Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 30

Мы сутыкаемся каля дзвярэй.

– Мацільда…

– Прывітос!

– Я пераязджаю, мне даюць пакой, дзе жыў Каспер.

– І ўжо маеш ключ?

– Маю. І наш пакой застанецца ў тваім распараджэнні.

Мацільда радасна пішчыць і скача ў калідоры.

Тунтэматон потым адкаментавала: “Ха-ха, значыць, ты была дакучлівай суседкай!” Ну, не ведаю, не ведаю.

Сама я ўжо была адносна прыцярпелася жыць разам, але цяпер, калі нязмушана пераапранаю бялізну адна ў пакоі, асабліва востра адчуваю свабоду. Быццам палопаліся абручы, якія мяне сціскалі. Спадзяюся, Мацільда таксама пажывае шчасліва, цяпер мы жывем праз сценку. Да Мацільды перасялілася яе сяброўка Лілі, і ўчора з-за іхніх дзвярэй чуліся смех, песні і нізкі бас іх аднагрупніка Франка з выбеленымі ўшчэнт, гэтак жа, як і ў Мацільды (магчыма, нават той самай фарбай), валасамі.

Мой асобны пакой – вялікі, светлы, з высокай лямпай у куце, люстэркам, дошкай, куды можна прышпільваць нататкі, журнальным столікам. Мэбля стандартная – ложак, дзве ўбудаваныя шафы… Кніжная паліца не закладзеная вопраткай Мацільды, а, як і належыць, занятая кнігамі. У мяне іх, як у анекдоце, тры: вызначальнік птушак, падручнік па геаграфіі і тое самае хатняе чытво – дэтэктыўны раман. Другі дзень жыву асобна і ў сэрцы не перастаю дзякаваць за спагаду школьнаму сакратару Маркусу і рэктарцы Лінэі.

Сваю стыпендыю я захоўваю ў сейфе ў Лінэі, грошай бяру патроху, калі яны заканчваюцца. Сёння ўзяла частку, бо збіраюся з’ездзіць на кніжны кірмаш у Гётэборгу, дзе будзе маленькі беларускі стэнд. Праз гэта давядзецца прапусціць два пятнічныя ўрокі з Астрыд і агульны збор Вэстэргордэна па абмеркаванні дзяжурства і прыборцы кухні. У смс-рассылцы ад адміністрацыі напісана, што яўка абавязковая, але я папрасіла Лілі пераказаць мне ўсё пільнае.

Прайшоў месяц, як я жыву тут.