Читать книгу Μάκβεθ - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 11

    Να κτύπημα, αλήθεια κι' αλήθεια! Αν ήτο να κάμνη κανείς

    τον θυρωρόν εις την κόλασιν, ησυχίαν δεν θα είχεν· όλο

    θα εγύριζε το μάνδαλο. (Κρούεται η θύρα). Κτύπα, κτύπα,

    κτύπα! – Ποίος είν' εκεί, δι' όνομα του Βελζεβούλ! – Ίσως

    είναι κανείς μυλωνάς, που εκρεμάσθηκε διότι περιμένει ευφορίαν

    της γης. Καλώς ώρισες! Φέρε μαζή σου προσόψια πολλά·

    θα έχης να ιδροκοπήσης εδώ δι' αυτό που έκαμες. (Εξακολουθεί

    ο κρότος). Ποίος είν' εκεί, μα του άλλου διαβόλου το όνομα!

     – Θα ήναι μα την πίστιν μου, κανείς διπρόσωπος, απ' εκείνους

    οπού σου πέρνουν όρκον, ότι το άσπρο είναι μαύρο και

    το μαύρο άσπρο, – κανείς άξιος να πωλήση και την ψυχήν

    του διά την αγάπην του Θεού, και όμως δεν κατώρθωσε να

    τον γελάση τον Θεόν διά να του ανοίξη την πύλην των Ουρανών.

    Κόπιασε μέσα, διπρόσωπε! (Κρούεται η θύρα). Κτύπα,

    κτύπα, κτύπα! – Ποίος είναι; – Θα ήναι, μα την πίστιν

    μου, κανείς ράπτης Άγγλος, κ' έρχεται εδώ διότι έκλεψε πανί

    από βράκαν Γαλλικήν15. Έλα, ράπτη, να πυρώσης εδώ το

    σίδερό σου. (Κρούεται η θύρα). Κτύπα, κτύπα! – Ησυχίαν δεν

    με αφίνουν! – Ποίος είσαι του λόγου σου;… Όμως κάμνει

    κρύον! Δεν είναι η κόλασις εδώ· εκεί κάμνει ζέστην. Λοιπόν,

    δεν κάμνω κ' εγώ τον θυρωρόν του διαβόλου. – Μου είχεν έλθει

    'ς τον νουν ν' ανοίξω την θύραν του εις ένα από κάθε

    συντεχνίαν, απ' εκείνους οπού πηγαίνουν εις το αιώνιον πυρ μέσα

    από των ανθών τον δρόμον. (Εξακολουθεί ο κρότος). Να με, να με!

    Έφθασα! Μη ξεχνάτε τον θυρωρόν, παρακαλώ.

    Πάρα πολύ θα ήργησες, καλέ μου, να πλαγιάσης,

    και δεν σου έκαμνε καρδιά το στρώμα σου ν' αφήσης.

    Μα την πίστιν μου, Κύριε, το εδιασκεδάσαμεν ως που

    έκραξεν ο πετεινός.

    Κοιμάται ο αυθέντης σου;

Ιδού, – ο θόρυβός μας

 τον έκαμε κ' εξύπνησε.

            Καλή ημέρα, Μάκβεθ!

    Καλή σας 'μέρα κι' αγαθή, κ' οι δυο.

                Καλέ μου Θάνη,

    ακόμη δεν εξύπνησεν ο βασιλεύς;

    Ακόμη.

    Να τον ξυπνήσω 'πρόσταξε πρωί πρωί. Φοβούμαι

    μην ήργησα.

        Πλησίον του εγώ να σ' οδηγήσω,

    Τον κόπον μ' ευχαρίστησιν θα λάβης, το γνωρίζω,

    αλλ' όμως κόπος πάντοτε θα ήναι.

                Όχι, όχι!

    Οπόταν είν' ευχάριστος ο κόπος ξεκουράζει.

    Ιδού, η θύρα είν' αυτή.

            Θα έμβω μ' άδειάν σου.

    Μου το διέταξε.

        Λοιπόν ο βασιλεύς σκοπεύει

    ν' αναχωρήση σήμερον;

            Αυτός είν' ο σκοπός του.

    Τι νύκτ' απόψε τρομερά! Εις το κατάλυμά μας

    έρριξε κάτω ταις γωνίαις η βία του ανέμου!

    Μου λέγουν ότ' ηκούσθησαν εις τον αέρα θρήνοι,

    κραυγαί θανάτου φοβεραί, ωσάν να προμηνύουν

    ελεεινήν καταστροφήν κι' ανήκουστα συμβάντα

    'ς την δυστυχή πατρίδα μας. Κ' η Γη, καθώς μου είπαν,

    είχε κι' αυτή παροξυσμόν και έτρεμε!

                Αλήθεια,

    ήτο αγρία η νυκτιά!

            Η νεαρά μου μνήμη

    δεν ενθυμείται 'σάν αυτήν να ξαναείδε άλλην.

    Ω! Φρίκη! Φρίκη! Να το 'πη δεν δύναται η γλώσσα,

    να το χωρέση και ο νους δεν ημπορεί!

                Τι είναι;

    Ο Άδης εξεπέρασε τα κατορθώματά του!

    Με χέρια ιερόσυλα εχώθηκεν ο Φόνος

    εις του Κυρίου τον ναόν και έκλεψ' από μέσα

    του κτίσματος την ύπαρξιν16!

            Τι ύπαρξιν; Τι λέγεις;

    Τι εννοείς; Ο βασιλεύς;…

            Ελάτε να ιδήτε,

    ελάτε, νέα Μέδουσα το φως σας να τυφλώση!

    Μη μου ζητήτε να τα 'πώ, πηγαίνετε, ιδέτε,

    και έπειτα λαλήσετε.

    Τι τρέχει, και το σήμαντρον με την [φρικτήν κραυγήν του

    μας κράζει απ' τον ύπνον μας όλους εδώ; Ομίλει.

    ειπέ!

    Καλή Κυρία μου, δεν είναι να τ' ακούσης

    εκείνο πώχω να ειπώ· ο ήχος του σκοτόνει,

    αν έμβη εις γυναικός αυτί.

            Ω Βάγκε, Βάγκε, Βάγκε!

    Τον Δώγκαν τον εσκότωσαν!

            Ω, συμφορά! ω, φρίκη!

    Εδώ 'ς την στέγην μου!

            Φρικτόν όπου και αν συνέβη!

    'Πέ ότι έσφαλες, Μακδώφ, 'πέ μου πως ήτο ψεύμα.

    Αν ήτο και απέθνησκα πριν τούτου μίαν ώραν,

    θα έλεγα πως έζησα ζωήν ευτυχισμένην!

    Τώρα εις τα εγκόσμια ουσίαν δεν ευρίσκω·

    τα πάντα μάταια· νεκρά και η χαρά κ' η δόξα·

    'πάγει ο οίνος της ζωής – το καταπάτι μένει,

    του πίθου μόνον καύχημα εις το εξής17.

                Τι τρέχει;

    Ποιος εκακόπαθε;

            Εσύ! Εσύ, και δεν το 'ξεύρεις.

    Του αίματός σου η πηγή, η κεφαλή, η βρύσις,

    εστείρευσεν! Εκόπηκε το ρεύμα της ζωής σου!

    Τον Δώγκαν, τον πατέρα σου τον 'σκότωσαν!

                    Ω! – Ποίος;

    Οι φύλακές του, φαίνεται. Αιματωμένα ήσαν

    τα πρόσωπα, τα χέρια των, καθώς και τα μαχαίρια

    που ηύραμεν ασκούπιστα εις τα προσκέφαλά των.

    Εφαίνοντο εμβρόντητοι και παραζαλισμένοι.

    Σ' αυτούς ζωή δεν έπρεπε να πιστευθή ανθρώπου!

    Και όμως μετενόησα πώς εις την έξαψίν μου

    να τους φονεύσω και τους δυο!

            Ω! Διατί, ω Μάκβεθ;

    Ποιος δύνατ' έξω εαυτού και φρόνιμος να ήναι,

    ήμερος κι' άγριος, – ψυχρός και αφωσιωμένος,

    όλα 'ς τον ίδιον καιρόν; Κανείς! 'ς την έξαψίν μου

    ο χαλινός του λογικού δεν μ' εκρατούσε πλέον.

    Νεκρός εκεί ο βασιλεύς, με καταπλουμισμένο

    το ασημένιο δέρμα του απ' το χρυσό του αίμα,

    κ' αι ανοικταί του αι πληγαί μ' εφαίνοντο να ήσαν,

    είσοδοι τόσαι της φθοράς, της φύσεως χαλάστραι! —

    Κ' εκεί οι δολοφόνοι του, 'ς το χρώμα βουτημένοι

    του φόνου, – τα μαχαίρια των αιματοτυλιγμένα…

    Ποίος εκεί την δύναμιν να κρατηθή θα είχε,

    καρδιάν αν είχε ν' αγαπά, κ' εις την καρδιάν την τόλμην

    να δείξη την αγάπην του;

            Βοήθεια! Ω! να φύγω18!

    Λιγοθυμά, ιδέτε την!

            Την γλώσσαν τι κρατούμεν,

    ενώ προ πάντων εις ημάς εδώ ανήκει λόγος;

    Εδώ τι λόγος ωφελεί, που μας παραμονεύει

    κρυμμένη μέσ' 'ς την τρύπαν της η Μοίρα η κακή μας,

    και να χυθή επάνω μας ζητεί, να μας αρπάξη;

    Να φύγωμεν! Δεν 'μέστωσε το δάκρυ μας ακόμη!

    Κι' ακόμη δεν εξύπνησεν ο πόνος της ψυχής μας!

    Την Λαίδην βοηθήσετε!

    Κι εγώ τ' ομνύω!

            Όλοι μας!

                Πηγαίνωμεν αμέσως

    την ανδρικήν να βάλωμεν στολήν μας, και κατόπιν

    εδώ ενταμονόμεθα όλοι μαζί.

    Προθύμως.

    Συ τι σκοπεύεις; Απ' αυτούς ν' απέχωμεν προκρίνω.

    'Σ τον άπιστον είν' εύκολον να προσποιήται λύπην.

    Εις την Αγγλίαν 'πάγω 'γώ.

            Κ' εγώ 'ς την Ιρλανδίαν.

    Ασφαλεστέρα χωριστά η τύχη καθενός μας.

    Εδώ μαχαίρια κρύπτονται 'ς τα χαμογέλοια μέσα·

    τα δε συγγενικώτερα βαθύτερα πληγόνουν.

    Το βέλος 'ς το σημάδι του δεν έπεσεν ακόμη·

     – καλόν να τ' αποφύγωμεν, εμπρός του μη μας εύρη! —

    Εις τ' άλογα! Χαιρετισμοί κ' ευγένειαι ας λείψουν·

    ωσάν τους κλέπτας φεύγωμεν. Κλοπή συγχωρημένη

    κανείς να κλέπτετ' απ' εκεί, όπου ελπίς δεν μένει.