Читать книгу Μάκβεθ - Уильям Шекспир, William Szekspir, the Simon Studio - Страница 12

    Θυμούμαι όσα έγειναν προ εβδομήντα χρόνων,

    κ' εις όλον το διάστημα της μακρινής μου πείρας

    είδα και ώραις φοβεραίς κι' αλλόκοτα συμβάντα·

    αλλ' η φρικτή αυτή νυκτιά 'ξεπέρασε τα πάντα!

    Καλέ μου γέρε κι' αγαθέ, ο Ουρανός, ιδέ τον,

    ωσάν να τον ετάραξαν τα έργα του ανθρώπου,

    το σκήνωμά του απειλεί το αιματοβαμμένον.

    Να λάμπη τώρα έπρεπε φως της ημέρας, κι' όμως

    σβύνει το σκότος της νυκτός τον ταξειδιάρην λύχνον.

    Η 'μέρα μην εντρέπεται; ή θριαμβεύει η Νύκτα,

    κι' αντί ν' ασπάζεται την γην το φως το ζωογόνον,

    το πρόσωπόν του έκρυψε 'ς τα σάβανα του σκότους;

    Και τούτο είν' αφύσικον, κ' επίσης παρά φύσιν

    το έγκλημα που έγεινε. – Την περασμένην Τρίτην

    εκεί που υπερήφανα 'πετούσ' ένα ιεράκι

    μια κουκουβάγια τάρπαξε και τόκαμε κομμάτια!

    Κι' αυτά του Δώγκαν τ' άλογα, – παράδοξον και όμως

    αληθινόν, – ζώα λαμπρά, το άνθος των αλόγων,

    αγρίευσαν, και έσπασαν τους σταύλους των, κ' εβγήκαν

    κ' εχύθηκαν ακράτητα κ' επαναστατημένα,

    'σάν νάθελαν τον πόλεμον να κάμουν 'ς τους ανθρώπους!

    Το ένα τ' άλλο έφαγε, μου είπαν.

                Είν' αλήθεια!

    Το είδα με τα μάτια μου και μ' έπιασε τρομάρα!

    Να κι' ο Μακδώφ! – Αι, φίλε μου, ο κόσμος πώς τα 'πάγει;

    Και δεν τον βλέπεις;

            Τους φονείς τους ηύραν τίνες είναι;

    Εκείνοι που εφόνευσεν ο Μάκβεθ!

                Ω Θεέ μου!

    Και τι καλόν επρόσμεναν;

            Άλλοι τους είχαν βάλλει. —

    Του βασιλέως τα παιδιά, ο Δοναλβαίν κι' ο Μάλκολμ,

    κρυφά κ' οι δύο έφυγαν, ώστ' είναι υποψία

    ότ' είν' εκείνοι ένοχοι.

            Και τούτο παρά φύσιν!

    Φιλοδοξί' απρόβλεπτη, την μέλλουσαν τροφήν σου

    την κατατρώγεις μόνη σου! – Και βασιλεύς θα γείνη

    ο Μάκβεθ ίσως;

        Έγεινε, και εις το Σκων επήγε

    διά την στέψιν.

        Κι' ο νεκρός τι έγεινε του Δώγκαν;

    Στ' αγιασμένα χώματα κ' εκείνον τον επήγαν

    εκεί που μένουν τα οστά των πρώην βασιλέων.

    Και συ πηγαίνεις εις το Σκων;

                Όχι, εξάδελφέ μου.

    Διά το Φάιφ ξεκινώ.

            Εγώ 'ς το Σκων θα 'πάγω.

    Είθε να έβγουν εις καλόν όσα εκεί θα γείνουν!

    Υγίαινε, και άμποτε να στρώση 'ς τα κορμιά μας

    καλλίτερ' απ' την πρώτην μας η νέα φορεσιά μας.

    Ώρα καλή, πατέρα μου!

            Νάν' ο Θεός μαζί σου,

    και μ' όποιον 'ξεύρει το κακόν εις αγαθόν να τρέψη

    και τον εχθρόν του δύναται εις φίλον του να στρέψη.