Читать книгу bladspieël - Marlise Joubert - Страница 8

ek lees jou baie lang gedig

oor die afwesigheid van berge

ek word eufories daarvan

op die dak van my huis

spat hael oorverdowend oraloor

op die stoep spring hulle

soos patroondoppies uit ’n magasyn

aan die einde van jou bundel

kyk ek uit op die stilte

die gras is wit soos ’n laken

en toe die son deurbreek

word alles weer water