Читать книгу Stroomop - Adeline Radloff - Страница 7

Bloed op haar hande. Die vibrasie van die selfoon teen haar lyf. Die Ongevalle-eenheid se teaterdeure wat wild oopswaai. Water en antibakteriële seep. Die reuk van vrees en ontsmettingsmiddels. ’n Noodgeval op die tafel voor haar. ’n Treurende familie. ’n Pasiënt op ’n trollie waarmee in die gang afgejaag word. Die loeiende kreet van nog ’n ambulans.

Vir dokter Lana Marais voel dit soms asof die dae aaneenloop; ’n golf van gebeure en indrukke wat haar so meedoënloos meesleur soos ’n stukkie dryfhout op ’n rivier.

Soms is daar goeie dae. Dae wanneer sy aan familielede goeie nuus kan oordra, die intensiteit van die verligting dan soos pyn op hulle gesigte. Maar daar is altyd nog ’n noodgeval. Nog ’n pasiënt wie se lewe aan ’n draadjie hang. Nog mense vasgevang in die donkerste ure van hulle lewe. Nog deure wat oopswaai, nog mediese spanne, nog operasiesale, nog seep en water, nog ure van konsentrasie, nog bloed op haar hande.

Sy laat haarself nie toe om te tob oor die slegte dae nie. Want daar is slegte dae ook. Dae wanneer die nuus wat sy moet breek families uitmekaarskeur en lewens vernietig. Dae wanneer sy opnuut besef dat haar vrese en byna konstante uitputting niks is in vergelyking met ander se swaarkry nie.

Dat sy eenvoudig nóg harder moet probeer. Nóg sterker moet wees.

Toegegee, daar is diegene wat haar as té sterk en beheersd beskou. En ja, dit mag waar wees: Sy was nog nooit juis een vir hande vashou of trane wegpink nie. Maar sy is immers nie ’n verpleegster nie; sy is ’n traumachirurg, een van die bestes in die stad. En ’n goeie chirurg moet haar emosies kan afskakel om doeltreffend haar werk te kan doen. Vir ’n tydjie – minute of ure – moet sy kan vergeet dat die liggaam voor haar meer is as die meganika van vel en spier en organe. Dat dit ’n méns is wat op die operasietafel lê: iemand met sy eie lewe vol drome en verlangens. Iemand met sy eie geliefdes.

’n Goeie chirurg moet kan afskakel.

As jy nie kan afskakel nie, gaan die spanning jou op die ou end kry. Die vrees gaan jou lewend opvreet, die ontsettende verantwoordelikheid gaan jou keel laat toetrek en jou geen ruskans gun nie.

’n Suksesvolle chirurg hoef nie drukkies en sagte woordjies uit te deel nie. Wat ’n chirurg suksesvol maak, is fokus: dissipline en selfbeheersing en ’n ysere wil.

Die wil om geen pasiënt in die steek te laat nie.

Die wil om jou eie behoeftes tweede te stel.

Die wil om nooit, ooit ’n fout te maak nie.

Die wil om nie af te kyk nie. Om nooit te sien op watter dun tou jy balanseer, en hoe diep die afgrond onder jou gaap nie.