Читать книгу Susanna M Lingua-keur 15 - Susanna M Lingua - Страница 5

Die voordeur is toe. Geruisloos maak Johan dit oop en stap die groot, koel ontvangskamer binne. Die huis is doodstil. Die loseerders is by die werk. Net die onafgebroke getik … tik … tik van die groot huishorlosie en af en toe die gekletter van skottelgoed in die kombuis is vaagweg hoorbaar.

Johan stap kombuis toe waar hy meen om Ouma aan te tref.

Voor die stoof vind hy Ouma waar sy besig is om tertjies te bak en die hele kombuis is deurtrek met die heerlike geur daarvan. Van kindsbeen af is tertjies al Johan se geliefkoosde snoepery, veral soos Ouma dit altyd bak.

“Hoe lyk dit, kan ek Ouma nie help om die tertjies af te druk nie?” groet hy die ou dame wat gebukkend voor die oop oond staan.

Behendig steek sy eers die laaste pan tertjies in die oond, dan draai sy om en soengroet hom vriendelik.

Sy beskou Johan feitlik al as ’n eie kind. En hy is so tuis in haar huis asof dit sy eie is. As kinders was dit sy, Brenda en Rista se grootste plesier om vir haar die tertjies en soetkoekies af te druk, of anders het hy panne gesmeer terwyl Brenda en Rista vir haar eiers geklits het wanneer daar droëkoekies gebak is.

Die ou dame kyk hom glimlaggend aan en sê-vra: “Aarde, kind, en hoe dink jy gaan jou pak lyk van die meel wanneer jy klaar is? Nee, gaan sit jy maar gerus en gesels met my.” Terwyl sy ’n paar tertjies keurig op ’n bordjie rangskik en dit langs Johan op die tafel plaas, sê sy: “Mina, skink eers vir Johan ’n koppie lekker koffie. Die room is in die spens in die geel melkbeker, hoor!”

“Ja, toe, Mina, jy het lank laas vir my koffie met room gegee. Sterk koffie met baie room, hoor!” kom dit vriendelik van Johan wat feitlik voor Mina grootgeword het. Vandat hy Ouma ken, werk Mina al vir haar. “Ek het nie bedoel om Ouma te kom steur nie,” merk Johan verskonend op toe die ou dame regoor hom aan die ander kant van die tafel gaan sit.

“Jy steur my nie in die minste nie, my kind. Die oond is op die oomblik vol tertjies. Ek sit net so ’n wyle tot hulle gaar is,” verduidelik sy en vervolg weer: “Maar hoor, dis goed om jou terug op Kroondal te sien. Ons het jou nogal baie gemis, weet jy.”

Johan wonder of dit met Rista ook die geval was, of sy hom ook gemis het. Hoe verheug sal hy tog nie wees indien dit wel die geval is nie. Maar dan bring die ou dame hom terug aarde toe, want sy gedagtes het vir ’n oomblik baie ver in die toekoms rondgesweef.

“Jy weet natuurlik al dat Ristatjie gisteroggend weg is Pretoria toe om vir Brenda te gaan kuier?”

“Ja, Ouma, dis juis waarom ek hier is. Ek kan werklik nie begryp hoe Ouma kon toelaat dat Rista so ’n lang reis alleen aandurf nie. Sy kon mos met die trein gery het,” sê hy bekommerd en amper vererg teenoor Ouma wat skynbaar glad nie besorgd is oor Rista se veiligheid nie.

“Ag, Johan, sy het nou verkies om self te ry. Ek kan darem ook nie altyd teen haar wense beswaar maak nie, kind. Ek dink tog jy bekommer jou verniet oor Ristatjie. Sy is heeltemal in staat om na haarself te kyk,” verduidelik Ouma in die hoop om Johan te oortuig dat Rista veilig in Pretoria aangeland het.

“Wel, ek hoop van harte so, Ouma,” sê hy. “Wanneer verwag jy Rista terug, Ouma?”

“So oor twee maande, Johan. Natuurlik nadat al hierdie gewerskaf en bouery aan die huis eers op ’n end is. Jy weet mos ons Ristatjie hou nie van so ’n gedrang om haar nie.”

“Wie gaan Sondae in Rista se plek orrel speel, Ouma?”

“Wel, jou moeder het aangebied om haar plek te vul tot tyd en wyl sy terug is, my kind.”

“Ek hoor Ouma bou aan vir dokter Myburgh en sy ouers. Wanneer verwag Ouma hulle?” verneem hy weer toe hy die koppie koffie optel waar Mina dit langs hom op die tafel geplaas het. Hy merk dat Ouma vanmôre lus voel vir gesels. En wanneer Ouma die dag lus het vir gesels, kom mens nie maklik van haar af weg nie. Dus sal hy haar maar met vrae bestook in plaas daarvan dat sý dit doen.

“Wel, hulle wil graag oor twee maande intrek. Ek hoop net dat hierdie gewerskaf dan al op ’n end is, want die gemors buite van stene en sement is genoeg om enigeen rasend te maak. G’n wonder ou Ristatjie het daarvoor gevlug nie.” Na etlike sekondes sê sy weer: “Ek hoop nie jy ontvang ’n beroep voor Ristatjie se een en twintigste verjaardag nie, Johan, want sien, ek wil graag vir haar ’n partytjie …”

“Wanneer verjaar sy nou weer, Ouma?” val hy haar effens uit die veld geslaan in die rede. Dat hy jou waarlik so ’n belangrike gebeurtenis kon vergeet.

“Eers oor vyf maande,” hoor hy die ou dame sê.

“Ek is bevrees teen daardie tyd is ek lankal weg, Ouma, aangesien ek reeds ’n beroep ontvang het en binne ’n maand moet vertrek.”

Die ou dame wens hom geluk en spreek ook haar seënwense uit. Sy onthou nog so goed hoe hulle as kinders gewoonlik kerk gespeel het. Dan was Rista en Brenda die gemeente en hy die predikant. En hoe waardig was sy houding nie toe al toe hy so met ’n oop boek voor hulle tweetjies op ’n stoel gestaan het wat as preekstoel moes dien nie. Nee, Johan sal voorwaar ’n waardige leraar wees. Een wat hom hart en siel in sy groot taak sal werp sonder om ’n oomblik daarvoor terug te deins.

“Verskoon my, Johan,” sê Ouma later. “Ek het dit totaal uit die oog verloor dat ’n predikant nie dans nie.”

Johan merk haar verleentheid en stel haar gerus deur te sê: “Wel, ek sou beslis nie gedans het nie, Ouma, want soos sake staan kan ek nie eens dans nie, behalwe ’n outydse wals natuurlik. Maar ek sou darem ook nie dat die dansery my daarvan weerhou het om Rista te kom gelukwens nie.”

Na ’n wyle sê hy egter weer, duidelik teleurgesteld: “Nou sal ek Rista nie eens sien voor my vertrek nie. Of ek moet haar agternasit, wat ek baie lus het om te doen. Ek wou haar juis so dringend spreek voor my vertrek.” Die laaste sin het hy meer aan homself gerig as aan die ou dame.

“Dis nogal nie ’n slegte plan nie, Johan,” merk sy bedaard op. Sy kan so half en half gis waarom hy Rista nou ewe skielik so dringend wil spreek. Sy het verwag dat dit sal gebeur sodra hy ’n beroep ontvang, want wat beteken ’n pastorie sonder ’n predikantsvrou? “Ja, en wat ek jou nou wou vertel het, Johan,” sê sy. “Jy weet natuurlik nog nie dat dokter Myburgh se ou vader ook ’n geneesheer is nie, ’n afgetrede geneesheer.”

“Nee, Ouma.”

“Nou ja, hy kom glo eintlik saam om gesondheidsredes, daarom wil hulle vir eers loseer. Indien die Kaap se klimaat hom geval, sal hulle blykbaar later self hier huis opsit. Hulle kom mos ook van Pretoria af.”

“So. Wat makeer die ou oom nogal, Ouma?”

“Gits, kind, ek verstaan hy ly glo al jare aan chroniese brongitis.” En met hierdie woorde staan sy op om na die tertjies in die oond te gaan kyk.

Johan plaas die leë koppie op die tafel en staan dan op. Hy het klaar besluit om sommer vandag nog Pretoria toe te vertrek. Hy moet Rista eenvoudig spreek voor sy vertrek.

Hy groet die ou dame nadat hy haar op behoorlike wyse bedank het vir die koffie en tertjies. Hy stap haastig na sy motor wat voor die losieshuis geparkeer staan. Hy moet Rista so gou moontlik spreek en self van haar verneem of sy jare lange drome en verwagtinge enige waarheid bevat.

Toe hy by die huis kom, tref hy sy moeder en vader in die sitkamer aan waar hulle gesellig hulle elfuurtee sit en geniet.

“Kom sit, Johan. Jy sal seker ook ’n koppie tee drink,” sê sy moeder besorg.

Johan staan en vroetel met sy pyp in sy baadjiesak terwyl hy swyend na die teegerei op die tafeltjie staar. Dan sê hy ingedagte: “Dankie, Ma, ek het pas tertjies en koffie by Ouma geniet.”

“Nou ja, uit dan met wat jy te sê het, kêrel,” kom dit moedig van sy vader wat met ’n kennersoog reeds sy seun se afgetrokke houding bespeur het en deeglik bewus is daarvan dat hy iets vertrouliks aan hulle wil meedeel.

“Hoe weet Pa dat ek wel iets op die hart het?” verneem hy met ’n glimlaggie, maar tog effens verward. Sy vader het die wind nou skoon uit sy seile geneem met sy onverwagte opmerking.

“Jy is nie verniet my seun nie, Johan. Ek ken elke trekkie, elke rustelose beweginkie van jou al op die punte van my vingers. Vertel ons maar gerus wat dit is.”

“Gits, Pa het my nou so skielik oorval, my nou letterlik in ’n hoekie gedryf. Op die oomblik weet ek nie waar om te begin nie,” lag hy verleë. Dan klop hy sy pyp liggies in die haard uit om so sy verleentheid te verberg.

Plaend voeg sy vader hom weer toe: “Wou jy miskien ouers gevra het, Johan?” Toe hy sy seun se verleentheid bespeur, sê hy: “Hoe lyk dit dan vir my ek het die spyker op die kop geslaan, ou seun?”

“Gedeeltelik nogal, Pa. Wanneer ek eers terug is van Pretoria af, mag dit straks werklik die geval blyk te wees. Maar julle begryp natuurlik dat ek Rista eers om haar hand moet gaan vra voor ek dit so ver kan bring om ouers te vra. En dit is juis wat ek aan Ma en Pa wou verduidelik het – dat ek Rista wil gaan vra om my vrou te word.”

“My seun, dit sal nie eens vir jou nodig wees om ouers te vra nie, want jy het reeds ons goedkeuring. Ons wens jou alle heil en seën toe. Dit sal vir ons ’n heuglike dag wees die dag as jy en Ristatjie in die huwelik bevestig word.”

“Dankie, Pa. Ek besef lankal dat Rista julle goedkeuring wegdra as lewensmaat vir my. En dankie vir julle seënwense. Ek sal dit beslis nodig hê,” sê hy opreg dankbaar.

“Wat is jou plan … wanneer wil jy Pretoria toe gaan, Johan?”

“Sodra Ma vir my ’n tas gepak het, Pa,” sê hy en stap na sy moeder wat nog langs die teetafeltjie sit, plaas sy hande liggies op haar skouers en sê sag, pleitend: “My ou moedertjie gee mos nie om wanneer haar lastige seun haar so pla nie, nè?” Dan plaas hy ’n soen op haar bruin kroontjie waarin die silwer drade ook al effens sigbaar is.

“Wanneer wil jy ry, my kind?”

“Onmiddellik, Ma. Sodra my tas gereed is.”