Читать книгу Асылташ = Драгоценный камень - Юнысова Асия, Асия Юнысова - Страница 54

Минем әти, арык күкрәгендә

Арысланнар йөрткән бер адәм,

Гомер буе гел оялып йөрде

Баш чүмечен тишкән ядрәдән.

Илне саклар өчен сугышларны

Күкрәгенә алган солдат ул.

Чигенүләр, җиңелүләр күреп,

Ярым исән өйгә кайткан ул.

Корал төшкән бармакларсыз кулда

Эш коралы тотты ничек тә.

Койма койды, тәрәзәләр уйды,

Олтан салды безнең итеккә.

Күршеләргә сәгать төзәтте ул,

Сыйпап-сыйпап минут укларын.

Үз гомерен бүләк санады ул,

Ятып калганнарны уйлады.

Әти өчен «кардәш» дигән сүздән

Кадерлерәк сүз ул – «полкташ».

Полкташлар искә төшү белән,

Хатирәләр китә бертоташ.

Кичке якта солдат балалары

Өстәлләргә җәеп картаны,

Алар белән бергә чиккә бастык,

Үлә-бата кичтек Днепрны.

Кыска булды ла ул бүләк гомер.

Беркөн килеп әти сынатты.

Полкташлар ашыктырды бугай

Сугышларны күкрәгенә алып,

Медальләрсез киткән солдатны.