Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 34

– Я ведаю, як выглядаюць чарніцы, я нават ела іх! – абураецца Тунтэматон, бо мне вельмі смешна.

За абедам яна падсоўвае мне пад нос свой тэлефон.

– Вось, для тых, хто любіць спрачацца.

На экране тэлефона – ягады, знойдзеныя па запыце “чарніцы”. Яны вельмі падобныя да тых, што саспелі на двухметровым кусце пры дарозе.

– Тунтэматон, кусцік чарніц во такенькі вырастае, – я паказваю далонямі памер, – у нас таксама растуць у лесе чарніцы. Гэта дакладна не яны.

Але так проста Тунтэматон не пераканаць. Даводзіцца звярнуцца да Астрыд па кансультацыю. Астрыд – бясспрэчны аўтарытэт. Ягады ядомыя, але, натуральна, гэта не чарніцы.

Наступны раз, калі мы ідзем паўз куст, я адшчыкваю ягаду, жую і выплёўваю: прэсная і вязкая, нясмачная.

– А калі б гэтыя “чарніцы” былі неядомыя? Ты магла б іх паесці і атруціцца.

– Ты дазволіла б мне іх есці, дакладна ведаючы, што гэта не яны і могуць быць атрутныя? – раптам пытае Тунтэматон з нейкай адчайнай інтанацыяй.

І я разумею, што гэта вельмі важнае пытанне.

– Я ніколі б так не зрабіла, – адказваю я як мага сур’ёзней.

– Добра.

Тунтэматон выдыхае.

“Ты такая іранічная. Я ніколі не магу зразумець, сур’ёзна ты кажаш ці жартуеш”.