Читать книгу Асылташ = Драгоценный камень - Юнысова Асия, Асия Юнысова - Страница 62

«Һай әрәмгә калдым, әрәмгә! –

Еллар аша иңри Әрәмә. –

Кемгә тидем, кемне рәнҗеттем? –

Сабан тиде нигә билемә?»

Гөлбакчасы бала-чагаларның,

Әбиләрнең җимеш сандыгы,

Ул терәге иде авылыбызның,

Иминлеге, аның саклыгы!

Ач авылны коткаручы ул бит

Илгә афәт килгән заманда.

Аннан соң да әле бала-чага

Кукы-кузгалакка кузгалды.

Бабам чабатасын үрә иде

Әрәмәдән кайткан юкәдән.

Утын юкта кара каен яктык,

Синнән алып инде, Әрәмәм!

Талларыңнан үргән ояларда

Пипелдәде сары чебиләр.

Оя гынамы соң, йорт саклады

Ык талыннан үргән читәннәр.

«Йә, килегез!» – диеп, аргы яктан

Ак шомыртлар шәлен болгауга,

Ташкын сулар ярга кайту белән,

Ыкны кичеп, сиңа агылдык.

Гашыйкларның тәүге чәчкәләре –

Ап-ак шомырт, энҗе ландышлар –

Әрәмәдән кайтты сөйгәннәргә,

Ак чәчәктәй хисне алкышлап.

Әй, Әрәмә! Серле дөнья идең,

Матур дөнья идең син күзгә!

Табигатьнең барлык чәчәкләрен

Җыеп куйган идең син безгә.

Беркайда юк шөлек, кара каен –

Синдә генә үскән куаклар.

Гөлҗимешләр, чия, карлыганнар…

Синдә сыйландык без – кунаклар.

Җиләк җыеп кайта идек әле,

Самавырны куйган арада.

Кара бөрлегәннәр өздек тагын,

Ешкын куакларны аралап.

Шул куаклар арасында күрдем

Сандугачның оя корганын.

Балачактан белдем тереклекнең

Әрәмәгә сыенып торганын.

Әбекәйләр, дарураттан диеп,

Файдалы, дип, июнь үләне,

Әрәмәдән җыеп, хәстәр күреп,

Им-томлады күрше-күләнне.

Синдәй Әрәмәнең башка илдә

Исеме булыр иде парктыр.

«Милли тыюлык» дип атар иде алар…

Синең өскә менде трактор.

Ык ярында оя корган авыл –

Кызылъярның бәхете Әрәмә.

Аръяктагы чит-ят түрәләргә

Тоелганмы гүя әрәм җир?

Җиләк үскән акланнарны изеп,

Шомырт кызкайларын елатып,

Тимер төрән узган Әрәмәдән,

Төрән узган хәтер буйлатып!

Бәрәкәтсез булды гамәлләре –

Хәзер анда билчән котыра!

Ыкка ятып исән калган таллар

Яшен коеп, рәнҗеп утыра.

Үзәкләрне өзәр, сагындырыр, –

Сагынуның таныш газабы, –

Хәтердәге ерак Әрәмәдән

Ишетелгән кәккүк авазы!