Читать книгу На заснежаны востраў - Анка Упала - Страница 31

Нобелеўская лаўрэатка падымае на мяне вочы і вымаўляе мне злосна. Я разумею, што я хамка. Яна раздражнёна крэсліць падсунутым мной алоўкам у падсунутым мной жа нататніку. Робіць тое, што робяць папулярныя футбалісты і знакамітыя спявачкі, расхапаныя на фанцікі сваімі фанатамі. Я далучылася да тых, хто скрадае яе права на прыватнасць, імя мне легіён, і я гатовая праваліцца скрозь зямлю разам з нахабна атрыманым пасля семінара аўтографам. Самае прыкрае, што я не люблю ані браць тых аўтографаў, ані даваць. Але, як кажуць, тарганулася рука.

Паўгадзіны сяджу і абцякаю ў фатэлі на калідоры. Рэшту дня настрой горш няма куды.

На маё скрушнае паведамленне ў мэсэнджары пра сваю разумовую ўбогасць, якую я паспела прадэманстраваць на міжнародным кніжным кірмашы ў Гётэборгу, Тунтэматон адказвае: “Забудзься, ды і ўсё, насалоджвайся момантам. Паўла Каэльё ці Дэна Браўна там часам няма?”

Мяне крыху папускае.

На наступны дзень мы з калегамі вячэраем у гётэборгскай турэцкай рэстарацыі.

– Заўважылі? У нашай рэстарацыі сядзела яна, нобелеўская лаўрэатка! Бачылі, каля выхаду?

Уфф.

На кніжным кірмашы мне давялося сустрэць паэтку з Паўночнага Судана і мімаходзь пацікавіцца, колькі ёй гадоў.

– Сорак пяць, – адказала яна, і я заміргала ад нечаканкі.

– А вы думалі колькі? – задала яна мне сустрэчнае пытанне, смеючыся з маёй агаломшанасці.

– Дваццаць пяць…

– Black don’t crack! – жартуе Тунтэматон, калі па вяртанні я расказваю ёй пра гэты выпадак.

Яна таксама выглядае нашмат маладзей за свой узрост.