Читать книгу bladspieël - Marlise Joubert - Страница 7

1 [aand]

(a)

uit die lou water beur ek boontoe

silwer druppels hang aan my vel

ek kom uit die swembad aangestap

jy laat my langs jou neerlê op gras

my hare is nat my wimpers waas

in die donkerte sidder sterre

verlate skree ’n pou deur die tuin

jou warm tong gly ’n nawind

oor my lyf van onder na bo

’n maan drup klappermelk

ek kyk verby jou gesig

langs my spat die rose weg

by die dam se goue rietbos

roer ganse en bleshoenders

die sterre staan botstil in ink

ek sien hoe een verskiet

’n padda plons die swembad in

my vel verskans alle organe

blooswit soos ’n wasfiguur

ek is louwarm van purper water

(b)

die nagstilte is die hemel vol

ons lippe stippel sagte vokale

ons kyk hoe klankloos val komete

met lang sterte soos rose

jou lyf saai die aarde nat

en daar is damp onder

my vingers teen jou voorkop

ek druk my vuiste in jou oksels

jy breek skanse af en ek neem oor

sag soos ’n vaandel vou jy my toe

jou kop dryf afgeslote op my bors

uit die roos begin die kleur ontsnap

2. [oggend]

(a)

’n swerm voëls

snak wilde geluide tussen blare

onsigbaar pruttel hulle onder mekaar

wat sou die gesprekke behels

watter stories verg dan soveel

geskinder en twis in die vroeë uur

se sluimerlig

oor ’n reling

hang laas nag se swembroek

om te droog terwyl jy nog slaap

ek sit op die lang stoep

ek luister

ek grendel my tong

ek hoor die gaasdeur klap

en jy loop uit na my toe

jou hare is glad gekam soos ’n glimlag

’n waterdruppel rol teen jou

wangbeen af

(b)

tussen ons op die tafel

roer kolle son weerkaats weg

na ’n kandelaarblom

vlieë draal rond en steur

jy sit gedonkerbril en lees verder

aan ’n mankell-roman

die boer van die plaas se rifrug

kom swaaiend groet

en verdwyn dan net so vinnig

soos wat hy gekom het

wat sou geword het van die paddatjie

in die afvoergeut van die swembad

vra ek jou

sinkgeel lelies knars oop

in klam oggendlig

enkele vroegherfsblare hang

bokant ons in die groen prieel

3. [middag]

(a)

in die kamer

terwyl die dakwaaier

tollend suis en koeltes

oor my blaas

in die kamer

van soveel voorgeslagte

staan die hangkas

met uitgekerfde torings

die deure wyd oop soos ossewaens

kraak asof geraamtes saamgesels

in die kamer

slaap ek die middaguur om

ligkandelare hang stemloos

uit ’n versierde kolonietyd

die bed is hoog

die plafon is hoog

my drome bly hooglands

(b)

laatmiddag swenk die bosluisvoëls

van ruimte na ruimte

soos wit vliegtuigies van katoen

en soek mettertyd die dalende

vertroosting van die skemerte op

ons lê oorhoeks teenoor mekaar

tussen lang stele van taai

kikoejoegras langs ’n dam

ons luister toe-oë sonder taal

na die lekkende vlamme van ’n wind

na ganse en eende wat keelskraap

na voëls wat brom in wolkerige bome

ons luister

asof ons wandelslaap

asof alles behoort aan ons

net soos niks aan ons behoort nie

later loop ons terug met die voetpad

tussen roosbome deur

ons hoor die laaste witringkelkiewyn se roep

onverwags skraap jy jou knie

en ek word droef

omdat jy nooit sal leer van dorings nie

omdat jy so maklik leeg

uit elke oomblik bloei

4 [aand]

(a)

buite stil dit

al hoe stiller nou

in die kamer skakel

ek die bedlig af

in die kamer word dit blind

die donker sien my nie

ek vloei daardeur

asof ek lig is

sonder liggaam

(b)

nooit sluit ons hier ’n deur nie

en die stoep reik wyer

soos hande op ’n klawerbord

hier laat sak die maan

haar swaar klip

in water

sink onsigbaar

saam met ons

dieper

die wegland in

(januarie 2014)