Читать книгу bladspieël - Marlise Joubert - Страница 10

nou is die liggaam van min belang

as my dagreis deur jou gedigte klief

selfs lorca is nie meer in die visier nie

ek het my opgehang aan jou luike

omdat jy sê die gedig

begin in die woord

ek sou onder jou venster

aan die slaap wou raak terwyl jy sing

jou bedags deur spaanse parke

en stegies agtervolg sodat jou stem

my gesig soos die liefde tref

daar is ander wat toevallig my ure kruis

soos die splintertaal van plath

wat ontplof uit ’n kuberdoderyk

klokhelder en bloots teen my oor

dan is daar neruda, jare lank al saamgesleep

soos ’n blok graniet waarteen ek leun

om opeens die koel gloed

van ’n droom in te neem

al is die liggaam van minder belang

hiermee ook ’n mymering in die grond waar jy rus

om miskien te transendeer na enige substansie toe

sonder eindigheid en sonder bloedverwant

niks anders as ’n noot in die lied

van die woord valente nie

om die blinde vlinderagtige reis in skerwe te breek –

een woord

een gedig

uit jou landskap

vol stotterende vergeelde voëls