Читать книгу bladspieël - Marlise Joubert - Страница 15

die gestringde gedig

moet ’n lang gedig wees

’n rankplant teen ’n wit

ringmuur aan die een kant op

en aan die ander kant soos slingers

webbe om jou voete af

sodat jy nie kan beweeg nie, vasgevang

om die enkels van begeerde ontroering

so moet die gedig jou mettertyd tot

stilstand bring, tot absolute stilte laat basuin

sodat jy die woorde word, self die klank

en die ritme van ’n verlore tyd, die afstand

van vrugwater na sloot

en later slegs ’n hartklop

wat jou opraap ver verby

die stingelende dood