Читать книгу bladspieël - Marlise Joubert - Страница 13

om ’n gedig te skryf op die balkon

van die windsor hotel reg voor die see

is minder werd as die vlug van ’n meeu

want hoe vertaal jy dié uitgedopte rots

wat branders elke dag trotseer

die skuim soos roomwit lakens

geskeur teen ’n verwronge kus

op die horison is die see ’n swarter ink

en slegs ’n reduksie van land sigbaar

duskant gansbaai in die verte

geen boot te sien nie

kliptande hap na die see

en die uitsig word altyd versteur

soos die groepie toeriste

met rugsakke en pette

al kletterende

om die oggend toe te eien

so is die lewe dan net ’n dag oud

en die digter ’n vlietende woord

wat agterbly, is die afdruk

van ’n vallende vlerkskelet

in sy vlug gestuit