Читать книгу Μάκβεθ - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 4

    Πού ήσουν αδελφή μου;

            Χοίρους έσφαζα.

    Συ, αδελφή, πού ήσουν;

            Μία ναύτισσα

    εις την ποδιά της μέσα είχε κάστανα

    κ' εμάσσα, 'μάσσα 'μάσσα. – Δος μου, λέγω της.

     – Κρημνίσου, στρίγγλα, λέγει, πήγαιν' απ' εδώ

    Και μ' έδιωξ' η βρωμούσα, η αχόρταγη!

    'Σ τα ξένα ταξειδεύει τώρ' ο άνδρας της·

    πηγαίνει 'ς το Χαλέπι5 το καράβι του·

    κ' εγώ εκεί θα 'πάγω 'ς ένα κόσκινο·

    θα είμ' ένα ποντίκι με χωρίς ουρά6,

    να κάμω και να κάμω, να της δείξω 'γώ!

    Θα έχης από 'μένα έναν άνεμον.

    Ευχαριστώ.

        Σου δίδω άλλον ένα 'γώ.

    Έχω κ' εγώ τους άλλους· έχω μάλιστα

    και όλους τους λιμένας όπου θα φυσούν,

    και όλα τα σημεία όθεν έρχονται,

    και όσα έχει η χάρτα των θαλασσινών,

    θα τον αποστεγνώσω 'σαν το άχυρο. —

    Ο ύπνος, νύκτα 'μέρα, δεν θα έρχεται

    'ς την κουρασμένη σκέπη των βλεφάρων του·

    ωσάν αφωρισμένος άνθρωπος θα ζη·

    εννηά φοραίς εννέα επταήμερα

    θα λυόνη, θα στραγγίζη, θα μαραίνεται!

    Θα τον ανεμοδέρνω εις τα κύματα

    κι' ας μη 'μπορώ να πνίξω το καράβι του!

    Κύτταξ' εδώ τι έχω.

            Δόσε μου να ιδώ.

    Ενός πιλότου έχω ένα δάκτυλο,

    οπού ενώ γυρνούσεν εναυάγησε,

    Τα τύμπανα! Ο Μάκβεθ έρχετ', έρχεται!

    Τρεις Μοίραις, καλομοίραις, αδελφαίς κ' αι τρεις

    της γης και του αέρος ταξειδεύτριαις,

    γυρνούν χειροπιασμέναις ολοτρίγυρα

    Τρεις γύρους δι εσένα, τρεις φοραίς εγώ,

    και τρεις φοραίς ακόμη, – έγειναν εννηά7!

    Τελείωσαν τα μάγια! Τώρα σιωπή!

    Δεν είδα 'μέραν, 'σαν αυτήν, τόσον φρικτήν κι' ωραίαν!

    Πόσον να θέλη απ' εδώ 'ς το Φόρες;… Ω! Τι είναι

    αυτά τα όντα τ' άγρια, τα καταζαρωμένα;

    Δεν 'μοιάζουν κάτοικοι της γης αν και πατούν το χώμα!

    Τι είσθε; Ζήτε; Άνθρωπος 'μπορεί να σας λαλήση;

    Αποκριθήτε! Φαίνεσθε ωσάν να μ' εννοήτε,

    διότι αναιβάζετε η κάθε μια συγχρόνως

    το ξεραμένο δάκτυλο 'ς τα μαραμένα χείλη.

    Αν έλειπαν τα γένεια σας θα έλεγα ότ' είσθε

    γυναίκες!

        Ομιλήσετε αν δύνασθε! Τι είσθε;

    Χαίρε, ω Μάκβεθ, χαίρε συ, Μάκβεθ, του Γλάμη Θάνη!

    Χαίρε, ω Μάκβεθ, χαίρε συ, του Καουδώρ ο Θάνης!

    Χαίρε, ω Μάκβεθ, Βασιλεύς μετέπειτα θα γείνης!

    Ω φίλε, τι ξιππάζεσαι, ωσάν να σε φοβίζουν

    ακούσματα ευχάριστα; – Εσείς, σας εξορκίζω,

    αποκριθήτε! – Πλάσματα της φαντασίας είσθε,

    ή όντα είσθ' αληθινά κ' αι τρεις, καθώς σας βλέπω;

    'ς τον σύντροφόν μου είπετε τον τωρινόν του τίτλον,

    και του επρομαντεύσετε με τους χαιρετισμούς σας

    και μέλλουσαν ευγένειαν κ' ελπίδα βασιλείας,

    ώστ' έμεινε εις έκστασιν. Δεν μου 'μιλείτ' εμένα;

    Ανίσως και προβλέπετε ο Χρόνος τι θα σπείρη,

    εάν να 'πήτε δύνασθε ποιος σπόρος θα φυτρώση

    και ποίος όχι, 'πήτε μου κ' εμέ, που δεν γυρεύω

    την χάριν ή την έχθραν σας, αλλ' ούτε την φοβούμαι!

    Χαίρε και συ!

        Χαίρε και συ!

            Χαίρε και συ, ω Βάγκε!

    Του Μάκβεθ ταπεινότερε και μεγαλείτερέ του!

    Όχι εξ ίσου ευτυχή, αλλ' ευτυχέστερέ του!

    Συ θα γεννήσης βασιλείς κι' αν βασιλεύς δεν γείνης.

    Λοιπόν κ' οι δύο χαίρετε, ο Μάκβεθ και ο Βάγκος!

    Σταθήτε, γλώσσαι σκοτειναί, και άλλα να μου' πήτε,

    Του Γλάμη Θάνην μ' έκαμεν ο θάνατος του Σίνελ8

    αυτό το ξεύρω· αλλά πώς του Καουδώρ ο τίτλος;

    Ο Θάνης ζη του Καουδώρ κ' είναι πολύς και μέγας!

    Το δε να γείνω βασιλεύς, απίθανον εξ ίσου

    όσον να γείνω Καουδώρ. Να μου ειπήτε πόθεν

    σας έρχετ' η ανήκουστος αυτή πληροφορία;

    και διατί 'ς αυτόν εδώ τον έρημον τον λόγγον

    μ' αυτούς σας τους προφητικούς χαιρετισμούς κ' αι τρεις σας

    τον δρόμον μας εκόψετε; Σας εξορκίζω, 'πήτε!

    Βγάζει κ' η γη, 'σαν το νερό κ' εκείνη, φουσκαλίδες!

    Φούσκαις της γης ήσαν κι' αυταί. Τι έγειναν; πού είναι;

    Εις τον αέρα. 'Σκόρπισε το άυλο κορμί των

    καθώς αχνός 'ς τον άνεμον. Ας έμεναν ακόμη!

    Τα όντ' αυτά τα είδαμεν αληθινά εμπρός μας,

    ή μη εφάγαμεν κ' οι δυο απ' το φυτόν της τρέλλας

    κ' έφυγε ο νους μας;

            Βασιλείς θα γείνουν τα παιδιά σου!

    Συ βασιλεύς!

    Και Καουδώρ προς τούτοις. Δεν το είπαν;

    Αυτά ήσαν τα λόγια των! – Αλλά ποιος πλησιάζει;

    Ο βασιλεύς μας έλαβε με αγαλλίασίν του

    Την είδησιν της νίκης σου· κι' όταν ακούη, Μάκβεθ,

    πόσην ανδρείαν έδειξες 'ς τον πόλεμον, θαυμάζει

    και δεν ευρίσκει τι να 'πή διά να σ' επαινέση,

    κι' αρχίζει πάλιν να 'ρωτά της μάχης τα συμβάντα,

    κι' ακούει πώς 'ς των Νορβεγών τ' ανδρειωμένα στίφη

    αντίκρυζες ατρόμητος τα έργα των χειρών σου,

    φρικτά θεάματα σφαγής! Πυκνοί 'σαν το χαλάζι

    οι ταχυδρόμοι έρχονται, κ' ένας μετά τον άλλον

    θριάμβους σου κ' επαίνους σου του διηγούνται νέους!

    Μας στέλλει να σ' εκφράσωμεν την ευχαρίστησίν του,

    και να σε οδηγήσωμεν ενώπιόν του. Όμως

    δεν σ' ανταμείβει με αυτό.

            Ως πρώτην αμοιβήν σου

    διέταξεν εκ μέρους του να σ' ονομάσω Θάνην

    Του Καουδώρ. Χαίρε λοιπόν, γενναίε Θάνη, χαίρε!

    Πώς! Γίνεται ο δαίμονας αλήθειαν να είπε!

    Ο Θάνης ζη του Καουδώρ. Με δανεικά στολίδια

    πώς με στολίζετε;

            Ναι, ζη αυτός που ήτο Θάνης,

    αλλ' η ζωή του 'κρίθηκε, κι' αξίζει να την χάση!

    Ή σύμμαχος των Νορβεγών, ή φίλος του αντάρτου

    και βοηθός του μυστικός, ή με τους δυο συγχρόνως

    συνώμοσε τον τόπον του να βλάψη, δεν γνωρίζω.

    Αλλ' απεδείχθη φανερά προδότης της πατρίδος·

    ο ίδιος τ' ομολογεί, και τώρα τιμωρείται!

    Γλάμης και Θάνης Καουδώρ! Το μέγιστον κατόπιν!

Σας είμ' ευγνώμων, άρχοντες, ευγνώμων διά βίου!

Και δεν ελπίζεις βασιλείς τα τέκνα σου να γείνουν, αφού το υπεσχέθησαν εκείναι που προείπαν ότι θα γείνω Καουδώρ;

            Μη το πολυπιστεύης,

    και σου ανάψη την ψυχήν και η ελπίς του θρόνου,

    μετά τον τίτλον Καουδώρ. – Και όμως είναι θαύμα!

    Αλλά συμβαίνει κάποτε τα όργανα του Σκότους

    να λέγουν την αλήθειαν διά να μας κολάσουν,

    με τα μικρά χαρίσματα μας δελεάζουν πρώτα

    και μας ελκύουν έπειτα 'ς τα φοβερά των δίκτυα!

    Δυο λόγια, καλοί φίλοι μου.

                Αλήθευσαν τα δύο,

    ευάρεστα προοίμια μεγάλου επιλόγου, —

    του θρόνου προεόρτια! (προς τον ΡΩΣ κτλ.) – Ευχαριστώ, αυθένται. —

    Την έκστασίν του βλέπετε;

            Εάν το θέλη η Τύχη

    να βασιλεύσω, μόνη της η Τύχη ας με στέψη!

    Καθώς και τα φορέματα, τα νέα μεγαλεία,

    αν δεν τα συνειθίσωμεν επάνω μας δεν στρώνουν.

    Ό,τι κι' αν έχη να συμβή, ο κόσμος να χαλάση,

    να γείνη με την ώραν του!

    Στους ορισμούς σου, Μάκβεθ!

    Με συγχωρείτε! Έτρεχεν ο βαρημένος νους μου

    εις ξεχασμένα πράγματα. Αγαπητοί μου φίλοι,

    την τόσην καλωσύνην σας την γράφω εις βιβλίον,

    που μήτε 'μέρα θα περνά να μη φυλλομετρήσω.

    Είμ' έτοιμος· πηγαίνωμεν 'ς τον βασιλέα.

κατ' ιδίαν προς τον ΒΑΓΚΟΝ

    Καλά.

    Ως τότε σιωπή. – Πηγαίνωμεν, ω φίλοι.