaar saamgebring en e-pos Aldo elke dag, en ek sal ook met haar dokter in Pretoria praat. Op die oomblik wil sy alles net geniet en vergeet van die nare ondervinding, lyk dit my. Papà is besonder sorgsaam.”

Hulle is nou by ’n ry van vyf motorhuise waar die Di Mareneschi’s se voertuie en die Continari’s se huurmotor geparkeer staan. Die deure is oop en twee mans is besig om motors te was. Rafaella sien ook twee groot motorfietse.

“Wie ry daardie goed?” vra sy.

Giulio lag. “Dit lyk gevaarlik, nè? Ek en Luigi is motorfietsliefhebbers, maar ons ma wil die stuipe kry. Sy dink ’n mens terg die dood as jy jou aan sulke spoed blootstel. Nie dat ons stadig ry met motors nie. Luigi is ’n regte jaagduiwel. Hy het al by die onderste draai na Cortona van die pad af gejaag, in ’n sloot in. Dit was in die nag en ons het die slag gehoor. Ons moes hom gaan soek. Gelukkig is hy net lig beseer, maar die motor is omtrent afgeskryf.”

“Ek het nog nooit motorfiets gery nie.”

“Dalk moet ek jou eendag saam met my vat, mits jy nie bang is nie.”

Rafaella skud haar kop. “Nee dankie. Ek moes al te veel slagoffers van padongelukke behandel. Ek ry liefs met die motor.”

“Dan sal ek jou maar met my motor moet uitneem.” Hy lag weer. “Van motors gepraat, jy moet sien waarmee ry Maria Vallerta.”

“Waarmee?”

“Kyk maar self wanneer sy hier aankom.” Hy grinnik ondeund. “Nou het ek genoeg geskinder. Verskoon my, ek moet gaan werk. Ek sien jou vanaand. Geniet jou dag, Rafaella.”

Net voor middagete sit en gesels Rafaella, haar ouers en Louisa op die terras.

“Maria Vallerta kan nou enige tyd aankom,” sê Louisa.

“Waar is Luigi?” vra Rafaella. “Hy wil haar tog seker ontvang?”

Louisa skud haar kop. “O nee, hy sê hy vorm nie deel van die verwelkomingskomitee nie. Hy sal later eers te voorskyn kom.”

Hy wil Maria Vallerta nie graag sien nie, of hy dink hy is te belangrik, dink Rafaella.

“Wel, praat van die duiwel en jy trap op sy stert,” sug Louisa, staan op en beduie na die kronkelpad, vanwaar ’n sagte dreuning kom. “Hier kom sy, of eerder, hier kom hulle.”

Nuuskierig staan Rafaella op en ’n uitroep van verbasing ontsnap haar. Daar onder, tussen sipresse, ry ’n lang wit limousine. So dít is waarvan Giulio gepraat het.

“Sy kom in styl aan,” merk sy op en hoop sy klink nie sarkasties nie.

“Sy kom met baie bagasie,” sê Louisa. “Haar limousine is te groot vir ons motorhuis, maar die chauffeur en agent bly net oornag en ry dan weer. Die sekretaresse bly, want sy help Maria met alles. Maria kan nie sonder haar regkom nie.”

Jacopo staan gefassineer nader toe die motor om die laaste draai kom en voor die huis tot stilstand kom. Rachel bly sit.

Die bestuurder se deur gaan oop en ’n chauffeur in uniform klim uit. Hy maak die agterdeur oop. ’n Jongerige, mollige vrou in ’n streng formele grys pakkie klim uit.

“Dit kan nie sý wees nie,” sê Rafaella.

“O nee,” sê Louisa. “Dis haar sekretaresse en lyfbediende, Mimi. Háár lewe is nie maklik nie, arme vrou.”

Die vrou buk by die deur en tel iets in haar arms. ’n Harde gekef laat Louisa frons. “Ag nee, sy het weer daardie poedel saamgebring. Luigi kan die diertjie nie verdra nie.”

’n Kort, maer mannetjie in ’n pak, met gejelde hare, klim uit, draai en hou sy hand vir die volgende passasier uit.

“Daar is Riccardo, die agent, wat ons ster uit die motor help,” sê Louisa.

Die vrou wat uitklim, is wulps en donker, geklee in ’n konfeksie van ’n pienk valletjiesrok en stiletto’s.

“Sy is nog mooier as op haar foto’s,” prewel Jacopo, en sug.

“As ’n mens van oorryp hou,” glip by Rafaella se mond uit. Sy sit haar hand voor haar mond. Haar ma lag. Gelukkig is Louisa al aan die wegstap om die gaste te ontvang.

Die gebabbel van die operaster laat haar vroualleen soos ’n oproerige skare klink, dink Rafaella geamuseer. Sy gesels blitsig in Italiaans, beduie met haar hande vir Louisa. Agter haar loop die jong vrou met die wriemelende hondjie, en agter háár kom die kort mannetjie, met ’n groot aktetas wat sy lyf skuins trek in die hand.

“Laat ek julle voorstel aan Maria Vallerta,” sê Louisa. “Die Continari’s van Suid-Afrika is groot bewonderaars van jou, Maria.”

Maria moet elkeen se hand skud en groete wissel. Sy kyk Rafaella met ’n glimlag aan, maar dit bereik nie haar oë nie. Die byna swart, swaar gegrimeerde oë is hard en agterdogtig. Sy is omgewe van die geur van ’n sterk, soet en duur parfuum.

“O, julle kom uit Suid-Áfrika,” sê sy in ’n stem wat geen aanduiding gee dat dit in so ’n goddelike sopraan kan omsit wanneer sy sing nie. “Dis seker dié dat julle Italiaans met vreemde aksente praat.”

Sy laat dit klink asof ons uit die boendoes kom, dink Rafaella, en wissel ’n betekenisvolle blik met haar ma. Die sekretaresse, wat vaal en skamerig is, glimlag vriendelik, skud hand, maar hou die hond – ’n wit poedel met rooi strikkies op die kop en swart kraalogies – in een arm vas. Die agent groet haar ouers uit die hoogte, maar hy kyk Rafaella vrypostig takserend aan. Sy besluit sy hou nie juis van hom nie, tensy hy kan bewys dat eerste indrukke misleidend kan wees.

Onverwags kom Luigi by die deur uit. “Hallo, Maria, Mimi, Riccardo. O, en Verdi is ook hier, sien ek.”

Rafaella probeer peil in watter gees hy groet. Sy mondhoeke trek sinies af as hy vir Maria glimlag, asof hy te kenne wil gee: jy is net hier om mý onthalwe.

Maria gaan val hom egter om die hals en soen hom hartstogtelik op die mond. “O, dis lekker om jou weer te sien, mio caro. Hoe gaan dit? Jy lyk goed. Het jy al lekker gerus?”

“Wel, ek probeer, maar my hart rus nie.”

Wat bedoel hy? dink Rafaella gesteurd. Hy kyk na háár asof dit haar skuld is dat sy hart kastig nie rus kry nie. Maria Vallerta se blik draai ook agterdogtig na haar. O genade tog! Wil hy nou die vrou aspris jaloers maak? Dis só gemeen. Kinderagtig, eintlik.

“Kom, laat ons julle tuis maak, Maria,” sê Louisa. “Jou suite is gereed. Ons eet oor ’n halfuur middagete.”

Die besoekers verdwyn by die huis in saam met Louisa, Natalia en Alda, wat gedienstig in die deur staan en wag het. Maria se parfuum talm swaar in die lug.

Luigi kom sit by die Continari’s. “Sy het wragtig daardie hond saamgebring. Waarom mense sulke skoothondjies aanhou, enige honde aanhou, sou ek nie weet nie. Laas keer het die ding so rondgehol dat hy een keer weggeraak het. Almal moes hom soek. Almal behalwe ek. Ek hol nie agter ’n brak aan nie.”

Boonop nie juis lief vir diere nie, dink Rafaella suur.

Louisa kom weer buitentoe. “Hulle maak hulle tuis. Die bediendes het haar bagasie agter ingebring en dis ’n oorvloed, soos ek voorspel het.”

Drankies word uitgebring en hulle wag. En wag.

“Laat, sóós gewoonlik,” merk Luigi ergerlik op. “Ek is honger. Kom ons gaan in en eet.”

Louisa skud haar kop. “Ons kan nie sommer sonder haar gaan eet nie. Ons moet wag.”

“Mamma, kan jy onthou dat ons een keer ’n uur lank vir haar gewag het? Sy maak net ons kombuispersoneel kwaad en vir my nog kwater.”

Louisa haal haar skouers op en teug aan haar aperitief.

Dit is naderhand halftwee. “Goed, kom ons gaan in,” sê Louisa. “Ons ander gaste moet ook in aanmerking geneem word.” Sy lei hulle in na die eetkamer.

Luigi val langs Rafaella in. “So, wat dink jy van onse Maria?”

“Sy is baie mooi.”

Hy gee die blaflaggie waaraan Rafaella nou gewoond begin raak. “Jy wil maar net gaaf wees. Jy sal jou tyd mors as jy met haar probeer vriendelik wees. Sy hou nie van ander vroumense nie, veral nie mooies soos jy nie. Sy gaan vir jou die koue skouer gee, of anders gaan sy katterige aanmerkings oor en teenoor jou maak. Mense is gewoonlik bang vir haar.”

Rafaella kyk vies na hom. “Ek is nie vir háár bang nie. Of sy van my hou of nie hou nie, traak my glad nie.”

Hulle gaan sit aan tafel en wyn word geskink. Eers toe kom Maria ingestap, in ’n styfpassende rooi rok met ’n hals wat laag genoeg is om hope cleavage te wys. Sy word gevolg deur Riccardo, korter en veel maerder as sy, sy jakkalsgesiggie honger.

“O, ons is nog betyds,” sê sy. “Ek moes net eers verklee.”

Louisa wys hulle plekke aan. “Waar is Mimi?”

“Sy moet dinge vir my regkry. Julle kan vir haar en Verdi kos stuur.”

Selfsugtige vrou, dink Rafaella. Sy eet in stilte en luister hoe Maria kwetter, hoe Jacopo vrae vra. Maria se oë draai byna heeltyd na Luigi, wat weer ’n punt daarvan maak om baie na Rafaella te kyk. Dit laat Rafaella lus voel om weg te hardloop. Sy is nié te vinde vir ’n kastige driehoekspeletjie nie. Sy wens kliphard Giulio was hier.

Sy kyk vlugtig na haar ma en sien dat sy bleek lyk. Ja, dié primadonna gaan uitputtend wees. Rafaella is baie jammer dat Maria gekom het.

Ná middagete gaan Rafaella se ouers na hul kamer. Rachel moet haar middagslapie kry, sê Jacopo. Rafaella wonder of hy reeds ontnugter is met Maria Vallerta. Hy het so uitgesien na haar koms en nou is haar persoonlikheid eerder afstotend as aantreklik.

Maria neem dadelik vir Luigi weg iewers heen. Rafaella gaan haal ’n boek en sit op ’n bankie in die tuin onder ’n boom. Kort-kort kyk sy rond na die prag van die herfstuin. Hoe lekker moet dit nie wees om hier te woon nie.

Sy hoor stemme. Die vrou praat opgewonde, skerp. Dit is Maria. Luigi lag en antwoord. Rafaella sit doodstil, weggesteek deur struike. Ag nee, hulle kom nader …

“Het jy iets met haar aan?” hoor sy Maria vra. “Wees nou eerlik. Moenie soos altyd vir my jok nie.”

“Nee. Sy is ’n dokter wat haar siek ma gebring het om van ’n mastektomie te herstel.”

“Maar jy dink sy’s mooi.”

“Ja, ek dink sy’s besonder mooi. Beeldskoon, eintlik, en onopgesmuk. Natuurlik mooi. Giulio dink ook so. Almal wat haar sien, sal so dink. Hou op om my te treiter, Maria. Jy is so besitlik. Jy dink alle mans moet agter jou aanloop soos daardie simpele hondjie wat jy sowaar weer saamgebring het. Wat het jy gemaak met arme Alfredo? Hy gaan sy stem verloor as jy hom so sleg behandel.”

“Ek is moeg vir Alfredo. Ek wil hom lankal nie meer hê nie. Jy weet baie goed dis vir jou wat ek wil hê.”

“Teen dié tyd moet jy al weet dat ek nie aan ’n toutjie gesleep kan word soos die Alfredo’s van hierdie wêreld nie.”

“Jý dink weer al wat vrou is, raak op jou verlief.”

Rafaella hoor weer die blaflaggie. “Wel, dít kan ek nie help nie. Dit gebeur sonder dat ek dit aanmoedig.”

Ag, maar die man is afstootlik arrogant, dink Rafaella. Sy gaan beslis die uitsondering op sy reël wees. Meteens hoor sy hondegehyg. Die klein wit poedeltjie verskyn deur die struike en draf reguit na haar. Hy gee ’n klein blaffie. Rafaella steek vinnig haar hand uit en hy kom lek dit, bly gelukkig stil. Sy streel die hond, krap sy kop. Die mense moet net nie agterkom sy sit hier soos ’n loervink nie. Sy skaam haar dood.

Die hondjie draf weer weg, agter die wegbewegende stemme aan. Sjoe, dink Rafaella, dit was amper. Sy loer deur die struike. Luigi en Maria is nou ’n klein entjie weg. Gebukkend sluip Rafaella al agter die struike in die rigting van die huis. Dat hulle haar tog nie nou sien nie!

Wat Luigi van Giulio gesê het, bly haar by. Giulio dink sy is onopgesmuk mooi!

Hulle sit almal die aand in die sitkamer. Almal behalwe Giulio, wat nog nie terug is van Cortona af nie. Dié keer het Maria darem vir Mimi ook saamgebring. Die meisie sit doodstil, gesels net nou en dan sag met Riccardo, nie met enigiemand anders nie. Rafaella veronderstel dat Maria verwag sy moet op die agtergrond bly. Dis seker ’n vergunning dat Mimi saam met die huismense mag kuier.

“Riccardo sal môre weer gaan, met die limousine, hy moet gaan werk,” sê Maria. “Ek gaan egter minstens ’n maand vertoef.”

Sal sy ooit so lank welkom wees, wonder Rafaella geskok. Dis darem besonder lank. Verras en bly sien sy dat Giulio aangekom het. Sy vergeet skoon van die Cinzano in haar hand terwyl sy kyk hoe Giulio almal groet. Maria flankeer met hom, maar al is hy vriendelik, flankeer hy geensins terug nie. Hy kry ’n drankie en kom sit langs Rafaella.

“Naand, Rafaella. Wil jy dalk môre saamkom na my spreekkamer? Net om te sien hoe ons dinge hier doen.”

“Graag, dankie. Hoe laat gaan jy?”

“Soos vanoggend, so halfagt. Jy kan voor die huis vir my wag, dan ry jy saam. Dalk kry ons tyd om by die trattoria bo in die straat te gaan middagete eet. Hulle stuur gewoonlik my middagete en koffie, maar dit sal nie vir jou lekker wees om daar in die spreekkamer te eet nie. Dis te onpersoonlik.”

“Dit klink baie lekker. Ek sien uit daarna.”

Aan tafel wil Maria heel duidelik al die aandag op haarself vestig. Luigi sit stuurs, geïrriteerd en peusel. Giulio gesels nie net met Maria nie, maar skenk aandag aan Rafaella se ouers en aan haar, waaroor sy dankbaar is.

“Hoe voel u?” vra hy besorg vir haar ma.

“Ek voel goed, dankie.”

“Ons moet goed na u omsien. U moet veel beter voel as u hier weggaan.”

“Maria, ons weet dat jy ‘O mio babbino caro’ tog te pragtig sing, en ek het gewonder, as dit nie heeltemal voor op die wa is nie, of jy dit dalk vir ons sal sing?” vra Jacopo op ’n punt bedees.

Rafaella sien die ergerlike frons, die irritasie, op die sangeres se gesig. Haar pa het uit geesdrif gevra, maar hy moes dit liewer gelos het.

“My stem moet rus,” sê Maria kortaf.

“Ek het nou die aand vir hulle gesing,” sê Luigi. “Jy kan darem een lied uitkry. Dit sal jou nie skade doen nie. Hierdie mense is baie lief vir opera.”

Maria huiwer eers, maar stem naderhand teensinnig in.

Soos die aand met Luigi, gee hulle haar kans om ná ete haar stem voor te berei voordat hulle konsertsaaltjie toe gaan. Louisa gaan sit by die harp om Maria te begelei. Maria kom in, gaan staan teatraal in die ronding van die vleuelklavier. Louisa se lang vingers streel oor die harpsnare en tower ligte klanke op.

Maria se stem styg hemels, vul die hele vertrek. Rafaella sit versteen. Wat Maria Vallerta ook al andersins mag wees, sy het ’n engelstem. Daarvoor sal mense haar byna enigiets vergewe.

“O mio babbino caro – my liefste vader – ek het hom so lief, ek sal myself van die brug in die Arnorivier afgooi, kry my jammer, my hart breek …”

Terwyl sy so roerend sing, kyk sy talmend na Luigi in die voorste ry, asof sy vir hom vertel dat hý haar moet jammer kry, dat haar hart oor hóm breek.

Rafaella kan nie help om na Giulio se profiel te loer nie. Hy sit roerloos, aandagtig luisterend. Sy voel nietig in die aangesig van soveel talent. Skaars opgewasse vir die glanswêreld waarin Giulio en sy familie woon. Die lied se woorde raak haar ook aan.

Word ek dan nou heeltemal desperaat? wonder sy. Dalk wil hy glad nie so ’n gewone, vaal soort vrou soos sy hê nie. Waarskynlik soek hy iemand eksoties. Hierdie Di Mareneschi’s leef in ’n verhewe sfeer, nie in haar wêreld van die Masondo-hospitaal en vigslyers nie.