Читать книгу Middernag - Sidney Gilroy - Страница 16

Whitey van Coller beskou vlugtig die afgebakende misdaadtoneel in Wardenstraat. Hy het reeds sy pen, notaboek en selfoon waarmee hy gesprekke opneem in sy gatsak gedruk. Hy meet die polisiebeampte voor hom. Konstabel Godfrey Jantjies is duidelik nie lus om vir Oggendpos ’n storie te gee nie. Hy sal een uit hom moet fnuik.

“Ek kan nie hier met jou staan en praat nie, meneer,” sê Jantjies omgekrap. “Gaan bel die skakelbeampte in Bethlehem of gaan sien ons bevelvoerder by die stasie.”

“Ek hét geskakel. Kolonel Bester is nie daar nie. En niemand wil sy selfoonnommer vir my gee nie.”

Jantjies sug afgemat. “Die kolonel is besig, meneer.”

“Kan jy my dan ten minste sê hoe lank hierdie straat nog afgesper gaan bly?” roep Whitey agter sy rug aan. “Die mense van Harrismith verdien om te weet!”

Die konstabel draai in sy spore om. “Sien jy enige verkeer in hierdie straat, meneer?”

Whitey lig sy wenkbroue verskonend. “Ek sê maar net.”

Hy kry nie ’n antwoord nie. Net Jantjies wat oor sy skouer na hom waai asof hy ’n lastige brommer verjaag.

’n Vroulike beampte in ’n noupassende uniform gluur na Whitey se hande om die geel lint. Sy het hom vroeër toegang geweier.

“Wie is die ondersoekbeampte?” vra hy.

Stilswye.

Whitey sug innerlik terwyl hy sy hande van die lint weghaal. Nes hy Maartin Brummels se tonele ken. Hy is nie dom nie, hy het vroeër die lisensieplaat op die Fiesta gesien. Bloemfontein is op die toneel – en dit beteken Parkweg.

Hy oorweeg dit vlugtig om die langlenskamera om sy nek te lig en ’n foto van die toneel te steel. Besluit dan daarteen. Dikkes hier voor hom lyk asof sy ’n barshou kan klap en die kamera kos derduisende.

“Ag, kom nou,” praat hy mooi. “Dis nie asof dit ’n blerrie staatsgeheim is nie. Spaar my die oproep?” Hy vroetel in sy skouersak. “Hierso, vat my Coke.”

Die vrou kyk om na waar haar kollegas besig is om op te pak. Die feit dat hy aan die einde hier opgedaag het, noudat alles reeds verby is, moet haar gerusstel, want sy neem vinnig die blikkie uit sy hand.

“Mthembu. Sersant Sollie Mthembu.” Sy draai om en stap weg.

Terug in die kar haal Whitey sy selfoon uit. Sollie Mthembu, weet hy goed, is die swart speurder met die letsel oor sy wang. Die man was op die hele Bloemfontein se lippe met sy getuienis oor die Onverwacht-moorde. Sy gesig op die voorblad het menige koerantoplaag laat uitverkoop.

Net toe Whitey sy redakteur wil skakel, verhelder die skerm met ’n inkomende oproep.

Hy ken die nommer. Kian Louw, die grootbaas van Louw Produksies. Hierdie tyd van die jaar, so naby aan die Plaasjolkonserte, teister hy Oggendpos gewoonlik vir ’n artikel of twee om kaartjieverkope ’n hupstoot te gee.

“Van Coller, goeiemiddag?” antwoord hy.

“Whitey!” sing Kian in sy oor.

Hy byt op sy tong. Waarom bel die man nie vir Anette by reklame nie, wat soek hy by hóm?

“Yes, Kian. Hoe gaan dit? Alles op dreef vir vanjaar se groot konsertreeks?”

“Klopdisselboom, my maat! Ek het ’n voëltjie hoor fluit dat jy in Harrismith is. Het jy geweet Louw Produksies se hoofkantoor is ook hier?”

Whitey oorweeg dit om die foon dood te druk. Is die man dan werklik so selfgesentreerd dat hy onbewus is van die drama rondom Anneri Woltemade se verdwyning?

“Natuurlik weet ek waar Louw Produksies se hoofkantoor is. Moet ek kom koffie drink?”

“Jy ken my,” lag Kian in sy oor. Hard en vals. “My deur staan altyd oop vir die media.”

Enigiets vir ’n storie, grom Whitey vir homself toe hy aflui.

Want hy het pas onthou van een spesifieke kunstenaar wat vir vanjaar se Plaasjolkonserte geboek is. Kid Koel. Sy maak haar groot terugkeer om die voorste plek wat sy jare lank in die Afrikaanse stersirkus beklee het weer op te eis.

Kid Koel was op dwelms. As sy triomfeer en nie meer die geraamte is oor wie Huisgenoot laas jaar met ’n geweeklaag berig het nie, is hier ’n voorblad. Hy sal vir Kian sy pasella publisiteit gee, solank sy eie naam boaan die voorbladberig verskyn.