Читать книгу Dit vat guts - Annelie Ferreira - Страница 10

Die perdestorie het laas Vrydag begin, toe ek by Annika gaan oorslaap het. Dis lekker om by hulle te kuier, want hulle huis is mooi en vol verrassings. Annika se ma is ’n kunstenaar. Sy is altyd besig om nice goed te maak en spesiale hoekies daarvoor te kry.

Ek hou ook van die katte by Annika se huis. Daar is min of meer ’n kleur vir elke kamer. Niemand is seker hoeveel katte daar is nie, want party kom kuier van die bure af. Ek sal nie verbaas wees as selfs Sebastiaan, die Duitse herdershond, een van sy eie het nie.

Natuurlik hou ek ook daarvan dat Arnold daar is, hy is nog beter as ’n kat. Hy is in matriek en vrek slim, en lyk nes ’n TV-akteur (hy sal beslis die held wees). En hy is altyd nice met my. Die enigste probleem is, Annika dink dis vyf-en-negentig persent seker hy’s gay.

Mens sal dit nie sê nie, hy is soos ’n heeltemal regular ou. Maar Annika sê baie gay mense is eintlik heeltemal regular, soos haar ma se broer wat in Londen bly. Wel, ten minste het ek vyf persent hoop.

Dié aand het Annika se ma ’n DVD spesiaal oor die goeie fotografie vir Arnold uitgeneem.

Kuns is een van sy beste vakke.

Die fliek was The Black Stallion en die tannie het dit gesien toe sy ’n kind was. Sy het gedink ek sou ook daarvan hou, want “jy hou mos van diere, Mia?”

Ná aandete het ons voor die TV ingesettle, met bakkies Chinese crackers en Hollandse drop en gemmerbier wat Annika se ma self gemaak het.

Die fliek was oor ’n seun en sy pa op reis op ’n groot skip. Dit was ’n vragskip, maar daar was ook ander passasiers, en ’n groot swart hings wat nie daar wou wees nie. Toe breek daar ’n brand uit en die skip vergaan. (Ek gaan so nooit op ’n skip vaar nie, nooit nie.)

Die seun en die perd was gelukkig, hulle was die enigste oorlewendes. Die seun het die perd probeer red, maar op die ou end het die perd die seun gered, en hulle het uitgespoel op ’n eiland, stoksielalleen. Die seun het nie ’n clue gehad oor perde nie, maar die hings was die enigste ander lewende ding daar behalwe vir ’n paar bome en bossies en visse, toe het die seun maar vriende probeer maak met hom.

Maar nie met woorde nie. Met – magic. Dit was so stil daar. Net golwe wat sag klots en takkies wat ritsel, en dan, skielik, die manjifieke swart hings wat weggalop. Maar elke keer het die seun nader gekom, sy hand na die perd uitgesteek, opgegee, weer probeer. En uiteindelik het die wonderwerk gebeur en hy het die swart hings gery, bloots, in die golwe.

Dit was amper jammer toe ’n boot daar aankom en die seun red. Veral toe hulle die perd daar wou los. Maar trust die perd om agter die boot aan te swem. Op die ou end is hy en die seun saam huis toe geneem, waar nog ’n paar probleme vir hulle gewag het – dis ’n fliek, orraait – maar ook avonture.

Dit was ’n goeie fliek. Die perd was stunning mooi, en sterk, en dapper, selfs toe hy bang was. Hy het nie nonsens gevat van enigiets of iemand nie.

Toe die laaste crackers en gemmerbier op is, het ek en Annika na haar kamer gegaan. Ek het eers die nuwe silwer-en-blou gordyne bewonder wat haar ma van oorskietmateriaal gemaak het, en toe het ons elkeen op ’n bed neergeval. Daar was ’n gemmerkat teen my kussing, en ek het langs hom ingeskuif.

“Ek wens ek kon perdry,” het ek gesê en oor die fyn knoppies van die kat se ruggraat gestreel. “Wat ’n awesome dier.”

Annika het haar arms voor haar uitgestrek en gegaap. “Hoekom probeer ons dit nie?”

“You’ve got to be joking.”

“Why?”

“Ek ken nie van perde nie,” het ek redelik gesê. Plus ek het in die laerskool twee keer probeer om op die ponies by die kermis te ry, en elke keer het my moed my begewe.

“Ons kan mos leer.” Annika het haar arms agter haar kop gevou. “Ons kry net ’n perd iewers. Easy.”

“Ek het dit nie soos baie ernstig bedoel nie,” het ek probeer keer, maar dit was te laat. Annika se oë het gevaarlik begin skitter.

“Dit sal so cool wees. Sê nou ons kry ’n swart hings!” Sy was op haar voete. “Kom ons gaan soek op die Internet!”

En dit is hoekom Annika later daardie aand haar Heath Ledger-versameling bokant haar bed afgehaal en na die muur langs haar deur geskuif het, en toe swart perde met wondergom bokant haar kopstuk vasgedruk het. Sy het twee prente uit die fliek geprint, en een vir my gegee om saam te neem huis toe.

En vir die eerste keer vandat ek kan onthou was dit nie die donker van die nag wat my wakker gehou het nadat haar ma-hulle die laaste lig afgesit het nie. Dit was ’n donker perd. Perde is groot. Selfs ’n herdershond sal soos ’n Yorkie lyk teen ’n swart hings. En perde hou van skop. Dis net cool as jy dit op ’n skerm sien.

Ek het ure rondgerol voor ek aan die slaap geraak het.