Читать книгу Dumanowski - Wit Szostak - Страница 24

Józa­fat Duma­now­ski kilka dni po prze­mó­wie­niu z ratu­szo­wego bal­konu został uro­czy­ście zaprzy­się­żony na pre­zy­denta Repu­bliki Kra­kow­skiej. Odtąd Senat wybie­rał go na tę funk­cję jesz­cze sześć razy; rzą­dził Repu­bliką ponad trzy­dzie­ści lat i odszedł na wła­sne życze­nie. W tym cza­sie oże­nił się, owdo­wiał i prze­kro­czył setny rok życia. Nikt nie mówił o nim ina­czej jak „Ojciec Repu­bliki”, choć on po cichu żało­wał, że nie ma już wśród żywych ludzi, któ­rzy zwra­cali się do niego „Józa­fa­cie drogi!”. Tych bra­ko­wało mu naj­bar­dziej.