Читать книгу Nowy dom na wyrębach II - Stefan Darda - Страница 5

Sobota, 28 września (przedpołudnie)

Z nieba do piekła.

W kilka dni.

#

Ledwie mogę utrzymać w ręce długopis. Nie chcę pisać, ale też nie mogę tego nie robić. Przecież nikomu nie mogę opowiedzieć o tym, co się stało.

Pisanie pomaga zebrać myśli.

#

Nie, jednak nie pomaga.

#

Nie sądziłam, że mogę się znaleźć w takiej sytuacji.

Boże! Nie wiem, co robić! Czy powinnam się zgłosić na policję?

#

W Lublinie dwukrotnie wzięłam prysznic, żeby wszystko z siebie dokładnie zmyć. Ale ciągle nie czuję się wystarczająco czysta.

Wyprałam też ubrania. Te, które miałam na sobie, i te, które przywiozłam w torbie. Nawet te nienoszone.

Teraz przyjechałam do Firleja, do mamy, bo tutaj czuję się bezpieczna. Tutaj mnie będzie trudno znaleźć.

Muszę się znowu wykąpać.

#

Ktoś patrzył z zewnątrz. Wyraźnie widziałam stojącą za oknem postać, ale nie potrafiłabym rozpoznać twarzy. Była jakoś tak dziwnie rozmyta… Poza tym księżyc w pełni świecił za jego plecami. Jego… To na pewno był mężczyzna.

Nie wiem kto. Dlaczego nic nie zrobił? Bał się?

Może on opowie wszystko policjantom? Raz chciałabym, żeby to zrobił, a za chwilę dałabym wszystko, żeby zachował milczenie.

Muszę się zdrzemnąć. Ostatniej nocy, w Lublinie, nie zmrużyłam oka. Tutaj też mi się nie udało. Najlepiej wychodzi mi patrzenie w sufit i bezgłośne, bezłzawe już płakanie. I jeszcze marzenie, żeby cofnąć czas o dwanaście godzin. Przynajmniej o dwanaście.

#

Jednak nie mogę zasnąć.

Pójdę na spacer. Dziś piękna pogoda. Taka jak przez ostatnie dni w Wyrębach.

Nawet z trudem przychodzi mi napisanie nazwy tego miejsca.

Nie wiem, co będzie dalej.

Zanim pójdę, upiorę jeszcze mój fotel w cinquecento. Do jutra wyschnie.

Mam nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży, ale nic już nie będzie takie jak dawniej.

Ubiegłej nocy umarła jakaś cząstka mnie.

#

A może nie powinnam wychodzić?