Читать книгу Susanna M Lingua-keur 15 - Susanna M Lingua - Страница 19

Toe Rista die volgende môre wakker word, skyn die son reeds helder by haar kamervenster in. ’n Wyle lê sy en luister na al die bekende huisgeluide. Dan val dit haar op hoe lank sy werklik geslaap het.

Haastig spring sy uit die bed. Terselfdertyd gaan haar kamerdeur oop en loop sy haar byna vas in Mina wat vir haar ’n koppie koffie bring.

Nadat sy die koffie gedrink het, stort sy vinnig en gaan dan ’n laat ontbyt nuttig.

Sy wonder waarom Ouma haar nie al vroeër kom wakker maak het nie. Sy wou spesiaal vroeg opgestaan het vanoggend, omdat sy graag vir mevrou Coetzee wil gaan besoek. Nou is dit al te laat. Sy twyfel of sy Brenda se moeder ooit vandag sal tuis vind.

Na ontbyt klim Rista in haar motor – wat Mina se man vroeër die oggend gewas en blink gevryf het – en ry na die landdros se huis in die hoop dat sy mevrou Coetzee tog tuis sal vind.

Op pad daarheen wonder sy hoe dit met Johan gaan. Dan dink sy meteens daaraan dat sy nog nie weet van watter dorpie Johan die beroep as leraar ontvang het nie, want na daardie onaangenaamheid van nie so lank gelede, het Brenda nooit weer ’n woord oor Johan gerep nie. Rista het haar swye verwelkom, want dit maak haar tog net seer om aan sulke dinge herinner te word.

Toe sy later aan die deur van die landdros se huis klop, is niemand tuis nie. Sy klim dus maar weer in haar motor en ry terug.

Voor die losieshuis hou sy stil. Dan sit sy ’n tydjie en staar na die massiewe kerkgebou aan die oorkant van die straat.

Ineens kry sy ’n bevlieging om die orrel weer ’n keer te gaan bespeel, maar dan val dit haar by dat sy nog laas vir Pieter op die kerkorrel in Pretoria gespeel het.

Nee, sy sal liewer nie vandag gaan speel nie. Dit sal haar te veel herinner aan die ongelukkige Pieter. En sy wil tog nie vandag aan sulke onaangenaamheid herinner word nie, nie wanneer die son so heerlik skyn en die mossies so vol vreugde in die dennetoppe tekere gaan nie.

In die oop deur van die stoepkamer wat eers haar privaat sitkamertjie was, steek Rista meteens vas.

Wat sy voor haar sien, is geensins haar gesellige sitkamertjie nie, maar die spreekkamer van ’n dokter. Oral is glasbuisies van verskeie groottes, instrumente en niervormige bakkies wat soos ornamente in die groot glaskabinet pryk. Die hele vertrek ruik na ontsmettingsmiddels en eter wat so eie is aan die mediese beroep en wat ’n mens onmiddellik aan ’n dokter herinner.

Dan begryp Rista meteens wat plaasgevind het gedurende haar afwesigheid, en sy stap weg om met Ouma te gaan praat. Dokter Chris Myburgh het Ouma so oorweldig dat sy selfs my ou sitkamertjie ook aan hom afgestaan het. In haar liefdevolle ou hart het hy natuurlik ook my plekkie ingeneem terwyl ek weg was, dink sy met ’n tikkie weemoed.

Teleurgesteld stap Rista na die vrugteboord, waar die bome op die oomblik besig is om te bot – ’n gewisse teken van lente en ’n naderende somer wat weer kleur aan elke boom sal gee.

Later ontdek Rista dat al die meubels van haar sitkamertjie na die groot ontvangskamer verskuif is.

Nou sal dit nie meer nodig wees om met Ouma daaroor te praat nie. Sy weet nou waar haar klavier is. En wat sal dit tog baat om verder daaroor te praat? Sy sal tog nie haar klein heiligdom daardeur terugkry nie. Die jong dokter beskou dit natuurlik nou as sy eiendom.

Die sewende dag na Rista se aankoms begin sy dit weer oorweeg om ’n betrekking te aanvaar.

In Pretoria het die tyd haar nooit verveel toe sy in Pieter se kantoor gewerk het nie. Maar hier op Kroondal weet sy nie meer wat om met haarself aan te vang nie. Alles lyk so vreemd noudat die huis verbou is, dat sy self soos ’n vreemdeling voel.

Hoewel sy baie lief was vir haar klavier, voel sy nou ook nie eens meer lus om dit te bespeel vandat dit in die ontvangskamer staan nie.

En saans wanneer al die huisgenote tuis is, word daar gewoonlik oor niks anders gepraat as oor die dokter se broer wat ’n ongeluk gehad het nie. Dan wonder almal net wanneer die Myburghs weer sal tuis wees.

Sodra die gesprek só ’n wending neem, onttrek Rista haar gewoonlik aan die geselskap, neem ’n boek en gaan lê op haar bed en lees.

Dit is vir haar duidelik dat die jong dames gretig is om die Myburghs weer in hulle midde te hê bloot net omdat hulle almal dol is oor die aantreklike jong dokter.

Sy wens eintlik al self dat die Myburghs terug is sodat hulle net oor iets anders kan praat. Sy moet gedurig aanhoor hoe ’n begaafde man die jong dokter is, hoeveel roem hy oorsee verwerf het en hoe ’n doring hy eintlik met ’n ontleedmes is.

Ja, vir Rista sal dit bepaald ’n seën wees om die Myburghs terug te sien in die midde van hulle bewonderaars. Sy voel al byna soos ’n indringer in die geselskap van die huisgenote.