Читать книгу bladspieël - Marlise Joubert - Страница 9

ek het jou gedig verloor op ’n middag

toe die skadu van ’n roofvoël oor my skuif

maar ek onthou jy het iets geskryf

oor ’n straat in beiroet wat ’n vrou is

hier is my straat ook ’n vrou

wat geluidloos alle klanke vertaal

dikwels dwalende met veraf fluisteringe

as die reën teen haar wange spat

hier is glasriviere wat deur haar lag

snags is die lamppale van haar bene

nakend totdat die son haar weer bedek

met die geel geluide van ’n vink

ek hoor haar soms ligweg dwarrel

om die hoeke van donker huise in my buurt

sy vertel haar kinders het alles hier verlaat

miskien ontmoet jy hulle in beiroet

deesdae sterf honger honde

in haar arms al om die ander uur

die straat en die bome loop leeg

maar ek bly gelukkig hier –