Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 35

Шведскія газеты пішуць пра абстрэл расійскімі бамбардзіроўшчыкамі канвою з гуманітарнай дапамогай у Сірыі.

– Навошта яны гэта робяць? – абураецца мая аднагрупніца Сулаф.

– У мяне не пытайцеся, я не ведаю, – уздыхае выкладчыца Марта.

У Сулаф шмат блізкіх засталося ў Сірыі.

– Яны там не жывуць, а выжываюць, – кажа яна.

“Тэрарысты забіваюць і хрысціян, і мусульман, у школах частыя тэракты. Бацькі ходзяць па руінах, шукаюць парэшткі сваіх дзяцей… а там другі выбух, ад якога гінуць і тыя бацькі”.

“Затрымалі аднаго з выбухоўкай, які збіраўся падарваць сябе, а ў яго пры сабе пакет з карункавай жаночай бялізнай – для гурый”.

Сястра і мама Сулаф нядаўна перабраліся ў Швецыю. На новым месцы пачуваюцца разгубленымі. Сулаф радая, што яны цяпер з ёй, і адчувае сябе адказнай. Яна займаецца афармленнем іх дакументаў, бо ведае мову, а яны прыглядаюць за дзецьмі, пакуль тая вучыцца. Сулаф хацела б працаваць вуснай перакладчыцай. Часта ў міграцыйнай службе яна прасіла маці і сястру пачакаць і дапамагала іншым арабскамоўным людзям паразумецца з чыноўнікамі. Аднойчы нехта сказаў: “Ты магла б перакладаць прафесійна”.