Читать книгу Vatmaar - AHM Scholtz - Страница 7
Ta Vuurmaak vertel van die Queen se Cape-boys
ОглавлениеOp die Sondag ná die dag waarop die oumense hulle se pensioen gekry het, het ons jongetjies altyd vir Ta Vuurmaak by sy “cabin” gaan kuier. Dis hoe Tommy Lewis die treinwatertenk genoem het en almal het die naam gebruik. Dan het Ta Vuurmaak vir ons ou stories van Vatmaar vertel. Hy het altyd ’n bottel sjerrie vir die okkasie gebêre.
Hoekom witmense mekaar doodmaak, kon ek nog nooit verstaan nie, het Ta Vuurmaak gesê. Die Engelse het doei tyd gesê hulle gee hulle se lewens vir ’n ou vrou wat hulle Queen noem, en al het hulle speel-speel geveg, het die Boere, wat niks verkeerd gedoen het nie, hierdie Queen se mense soos wild platgetrek.
Ek het daar by die square by die stasie gesit waar almal gesit het wat werk soek en waarnatoe mense gekom het as hulle werksvolk nodig het. Toe kom dié man met die naam Chai daar aan om vyf Cape-boys te huur wat vir die Queen kon werk. Daar was net drie van ons en ek weet nie waar hy die ander twee gekry het nie.
Hy vat ons toe na ’n Engelsman toe wat gesê het hy is Lance-Corporal Lewis. Hulle sou sikspens ’n dag betaal en ons ook nog resoen gee – ’n blik bully-beef en biscuits. Ons moes onse bevele vat van hierdie boy – en die Engelsman het na Chai gewys.
Daai dae was daar nie ander werk nie, net oorlogswerk. Die Rooinekke het hom Corporal genoem omdat hy een streep op sy arm gedra het. Hy en vier manskappe was te perd. En ons vyf boys en die resoene was op ’n wa met ag osse.
Ons het nie geweet wat onse werk was nie en ons was bang vir die Boere want hulle het nooit mis geskiet met daai mausers nie. Op die tweede dag het Chai vir ons gesê ons is nou in die Transvaal en ons moet lig slaap.
Kort daarna het ons uitgevind wat ons moes doen:
Twee van ons moes die plaashuis dophou. Intussen het die wa met die Queen se manne gewag waar hulle nie gesien kan word nie. Ons moes kyk of daar nie mans in die rondte is nie, so ons het gewoontlik na die huis toe gegaan en gevra of ons water by die put kon skep. Maar ons moes baie lig loop vir die Boerevrou. Sy is baie sterk en bang vir niks. Julle sien dié kwesplek?
Ta Vuurmaak het na ’n lang merk op sy kuit gewys.
Hiervoor het ’n ou ouma gesorg wat ons dopgehou het.
As ons geen mans gewaar het nie, het ons so gaan sê. Dan het die vier manskappe en die Corporal die plaashuis omsingel en die ander het die wa nader gebring. Dit was dan onse werk om te sorg dat die huismense se kos en ander goed op die wa gelaai word. Dan moes een van ons boys hulle saam met ’n man van die Queen na die konsentrasiekamp toe vat. Dit is wat hulle ’n tronk vir vroumense en kinders genoem het. En voor die wa vertrek het, moes ons, die boys, die plaashuis aan die brand steek. Dit was om die Boere te laat sien wat gebeur as hulle teen die Queen wil veg.
Vertel ons nog, Ta, het ons hom aangespoor.
Ek en ’n Kapenaar het die dag verby die plaastuin geloop en die lekker groot geelwortels gesien. Dit was baie stil, nie ’n hond wat blaf nie. Ek het bo-op die klipmuur geklim wat om die tuin was en ek was net reg om af te spring en ’n paar wortels uit te trek toe – kwa! Dit het gevoel of iets teen my been stamp. Ek het afgespring en gehardloop. So in die hardloop het ek gedink: Vuurmaak, jy kan nie dood is nie want ek voel jy hardloop.
Toe ek by die Queen se wa kom, het die Kapenaar al daar vir my gewag. Sy naam was Gamat. Hy het my aangekyk met ongelowige oë.
Gamat, het ek vir hom gesê, het jy dan gevlie?
Nei, Oem, het hy gesê, Oem wiet hulle skietie mis nie.
Die Corporal het gesê dis net ’n vleiswond.
My kinders, het Ta Vuurmaak vir ons gesê, ek is mos nie dom nie, die plek was al lank gesond toe dra ek nog altyd die linnebande om my been. Wanneer ons iets moes doen waarvoor ek nie lus was nie, het ek gemaak of ek nie op die been kon trap nie. En ek het net te lekker gevoel as Chai sê: Laat staan die kruppelgat.
Terwyl hy die ou kwesmerk streel, het hy met sy glimlag sonder tande gesê: Dié is my eie waarheid.
Ons het Ta Vuurmaak aangekyk en elkeen sy eie ding gedink.
By die eerste plaashuis was daar net ’n ou ouma, ’n swanger vrou en twee klein dogtertjies, het Ta Vuurmaak vertel. Nie een van hulle het ooit gehuil of vir genade gesoebat nie. En toe het die ouma onthou dat die Bybel nog in die kombuis was. Sy het deur die vlamme teruggeloop.
Ek sê wat ek gesien het, my kinders, het Ta Vuurmaak in ’n gebroke stem gesê terwyl hy ons een vir een aankyk. Sy het uit die huis uit gekom, haar klere in vlamme, maar met die Boek so heel bokant haar kop. Die jong vrou het gehardloop en die Boek uit haar hande gevat.
Wat het toe gebeur, Ta Vuurmaak? wou een van ons weet.
Toe het die ouma in een groot vlam verander, haar rok was uitgebrand, en haar kappie was die laaste om aan die brand te raak, en ons het na daai ou gesig gekyk. Daar het nie ’n traan uit haar oë of ’n geluid uit haar mond gekom nie. Tot vandag toe, my kinders, sien ek daai gesig asof alles gister gebeur het.
Dit het alles so vinnig gegaan. Skierlik het die ouma op die grond gelê – net ’n swart bondel wat na gebrande vleis ruik. Ons het almal na haar toe gegaan, maar dit was te laat. Sy het haar laaste asem uitgeblaas. Net toe het die vuur die dak laat inval en alles het stil geword.
Chai het toe vir ons boys gesê om die grawe en pikke te bring en ’n graf te grawe net langs die lyk. Hy het vir die jong vrou, wat nog altyd nie gehuil het nie, gesê: Miesies, dit is Miesies se eer om die ouma in die graf te sit.
Sy het die ou vrou ingerol en die Onse Vader opgesê. Chai het dit saam met haar gesê. Met die Bybel teen haar bors vasgedruk het sy gesê: Vader, vergeef hulle, hulle weet nie wat hulle doen nie.
Sy het omgedraai na waar die Queen se manne op hulle pêre sit en na hulle toe gespoeg.
Ons het die gat toegegooi. Die jong vrou het ’n stuk hout gevat en daarmee ’n ketel uit die gloeiende as van die kombuis gekrap, dit vol sand gemaak en dit op die graf se koppenent neergesit.
Sy het net na die mans gekyk wat nog altyd op hulle pêre gesit het. Hulle het weggekyk, hulle kon haar nie in die oë kyk nie want sy was nie bang vir hulle nie. Dit het alles gebeur sonder dat die Queen se manne ’n vinger gelig het. Ek het Corporal Lewis net hoor sê: We must obey orders.
Hierna moes daar nog vier plaashuise afgebrand word. Dié keer het Chai ander planne gehad. Hy het mos geweet hoe om ’n witman te gebruik.
Maar hier het Ta Vuurmaak vaak geword en gesê: Ek het al klaar te veel waarheid gepraat. (Sy geskiedenis het hy “waarheid” genoem.) Julle stout seuns sal moet wag vir die orige vier huise. Gaan nou huis toe en doen julle se werk, ek wil slaap.
Dit was ’n lang wag tot die Sondag ná die volgende pensioendag. Ta Vuurmaak het ’n kelkie gehad wat hy uit een van die plaashuise gehaal het en dit was sy kosbaarste besitting, het hy gesê. Net hy mag daaraan geraak het. Hy het altyd gesê dit is sy oorlogsgedagtenis. Hy het dit vol sjerrie gemaak en gesê ’n mens moet dit drink soos by nagmaal, en dan het hy die wyn so stadig gedrink as wat hy maar kon.
Na die eerste kelkie, het ons die grootste onder ons met die elmboog gestamp en gesê: Vra nou.
Ta Vuurmaak, het die seun dan gesê, vertel vir ons van die ander vier plaashuise.
O ja, het die ou man gesê. Die eerste een is tot op die grond afgebrand, soos wat die orders van die Queen gesê het. Dit was Queen Victoria. Ek weet nie wanneer Chai en die Corporal besluit het om die Queen se orders te verander soos dit hulle pas nie. Ons, die spioene, het dieselfde ding bly doen. ’n Queen se man te perd en een van die Queen se boys met die wa en osse moes al die Boerevrouens en -kinders met hulle se kos na die konsentrasiekamp toe aanry. So was dit tot by die vyfde plaashuis. Julle onthou mos nog die eerste een is tot op die grond toe afgebrand, het Ta Vuurmaak gesê.
Ja ja ons onthou, het ons soos ’n koor gesê.
Toe die wa met die Boeremense en hulle se goed by die vyfde plaashuis vertrek, het Chai vir my gesê: Jy bly by ons, en jy hou jou bek.
Hy het sy vinger oor sy lippe gesit. Chai het drie plaasvolk by hom gehad wat die Corporal ook boys van die Queen gemaak het, ook teen sikspens ’n dag en resoen. Hulle moes my help om die sinkplate van die dakke af te haal en om die beste hout, vensters en deure uit te breek en die beste huisraad, potte en panne bymekaar te maak. Chai het gesê dis vatmaar-goed.
Die beste goeters is op die Queen se wa gelaai totdat daar niks meer kon op nie.
Toe is ons met ’n korter pad terug wat Chai lyk my goed geken het. Onse watertenk was leeg en Chai het vir die Corporal gesê as ons deur die nag trek sal ons teen die oggend al die water hê wat ons nodig het, en nog meer.
Net soos hy gesê het, het ons by daai groot boom gestop. Hy is nou dood. Sien julle hom?
Ta Vuurmaak het met sy vinger na die boomstomp gewys en ons het weer soos ’n koor gesê: Ons sien.
Alles is baie versigtig afgelaai en met die sinkplate toegemaak. Ons het klippe bo-op gepak sodat die wind dit nie kon wegwaai nie. Hulle het omtrent al die kos vir my gegee en gesê: Bly hier tot ons terugkom.
Ek het vir Chai gevra waar ek moes slaap. Ek kon nie soos ’n muis daar tussen die goed slaap nie want die slange gaan altyd agter die muis aan.
My kinders, het Ta Vuurmaak gesê, Chai is goed skelm-slim. Hy het vir my gesê: Onthou jy die groot treinwatertenk by een van die sidings hier op die spoorlyn wat die Boere vol gate geskiet het?
Ja, het ek gesê.
Dit sal nooit meer water hou nie, sê hy toe. So vat vier osse en trekgoed en gaan haal dit vir jou want dit sal ’n baie lekker slaapplek uitmaak.
Ek is daardie nag met vier osse na die treinwatertenk toe. Dit het begin reën waar Vatmaar begin en die tenk het die sloot gemaak wat julle diesdae die Vatmaar-pad noem.
Toe op ’n dag het Chai teruggekom met genoeg kos vir ’n maand. Hy het gesê: Bly net hier, alles is oor, hulle is besig by Vereeniging. Ons moet regmaak vir vrede.
Toe het Chai weer vir ’n hele tyd weggebly. Op ’n oggend het hy en die Corporal (sonder uniform) kom kyk of alles nog reg is. Hulle het met ’n verewaentjie met twee pêre voor gery en meel, koffie en suiker gebring. Toe hoor ek die Corporal sê vir Chai: You know, Chai, we were fools for not taking sheep and cattle too.