Читать книгу Web - Naomi Meyer - Страница 6

Donderdag 13 Julie, Stellenbosch

Trouw is standvastig en getrou. Terwyl haar hele familie op strepe na Engeland, Dubai en Australië getrek het, het sy in Suid-Afrika agtergebly en tussen die mynstakings, kragonderbrekings, poskantoorprobleme en studenteprotesaksies deur na haar bipolêre ma bly omsien.

“Ek is fokken altyd betroubaar,” vertel sy tydens haar middagete-uur vir haar terapeut, wat sy haar shrink noem, en wat knik asof sy dit elke slag hoor.

“Wat het vandag gebeur dat jy daaraan dink?” vra die shrink.

“The usual.”

Die shrink wag.

“Ek het ’n website sonder ’n toekoms nog ’n oggend langer laat voortbestaan.”

Die shrink se gesig vra wat sy bedoel.

“BoekWeb ly verliese,” sug Trouw. “Dit was stupid van my om te luister na mense wat sê kry ’n niche en gebruik jou journalismagtergrond sáám met die tegnologie.”

“En wat het nog vanoggend gebeur?”

“Die krag was af en ek het rondgebel tot dit aangegaan het. Die vrou wat vir my werk se rekenaar was getoor en ek het iemand gekry om dit dadelik te kom regmaak, al het hy nie tyd gehad nie. Die poskantoor het ’n boek nie by ’n resensent afgelewer nie, en toe maak ek seker die uitgewer stuur vir hom PDF-dokumente.”

Die shrink hou aan om vir haar te kyk.

“Oukei, jy dink ek vertel maar net vir jou wat in my dag gebeur het. All in a day’s work, nie waar nie?”

“Is dit wat jý dink, Trouw?”

“Ek dink dit was amazing dat ek al daai goed kon doen terwyl ek eintlik maar net in ’n donker kamer wil bly lê, vir die res van my lewe.”

“Hoekom wil jy in ’n donker kamer lê?”

“Want miskien sal my ma my nie daar kry nie.”

Die shrink sê weer niks. Sy kruis haar enkels oormekaar en roer haar polse onder die baie bangles. Sy is mooi, maar uitdrukkingloos. Trouw het gehoop sy gaan teen dié tyd al baie meer vordering gemaak het. Dis hoekom sy in die eerste plek na hierdie vrou gekom het: oor haar ontvanklike gesig op Google, die wakker voorkoms. In die boekebedryf gaan alles deesdae oor etikette en verpakking. Hoe bemark jy jou skrywer? Sy wat Trouw is, kan nie anders as om ook so na mense te kyk nie. Hierdie vrou het ’n elegante webwerf met ’n skoon voorkoms. Trouw het gehoop dit gaan net so eenvoudig wees om by haar eie, persoonlike antwoorde uit te kom as om die shrink se kontakbesonderhede op te kyk.

Hierdie besoeke moes iets anders wees as die mites op Facebook. Sy weet mos mense laai eerder foto’s op van hulle lekkerste dag by die see as wat hulle uitstal hoe sleg dit partykeer met hulle gaan. Sy’t gedink sy gaan by die kern van dinge uitkom hierso, waar mens nie hoef voor te gee nie. ’n Plek waar sy haarself kan wees sonder om aan ander mense se reaksies te dink.

Sal die shrink wéér daardie amper-onsigbare frons kry as sy haar vertel van haar terrible childhood?

En jy het nog nie alles gehoor nie, korthaarvrou met die smal gesig en die groot neus. Jy weet nie wat dit beteken as iemand jou een dag liewer het as warm toast en jou die volgende met ’n elektriese vleismes deur die kombuis jaag nie. Dít kon ek vir al jou photo images op die internet gesê het, maar ek kon dit nog nie in soveel woorde vir jou sê hier in jou kantoor nie.

“My ma is in ’n maniese fase, dis beter om nie te veel met haar te doen te hê nie.”

“Maar jy bly by haar.”

“Sy bly by mý.”

“In haar huis?”

Wat is die vrou se punt?

“Luister, as sy ’n depro slaan, moet ek kos voor haar deur neersit sodat sy daaroor val as sy moet uitkom om badkamer toe te gaan, anders gaan sy niks eet nie. As sy van die manie aftuimel, moet ek dáár wees om seker te maak sy skok haarself nie met ’n haardroër in die bad morsdoodvrek nie. Sy bly by mý.”

“En ten spyte daarvan het jy vandag alles by die werk gedoen wat jy moes doen. Jy het jou eie lewe se balle ook almal gejuggle.”

Daar is warmte in die sielkundige se stem. Trouw voel hoe die trane wil kom, maar sy sluk hard. Dis sleg om voor die shrink te huil. Miskien voel sy net van voor af emosioneel omdat haar pa nie eens haar e-pos van nou die dag geantwoord het nie. Hallo Trouw, ek hoor jou lied en ek voel jou pyn. Kan ek jou help – al is dit vir die eerste keer in my lewe? Hoe klink dit? Nee wat. G’n dooie woord nie. Haar situasie maak toe nie vir hom saak nie. Hierdie vrou kan nie haar ma én haar pa se rolle vervul nie. Sy kan nie nou meer met die shrink met haar androgene voorkoms, stywe swart jeans, groot serp en bril met sy dik swart raam oor die bokbaard-boyfriend ook praat nie.

“Sal jy volgende keer vir my vertel hoe werk dit uit met jou boyfriend wat ook by julle woon?”

Die vrou lees haar gedagtes, sy is oortuig daarvan.

Trouw trek haar skouers op. “Hy blý nie daar nie.”

Sy gooi die vlegsel waarmee sy sit en speel het so ongeërg moontlik oor haar skouer. Sy stryk die retro-blomrok-broek tydsaam gelyk oor haar knieë, om tog net nie te verklap dat sy haastig hier wil padgee nie. Want sy wil by hierdie kantoor úit voordat haar tyd verstreke is.

Die shrink wag dat sy uitwei.

“Ek moet vroeër terug wees by die kantoor, ek het ’n meeting,” jok Trouw.

Sy vlug eintlik voor sy kan sê: Ná gisteraand is ek en Bok verby. Dink ek. Sy trek die deur agter haar toe in plaas van om te vertel. Hy was moeg vir insluip en sy was moeg vir wegkruip en deure sluit en toiletpapier in die sleutelgat druk sodat haar ma nie kan afloer wat hulle nuutste posisie is nie. En sy eie blyplek is werklik nie ideaal nie.

As woonplek maar die enigste rede was.

In die straat kyk sy oor haar skouer of niemand haar agtervolg tot by haar kar nie.

Haar eks, die man voor die bokbaard-Bok, was ’n stalker. En hy’s in die omgewing.

Voor die seks al ’n eks? Maar sy het te lank by hom gebly, daardie paar weke wat hulle gevry het. Haar naam veronderstel dit. Standvastig. Soos ’n fokken rots. Nie net met needy-wees te doen nie. Nie net daarmee te make dat sy die mans by wie sy al geslaap het se koppe wil afsaag en hulle soos wildsbokke teen haar slaapkamermuur wil uitstal nie. Hulle is nie net haar trofees nie, dis nie die enigste rede hoekom sy dit pal doen nie.

As daardie stemmetjie begin kerm (“Kyk met watter skuim is jy nou weer deurmekaar!”), onthou sy haar naam. Telkens. En dan vertoef sy so lank as wat sy kan.

Sy is Trouw.

In die motor se kantspieëltjie lyk sy vir haarself heelwat jonger as haar kollega. En sy is tog bly oor die ferm lyf en haar heupe wat nog dié is van ’n vrou voordat sy kinders gebaar het.

Daardie een ligte, of eerder ampergrys krul oor haar voorkop? Ag wat, dit lyk of die haarkapper dit spesiaal so gekleur het.

Met haar hande ferm op die stuurwiel, onthou sy hoe sy as tiener haar ma hospitaal toe moes ry. Een slag het die polisie haar wragtig afgetrek oor sy so jonk was.

“Los haar, konstabel, as sy my nie hospitaal toe vat nie, blaas ek haar kop af en daarna my eie.”

Haar ma was altyd nog baie eerliker wanneer sy die dieptes in tuimel. Die polisieman het opsy gestaan. Trouw het die stuurwiel vasgevat soos sy dit nou vasvat en haar by die hospitaal gaan aflaai. Haar pa was nie beskikbaar nie, al het hy in daardie stadium nog in die land gewoon. Sy was die steunpilaar.

Nadat sy by hulle huis se hek ingedraai het, maak sy eers in haar truspieëltjie seker dat die sekuriteitshek toeskuif. Sy kan nie gló die stalker-eks is weer op die loer na haar nie.

Haar ma se deur staan oop, maar daar is niemand in die slaapkamer nie. Trouw se moed sak. Die manie is nog nie uitgewoed nie. En die wag is altyd die ergste.

Ek gaan jou nie vandag soek nie, Ma.

Die vuil skottelgoed staan in die wasbak. Bok sou nie sy hande uit sy moue gesteek het nie, sy behoort nou al te weet. Hy was te kwaad toe hy hier weg is. En buitendien, in sy eie kelderwoonstel staan die houers van wegneemetes opgestapel. Dis erger as ’n manskoshuis op universiteit, daar waar hy bly. Sy weet nie eens presies wie van die IT-kundige, bebrilde T-hempdraers amptelik saam met hom in sy hool daar tussen die rekenaars woon nie. Die kere wat sy gevra het, het sy haar vasgeloop in ondeurdringbare manlike samehorigheid.

Trouw takseer die skottelgoed in die wasbak: vuil borde, lepels, messe, vurke, glase.

Haar ma was seker te haastig om by die huis uit te kom en haar volgende projek aan te pak – iets wat sy nooit sal klaarmaak nie, omdat dit te onrealisties is om eens aan te durf. Gaan sy vandag ’n kweekhuis van glas probeer bou? ’n Fabriekswinkel wil oopmaak en ’n stapel klere binne ’n dag wil aanmekaarstik? Laas keer moes ’n brandweerman haar by die vullishoop gaan haal, waar sy haar enkel geswik het terwyl sy op soek was na “’n skroef, of iets wat kan draai”.

Die wag is altyd die ergste.

Trouw het nie die krag om die skottelgoed te was nie. In die yskas is daar darem nog wyn oor, en een skoon glas in die kas.

Liesbet kom eers môre. Sy moet maar met haar ma praat dat hulle ’n plan maak om Liesbet ’n derde weekdag ook te laat inkom, sy hou nie by met die skottelgoed én die wasgoed nie.

Eintlik behoort sy terug te gaan werk toe, maar sy kan Sophia nie in die oë gaan kyk as sy so voel nie. Sy sien ook nie kans om haar te vertel van die finansiële verknorsing van die afgelope tyd nie. Sy sit eerder op haar eie met die gebakte pere. Die gebakte pere én ’n blik ingelegde pere, dis al wat in die kas is. Hoe nou, met dié dat dinge tussen haar en die boyfriend oor en verby is? Dis waaroor sy eintlik met die shrink moes gepraat het vandag, die graveyard wat haar love life is, maar sy het nie kans gesien nie. Nie ná alles wat sy oor haar ma gesê het nie.

Hy gaan seker nooit terugkom ná die spectacular fight gisteraand nie, die bokbaard-Bok.

Sy het al opgehou om geïrriteerd te wees met haarself as sy telkemale vir dieselfde blueprint van ’n carbon copy van ’n man val. Bokbaardjie. Intelligente oë. Mooi hande. Goed met woorde. Lief vir homself. Rondneuker.

Sy moes die patrone herken het; sy het dit immers al so baie gesien. Die details en omstandighede verskil, maar daar is elke keer soveel raakpunte. Eers kan hy nie genoeg van haar kry nie, dis ’n ereksie met die intrapslag. Dis kaal swem en honger monde en sweet en wit gordyne wat waai en baie drink en suig en nagte wat sy vir altyd sal onthou en nagte waarvan sy net ’n groot blur onthou.

Sy haal die wyn uit die yskas.

Die vieslike skottelgoed, sy het lus en gooi die vuil eetgerei weg.

Tog ironies: Bok kan so higiënies wees. Sy het al gedink dis OCD soos wat hy sy hande kan was. Bang vir kieme op die rekenaar se keyboard. Bang vir kieme aan enige ding, dis hoekom hy nie die gemors op sy woonstel se vloer optel nie. Dan versamel hy eerder die bokse. Gril te veel vir skottelgoedwater om sy hande daarin te steek en op te was. Hier by haar ma se huis was daar nie vir hom opwashandskoene nie. Liesbet worry mos nie daaroor as sy die skottelgoed was nie.

Daardie weird gewoontes van Bok is nie meer vir Trouw cute nie. Sy is moeg vir mal mense.

Of het Bok se ma altyd alles vir hom gedoen en toe het hy verleer om sy hande te gebruik?

Daardie mooi hande van hom. Sy kan nie presies onthou waaroor hulle gisteraand baklei het nie.

Die kere wat sy nugter genoeg was om te onthou, was die seks amazing. En as dit nie was nie, was daar altyd RedTube. Die eerste keer toe Bok haar daaraan bekendgestel het, was sy behoorlik afgesit deur al die ontblote geslagsdele. Maar as sy saam met hom na die kanaal gekyk het, het hy ten minste gebly. En dan het die video-wellustelinge se geluide haar steeds gehinder, maar nie meer so kwaai nie. En dan het hy ook nie meer hoofsaaklik in die internet belanggestel nie, maar weer in háár.

Solank die vrou nie te hard kerm nie, want dit was nie vir Trouw lekker nie – asof daar iemand saam met hulle was. ’n Regte mens. Nie net die bokkoppe van al die baie minnaars wat denkbeeldig teen die mure sit en haar dophou met hulle glaserige oë nie.

Sy kán onthou waaroor hulle baklei het. Dis omdat hy weer net op sy foon gekyk en oor die internet met haar probeer praat het in plaas daarvan om aan haar aandag te gee.

Nee, sy gaan nie nou vir haar wyn skink nie. Sy sit die bottel terug en maak die yskasdeur toe. Sy gaan ook nie langer hier by die huis rondhang nie. Sy is moeg gewag. Sy raap haar motorsleutels van die kombuistoonbank op.

Die gedagtes volg haar egter motor toe, soos ’n lastige swerm vlieë. Pateties. Move on, jy is ’n vrou van die een-en-twintigste eeu! Tipies: Bok begin toe belangstelling verloor – en haar werk begin daaronder ly. Hoekom is hy so … afwesig? Sy oë kyk vir haar, maar hy sien haar nie raak nie. Soos gisteraand.

En dan Sophia ook nog. Sy wat dink sy’s so special omdat sy ’n ruk lank oorsee gewoon het. Sy wat gedink het sy gaan ’n vet salaris verdien elke maand. Kennelik het Sophia vergeet woorde betaal nie. Hulle twee het dit immers jare gelede, voor die internet werklik ’n faktor was, saam in daardie BPhil-joernalistiekklas geleer.

Trouw ry by die hek uit en kyk tog maar in die straat op en af of sy nie haar ma of die stalker gewaar nie.

Sy is verbaas om ’n samedromming van jongmense ’n ent van die huis af te sien. Is die universiteitsvakansie dan al verby? Sy dag die studente is nog weg en almal wat in die dorp woon, kry nog maklik parkeerplek. En soveel van hulle wat saamdrom, hier tussen die woonhuise van Stellenbosch se Mostertsdrift, was daar ’n ongeluk?

Is dit ooit studente? Sy kan nie agterkom nie. Die mense lyk of hulle nie almal dieselfde ouderdom is nie, en party dra die klere van huiswerkers. Is dit ’n groep van ’n politieke opposisieparty wat die parlement gaan bestorm? Maar om hier op Stellenbosch op ’n sypaadjie te staan en gesels, hoe eienaardig. Nee, ook nie almal huis- en tuinwerkers nie, daai is ’n mixed bag van mense.

Die groepsaamtrek is darem ver genoeg en sy kan in die teenoorgestelde rigting na haar werk toe ry.

Terwyl sy bestuur, dink sy daaraan dat sy gehoop het Sophia sal iets van hulle joernalistiekkursus kan onthou. Maar sy het ’n ander mens teruggekom van oorsee af; iemand wat ’n Ierse paspoort in haar handsak ronddra. Sophia onthou niks, nie van die land waar sy vandaan gekom het nie en ook nie hoe alles hier werk nie. En van die digitale toekoms, van die wêreld soos dit aanlyn werk, weet sy nog minder. Seker maar ook oor sy kinders het.

Die wêreld het verander en dit verander elke dag nog meer. Mense lees nou anders. Hulle aandagspan is korter. En hoe kry jy hulle om boeke te koop of te download? Mens moet hulle vang, so vinnig soos ’n spinnekop ’n vlieg in sy web. Voor hulle weet wat aangaan, moet hulle vassit.

“Dis hoekom dit BoekWeb is, get it?”

Ja, het Sophia geknik.

Maar nee, Trouw kon sien sy verstaan niks daarvan nie. Sy moes geweet het ’n vrou met kinders pas nie in die corporate world nie.

Sy parkeer naby haar werk, verwilder die boemelaars en stap na die kantoor. Dit kom by haar op dat sy werklik nie nodig gehad het om terug te kom werk toe nie. Sy besef ook hierdie paniekerige dryfkrag het te doen met die belaglike e-pos wat sy nou die dag van ’n vals adres af ontvang het. Sy behoort haar nie daaraan te steur nie.

Hei, ek’s die hoof van hierdie website, herinner sy haarself. Ek ry weg van die huis af waar my ma my doen en late bepaal. Ek kom na hierdie kantoor en hierso regeer ek. Spam en blog-trolle ofte nie, hierdie website het iemand nodig om te sorg dat die antivirusprogramme nog reg funksioneer. Iemand moet by hierdie kantoor kyk dat BoekWeb se digitale heelal werk soos dit veronderstel is om te werk. Sophia sal nie weet hoe om elke dag die bigger picture in die oog te hou nie. Ek moet on top of things bly. As simple as that.

Nou praat sy boonop met haarself. Kompleet asof sy stemme hoor, nes haar ma.

Sy is kwaad vir haarself toe sy die kantoordeur oopmaak. Makliker om kwaad te wees as bang dat haar ma hierdie slag regtig weg is.

Daar’s niemand in die kantoor nie. Haar woede groei. As Sophia weet wat vir haar goed is, beter sy vinnig begin wys waar haar prioriteite lê.