Читать книгу Middernag - Sidney Gilroy - Страница 5

’n Week vroeër

Die Besige Bytjie Kleuterskool se speelgrond wemel van kinders. Hulle sit laggend in groepies of spat jillend uitmekaar om oor klimrame en geverfde buitebande te klouter. Hittegolwe dans teen die hek waar dagtassies in ’n ry staan. Langsaan wag ’n moeë onderwyseres, dankbaar dat dit Vrydag is. Die Desembervakansie is nou net ’n herinnering en Januarie in die Noordoos-Vrystaat is ’n taai, lang, droë maand.

Binnekort sal die parkeerarea oorkant die straat ’n stowwerige wolk word: Harrismith se ouers in motors.

In die sandput, buite sig en weg van die rumoer, sit ’n donkerkopkleuter alleen. Behalwe vir die persoon wat voor haar hurk.

“Geniet jy dit, Anneri?”

Die kind draai die roomys in die rondte voordat sy die stokkie uit haar mond trek. Ja, knik haar kop. Wat van die oranje ys oorgebly het, is ’n pap, stroperige klont wat sy weer gulsig na haar lippe toe bring.

“Wil jy nog een hê?”

“Asseblief,” sê Anneri Woltemade gretig.

“Ek kan vir jou nog ’n roomys gee.”

“Nou?” Klewerige vingers vee oor haar hemp.

“Nee.” ’n Gerusstellende glimlag, ’n hand wat oor die kind se wang streel. “Later eers.”

“Wanneer?” Anneri gee ’n laaste lek en staar na die stokkie in haar hand.

“Ek sê jou wat, dalk het ek nog roomys by my.” ’n Gevroetel in ’n sak, dan word leë hande gewys. “Gits, kyk nou net! Ek het gedink daar’s ’n paar oor, maar dis klaar.”

Die kleuter se gesig is die ene teleurstelling.

Weer gly die hand oor haar wang. “Moenie hartseer raak nie, Anneri. Dit is mos jou naam, of hoe? Ek het vergeet.”

“Ja.” Sy sê die rympie op wat kennelik by haar ingeprent is: “An-ne-ri Wol-te-ma-de, Smit-straat 25. My pa se naam is Davey en my ma is Mariëtte.” Sy tel op haar vingers af. “My pa se nommer is 0-6-6-2-2-5-0-9-3-0.”

“Oe, maar jy is slim! Sê vir my, hoe gaan dit nou by die huis? Julle het mos getrek. Is dit nader aan die skool vir jou?”

“Nee.” Die woonbuurt se naam kom in lettergrepe uit: “Wil-ge-park.”

“Natuurlik, ek weet waar dit is. Oorkant die rivier, nè?”

“Ja.”

“Het julle ’n groot huis?”

“Nee, nie so groot nie.”

“Het julle ’n hond?”

Nee, word die koppie geskud.

“En diefwering?”

“Wat’s dit?”

“Voor die vensters. Is daar tralies?”

“Party.” Die kind beweeg onrustig. “Wanneer kry ek nou nog ’n roomys?”

“Wel, ek moet dit eers gaan haal.”

“Oukei,” sê Anneri teleurgesteld. “Gaan jy dit Maandag skool toe bring?”

“Ek sê jou wat, waar is jou kamer by julle huis? Het jy nou jou eie kamer?”

“My kamer is onder in die gang. Dis my boetie s’n ook, maar hy is ’n baba. Hy slaap by Mamma en Pappa.”

“Jy het seker ’n groot venster wat straat se kant toe kyk?”

Ja, knik die koppie.

“Is daar ’n muur om die huis?”

“Net ’n draad.”

“So, jy sal kan sien as ek na jou huis toe kom om vir jou nog roomys te bring?”

Verwarring bewolk die kind se gesig. Dan ’n glimlag toe die besef insink. “Ja, ek sal kan sien. Wanneer kom jy?”

“Eers vanaand. Gaan slaap jy vroeg?”

“Ja, wanneer Pappa sy storie wil kyk.”

“Is Pappa se program agtuur?”

Weer knik die koppie.

“Dan bring ek die roomys vanaand slaaptyd vir jou. Ons gaan nie vir Mamma en Pappa sê nie, hoor? Ek glo nie hulle sal daarvan hou nie.”

Die kleuter se oë raak groot. “Ja, want ek mag nie in die aand swiets of roomys eet nie.”

“Dit sal net ons geheim wees, ek belowe. Luister nou mooi, Anneri. Vanaand as jy alleen in jou kamer is, kyk by die venster uit. Ek sal in die tuin vir jou wag.”

Die kind se gesig verhelder. “Met roomys?”

“Ek sal sommer twee of drie vir jou bring.”

Die koppie knik en die ogies skitter van afwagting.

“Soet wees, Anneri. Sien jou vanaand!”